The Mafia Princess (EDITING)

Chapter 53-His Reasons

This chapter is dedicated to @ivyleona. Thank you for commenting and reading!

---

Claud's POV

"B-Boss, gising na po siya." Sabi sakin ng isa sa mga tuta ko. They're all scared of me. Tsk, dapat lang, or else? They'll face death.

I automatically smirked at saka dinukot ang phone ko mula sa aking bulsa and I dialed his number.

"WHAT?! DON'T YOU DARE CALL ME IF YOUR PLAN ISN'T SUCCESSFUL FLEX." I just laughed. Napakagandang pambungad. Nice!

"Are you underestimating me, King? Pay me first bago ko siya ibigay sa'yo. I need that money now." Narinig ko siyang nasigaw, at bakas sa pagsigaw niya ang pagka irita.

"Napakatuso mo talaga Flex, Okay, I will give you the money but bring him here first." 

"Sure!" Then I ended the call. Ibinulsa kong muli ang phone ko bago naglakad patungo sa isang kwarto.

Pagbukas ko palang ng pinto ay nakita ko na ang nagwawalang si Kenshin lalo na nang makita niya ako.

Nakakadena ang katawan niya sa isang upuan at may nakalagay na duct tape sa bibig nito. Nakangisi akong lumapit sa kanya at inalis ang duct tape sa kanyang bibig.

"YOU TRAITOR! TINURING KA NAMING TUNAY NA KAIBIGAN! TINURING KA NAMING KAKAMPI! HOW DARE YOU BETRAY US?!" Gigil na sigaw nito sa akin. Wow, so they treated me as their real friend.

"Aww, that was so sweet. Sad to say I considered all of you as my enemy." Nakangiting sambit ko sa kanya. Pang asar lang haha. "Once a traitor, will always be a traitor." Dugtong ko pa dito.

"Bakit?! Anong nagawa naming kasalanan sayo?! Tell me!" Aw para naman siyang girlfriend na tinatanong kung bakit ako nakipag break. Tsk ang bading! Ew!

Bakit nga ba? Hmm, well hindi naman talaga ako sa kanya galit, but because of the thought na konektado siya sa babaeng 'yun. Pwes, damay damay na.

I hate her for what she did with my family! Kapag naiisip ko siya, the memories keep on flashing back to my mind as if it was my greatest nightmare.

Flashback

"Mom? Dad? Sharpay?"  I shouted. Nakakapagtaka lang, because bago pa man ako tuluyang makapasok ng gate, makikita ko na si Mom na nagdidilig sa garden. Makikita ko na si Dad sa garahe na naglilinis ng kotse habang si Sharpay naman palaging inaabangan ang pagdating ko sa tapat ng pinto namin.

She will run to gate with her eyes full of happiness and excitement whenever she heard that the gate makes sounds.

She's always waiting for me. Pero ngayon? Walang 5 years old na bata ang nag aantay sa pagdating ko. Imposible namang umalis sila ng 'di nagsasabi sa akin. They will always inform me.

Hindi ko mapigilan ang kaba sa pagpasok ko sa bahay. I don't even know why am I nervous.