Ağanın karısı

23. Kurşun

İsteksizce dudaklarını Dilanın dudaklarından ayırmıştı. Tepkisini merak ediyordu.
Dilan çok utanmıştı ve yere bakmaya çalışıyordu.

"Yere bakma. Benim olduğum yerde lütfen gözlerini benden ayırma. Dilan bilmiyorum ne oldu. Seni mutlu etmek istiyorum artık. Benimle evlendiğin için pişman olma artık. Seninle evlendiğim için çok şanslıyım. Gördüğüm en güzel kızsın"

Dilan duyduklarıyla da  daha da çok şaşırmış ve utanmıştı. Yinede böyle birşey duyduğu için sevinçliydi. Gözlerini yerden ayırıp Emirhana baktı. Emirhan ise eliyle Dilanın yüzüne gelen sarı saçlarını arkaya kıvırdı.
Dilanın heyecandan vücudu ısındı.

Lütfen bu gece seninle beraber aynı yatakta uyuyalım. İnan bana sana istemediğin sıraca dokunmam. Sadece sana yakın olmak istiyorum"

İlk defa Emirhan bir kadından birşey istedi. Bu kızın yanında değişiyordu.

Dilan biraz korkuyordu. Belki bu adamın amacı başka birşeydi ama neticede ev, oda herşey bu adamındı ve her zaman karşı koyamazdı. Dilan da bunun farkındaydı.

"Şey, yani yatabilirsin. Senin yatağın ama o şeyi yapmak istemiyorum"

Yine utandı genç kız. Emirhan bu hallerine alışmıştı.

" Tamam tamam, o şeyi yapmayız"

Gülümseyip Dilanın elinden tutup yatağa yöneldi. Bir an Dilanın içinde korku doğdu. Yatağa yatan çift tavanı izliyordu.

Sessizliği Emirhan bozdu.

"İyi geceler güzel kız"

3 hafta geçti. Emirhan artık Dilanla aynı yatakta uyuyordu. O olaydan sonra daha Dilanla yakınlaşmadı. Abisiyle hala mesafeliydi. Esin 6 aylık hamileydi ve karnı büyümeye devam ediyordu. Bedir ve Esin aşklarını açık açık yaşıyordu ve konaktakilerde buna şahitti. Esin ve Emirhan konuşmuyordu.

"Dilan Kızım, artık 2 aylık evlisiniz. Çarşaf gelmedi. Mesele nedir" diye sordu Fatma hanım gelinine.

Genç kız ne diyeceğini bilmiyordu.

"Bak Kızım. Bu hem dinen, hemde iyiliğiniz için gerekli. Gördüğüm en güzel kızsın. Emirhan nasıl sabrediyor şaşırdım. Kocanı mutlu et ki değerin çoğalsın. Mardin'in kulağına da gitmiş. Kendi itibarin için bunu yapmalısın"

Dilan kaynanası iyi dinlemişti ve o da bunun farkındaydı. Ama içinde birşey onu korkutuyordu . Aşık olmak isterdi her genç kadın gibi, fakat Emirhan ablasını sevdiğini biliyordu.

"Kızım sen gel hele oturalım. Gelinlerimle Sohbet etmek istiyorum" diyerek yanından ayrıldı.

Dilan bu konuyu konuşmaktan bir hayli utanç duyuyordu. Üstünü değiştirtip odasını biraz topladıktan sonra aşaya indi.

Salona gidip boş koltuğa oturdu. Salonda Esin ve Seher de vardi.

"Anlat Dilan, bu güzelliğini kimden aldın" diye sordu Fatma hanım.

"Annemden ama onu hiç görmedim"

"Annem, Dilanın doğumunda öldü. Annemiz sarı saçlıydı, bir melek gibi" diyerek Esin Dilanın lafını kesti.

"Annneniz nereliydi" diye sordu Seher.

"Anam Mardinliydi. Babam hep anlatırdı. Mardin'in bir sarı kızı var, onu da ben aldım" diyerek cevap verdi Esin.

Fatma hanım biraz düşünceliydi. Bu kadın kımdı.

"Akrabalarınız varmı annenden" diye sordu merakla.

"Bilmiyorum ana. Annem dişari çıkmazdı. Bize de komşulardan hariç kimse gelmezdi" dedi Esin.

"Başınız sağ olsun. Annenizi görmek, tanımak isterdim" dedi Fatma hanım.

Dilan bu konuyu konuşmaktan hüzünlendi.

"Yani annenizin soyu belli değil, öyle mi" diye sordu Seher.

Esin sinirlenmişti. Seher ağzını açar açmaz kin ve nefret kusuyordu. Bedir acaba bu kadınla nasıl 10 sene evli kalabilmişti.

"Seni alakadar etmez" dedi Esin ve Sehere sert bir bakış attı.

"Ana ben çıkıyorum, bu kadınla daha çok ayni odada kalamam" diyip akarsını dönmeden odadan çıkmıştı.

Salondan dişarı çıkan Esin konağın kapısının açıldığını görmüştü. İçeri giren Zöhreydi. Saçları darma dağındı. Giyidi elbisesi yırtılmış ve kirliydi. Gözleri ağlamaktan kızarmış ve şişmişti.

"Zöhre"

Esin şaşırdı. Zöhreyi hiç böyle görmemişti. Çok kötü görünen Zöhre yere düştü. Ayakta kalacak gücü yoktu.

"Zöhre" diye bağırdı bu sefer Esin.

"Esin ben" cümlesini tamamlamadan ağlamaya başladı.

Esin görümcesi iyi olmadığını anladı, fakat ne olduğunu bilmiyordu.
Avludan gelen sesleri duyan Seher ve Dilan da Zöhrenin yanına koşmuştu.
Genç kız ağlamaktan konuşmuyordu. Zar zor ağlayan kızı çardağa götürdüler.
Akşam olmuş ve Zöhre artık ağlamıyordu. Sesi kesildi ve ölü gibi bir noktaya odaklandı.
Bedir ve Emirhan şirketten erken geldiler. Kardeşlerine birşey oluğunun haberi gelmiş ve endişelendikleri için işi erkenden bıraktılar.

"Zöhre ne oldu" diye soran Emirhan kardeşine yaklaştı.

Zöhre abilerini endişeli bir halle yanında görünce sanki utanırmış gibi yere baktı. Yüzü yoktu abilerine bakmaya.

Avlunun kapısı yeniden açıldı. İçeri giren Fuat'tı. Fuat'ı gören Emirhan deliye dönmüştü. 3 hafta önce olan toplantıdan sonra hala hangi yüzle gelebilirdi.

"Ne işin var burda" diye bağıran Emirhan Fuat'a doğru koştu.

Tüm stresin içinde bide onunla uğraşmak istemedi.

"Sakin ol Emirhan" diyebildi Bedir sadece.

Fuat gayet sakin bir tavırla Bedir'in ve Emirhanın yanına yaklaştı.

"Beni yaraladın Emirhan. Ben de seni yaralamaya geldim" diye cevap veren Fuat güldü.

"Ne diyorsun sen lan" diye bağran Emirhan bu adamım ne demek istediğini anlamadı.

Fuat elindeki poşetten bir çarşaf çıkarttı. Bedir ve Emirhanın önüne attı. Üstünde kan lekeleri vardi.

"Tabanca tüfekle vurmakla adam olunmaz, böyle adam olunur" diye cevap verdi Fuat.

Zöhre daha çok dayanamayıp ağlamaya tekrar başladı.

Bedir anlamıştı. Bu adam zorla veya güzellikle kardeşiyle beraber olup onun kızlığını çaldı. Bedir daha çok bu rezalete dayanamayıp Fuat'a doğru yürüdü
Onu bir tokatla sertçe yere yapıştırıp tekmeledi.

"Ne diyorsun lan" diye bağırıp yere yatan adamın üstüne defalarca yumruk yağdırdı.

"Ağam seni alakadar etmez. Emirhan! Bacın beni mutlu etti. Bu duygu süper birşey. Sende karınla dene. Tavsiye ederim" diyerek kan tükürdü Fuat.

Emirhan da artık dayanamayıp yanlarına gidip tabancasını ona doğru yönelti.

"Elini pisletme, o iti ben halledeceğim" dedi Bedir.

O da tabancasını çıkarttı.
İki kardeş Fuat'a tabancalarını doğrultmuştu.

Yerde yatan Fuat'ın kalmaya gücü yoktu.

Tetiğiye basıldı ve Fuat vuruldu.