Sir, You're Mine. FINISHED

41: Good Bye

I dedicate this chapter to Racyl! HAPPY BIRTHDAY TO YOUUUUU! Salamat sa pagbabasa ng stories ko. Enjoy this light update :) <3 <3 <3

Dedications? Post your request on my page: Sir, You're Hot or Lee Miyaki (Search it on Facebook)

Chloe’s POV

“What brought you here?” I asked.

“None. It’s just me, being random,” he answered.

                Naupo siya sa may sofa ko. Iba ‘yung aura niya ngayon. Kung noon, isa siyang innocent-looking na boy next door, ngayon naman, para siyang nakainom ng isang litrong confidence. His legs were crossed and his eyes were staring at me as if he’s gonna eat me at any minute. Ni hindi ko na makita sa kanya ang Lee na sunod nang sunod sa akin. Kaya napatanong pa ulit ako ng isang “What brought you here?”

                “How’s the party last night? You seem tired,” he said. Naka-crossed legs siya ngayon. Full time ang pagsandal niya sa sofa ko na as if bahay niya na nga ang tinutungtungan niya. Pasalamat siya masakit pa ang ulo dahil sa ginawa ko kagabi. B-But. Wait. Wala akong idea kung paano pa ako nakauwi dito sa bahay. Ang alam ko lang, paggising ko at pagmulat ng mata ko, nakasuot na ako ng pantulog. Pagbaba ko naman mula sa kwart ko, nakita ko na itong asungot na ‘to na nasa sala ko.

                Weird things happen. Argh.

                “Sort of. Kaya ko naman ang sarili ko. So, answer my question. Why are you here?”

                “My dear Chloe. ‘Wag ka ng mag-aalala. Hindi naman ako nandito bilang si Lee Marquez na baliw na baliw sa’yo noon. I’ve moved on. Nandito lang ako para i-check kung okay ka,” and he smirked (which is hindi niya naman ginagawa dati).

                “So… Can you explained what really happened last night?”

                “Uh. You puked. You threw up. You—“

                “I think that’s enough,” and then I smiled. Alam kong nagbago na siya. Ramdam ko naman kasi sa Aura niya na hindi na siya ‘yung dating Lee Marquez na kilala ko noon. “Ang bilis mo naman magbago. May naipalit ka na ba sa akin?”

                “The process of moving on doesn’t need a rebound. Mind setting lang ‘yan,” and he smirked. As if he is always smirking way back several years ago. As if, he really knows what smirking is. I hate it. He’s teasing me.

                Nang maupo ako sa sofa, nagulat ako ng bigla niya akong lapitan. Halos mapasandal ako sa dulong bahagi ng sofa dahil sa kanya. Halos mapaliyad na ako dahil sa sobrang lapit niya sa akin. Hinawakan niya ang baba ko. Walang reaksyon sa mukha niya. Malamlam ang mata niya na tila ba pwedeng makapang-akit ng sampung tao per minute.

                Kahit pala palaban ako, hindi ko magawang umatras dahil nasa dulo na ako. Teka, anong nangyari dito?

                “Don’t bite your lips,” sabi nito sa akin. Huh? Seryoso? May ganito siyang side?

                Napapikit ako at sobrang napakunot ang noo. Ewan. Hindi naman sa naaasar ako, pero nakakainis talaga. When did he become like this? Ngayon pa niya nakuhang maging ganito matapos ko siyang paulit-ulit na iwan? Sumasakit ang ulo ko. Hangover. It sucks.

                Halos maduling na ako sa lapit ng mukha niya sa akin. Naaamoy ko na ang matapang niyang pabango. Nararamdaman ko na rin ang hininga niya. He’s still looking at me. His eyes? Mas expressive na ito.