...Mustn't...

Kεφάλαιο 53

Με φίλησε!

Ο Luis με φίλησε.

Βασικά με φιλάει...

Με μία απότομη κίνηση τον σπρώχνω μακριά μου.

" Luis? Τι στο καλό κάνεις??? " ρώτησα έκπληκτη.  Φαίνεται να εκνευρίζεται περισσότερο.

" Μα καλά? Ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα??? " με ρώτησε και απλά τον κοιτούσα.Τι να καταλάβω? 

" Όχι δεν καταλαβαίνω γαμώτο μου " φώναξα και έκανα ένα βήμα πίσω. 

" Συνάντησα σε σένα τον έρωτα που αιώνες τώρα περίμενα. Εσένα που όταν σε είδα για πρώτη φορά ξεκίνησα να αισθάνομαι " ψέλλισε και έμεινα παγωτό.

" Luis τι στο διάολο λες??? " φώναξα και έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες μου.

" Σε είχα ερωτευτεί. Από το Γυμνάσιο μόνο σένα θέλω. " είπε και κουνούσα το κεφάλι μου πέρα δώθε χωρίς να θέλω να τον πιστέψω.

" Δεν γίνεται, δεν γίνεται " έλεγα και ξανά έλεγα. Τον κοίταξα. Καθόταν και με παρατηρούσε.

" Γιατί μου τα λες όλα τώρα? Γιατί τώρα και όχι λίγα χρόνια πριν? " τον ρώτησα και φαίνεται να μπερδεύεται.

" Σε ήθελα γαμώτο "  ψέλλισα και τον  κοίταξα στα μάτια.

" Σε ήθελα αλλά πίστευα ότι δεν θα ήθελες ποτέ εμένα. Κατάφερα και σε ξεπέρασα. Ήμουν σίγουρη ότι με ήθελες για κολλητή σου. Και έτσι έγινε. Μείναμε δεμένοι. Κολλητοί. Και έρχεσαι εσύ τώρα και μου λες ότι με έχεις ερωτευτεί?? " φώναξα και γούρλωσε τα μάτια του.

" Γιατί? Γιατί να γίνονται όλα τώρα?? " ρώτησε και έκανε μερικά βήματα προς τα μένα αλλά έκανα κι εγώ άλλα τόσα πίσω.

" Δεν μου είχες πει τίποτα τόσα χρόνια. Δεν μου είχες δείξει τίποτα, γαμώτο σου. " είπα και αναστέναξε.

" Τώρα?? " με ρώτησε και χαχάνισα.

" Τώρα? Τι τώρα Luis? Λυπάμαι αλλά τώρα τίποτα. Καταστράφηκαν όλα " είπα και χαμογέλασε ειρωνικά.

" Ναι βέβαια και καταστράφηκαν όλα. Ωραία Clara. Γύρνα στον Tom. Αλλά να θυμάσαι.... Θα πονάς. Όχι γιατί ήμουν αξεπέραστος. Ούτε επειδή τάχα θα σε αγαπήσει κάποιος όσο σε αγάπησα εγώ. Αλλά γιατί όταν τρύπωσα πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, μόνη σου χάραξες μέσα της το όνομά μου, εγκλώβισες την παρουσία μου κι έκλεισες κάθε διέξοδο διαφυγής. Θα με θυμάσαι, Clara. Θα με θυμάσαι για πα΄ντα. όπως ακριβώς σε θυμάμαι κάθε βράδυ κι εγώ. Κι ας είμαστε σε λίγο καιρό μακριά, σε ξένες αγκαλιές κι αλλότρια χέρια. Κι ας μην έχουμε καν γυρισμό αφού ¨ το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ'ακούς, της αγάπης, μια για πάντα το κόψαμε και δε γίνεται να ανθίσει αλλιώς...¨