Ağanın karısı

24. Ayrılık

Yere düşen Fuat Zöhreye son bir bakış attı.
Herşey çok çabuk gelişmiş ve Zöhre artık dayanamayıp bayıldı. Çok acı çekmişti ve bünyesi daha çoğunu kaldıracak halde değildi.

"Zöhre"

Fuat'ın son sözüydü. Bedir daha çok dayanamayıp kardeşine bunu yapanı vurdu. İlk kurşun da onun tabancasından çıkmıştı. Bedir Emirhandan acele davranıp ikinci kurşunuyla da Fuati öldürmüştü.
Fuat'ın öldüğünden emin olmak için yanına yaklaştı ve onu izledi. Hareketsiz adamın üstüne tükürüp tabancayı onun cansız bedenin üstüne attı.

"Köpek" dedi cansız bedene.

Fuat'ı aldırış etmeden yerde yatan kardeşine döndü. İlk defa kendini aciz hissediyordu Bedir. Kardeşine sahip çıkamamıştı. Onun gözünde Zöhre daha küçücük bir kız çocuğuydu ve onu koruyamadı. Kendisini suçluyordu. Ailenin ilk evladı olarak kardeşlerinin emniyeti ve saadetlerini kendine vazife biçmişti.

"Doktor çağrın. Derhal" diye bağırdı genç Ağa.

Şokta olan kadinlar ağlıyordu. Hiç ummadığı anda büyük bir darbe yemiş gibi hissediyorlardı.

Emirhan susuyordu. Olan biteni izliyordu. Kendini suçlu hissediyordu daha doğrusu. Belki onun yüzünden kardeşi acı çekmişti.

Emirhan kardeşine yaklaşıp bir hamleyle Zöhreyi kucağına aldı ve odasına taşıdı.

Sesizce ağlayan Fatma hanım Emirhanı takip ediyordu. Son çocuğu, biricik kızı belki unutamayacak kadar büyük bir acı yaşamıştı ve belki bu acı onun hayatinı değiştirecek ve peşini bırakmayacaktı.
Çok geçmeden doktor da geldi. Stresten ve korkutan bayılan Zöhre iyidi. Biraz dinlenmeliyi.

"Biz ne yapacağız. Tüm Mardin'e haber gitmiştir bile. Bu pislik sadece kardeşimin onurunu almadı. Onu rezil etti" dedi Bedir sinirle.

Biraz düşünen Emirhan abisine baktı.

"Onunla konuşacağım. Bana herşeyi anlattır. Aramız iyidi"

"Sen dur Emirhan. Ben kadın kadına konuşurum onunla" diyerek araya girmişti Seher.

Bedir onaylamıştı bu fikri. Seher neticede Zöhreyi çocukluğundan beri tanırdı.

Çok beklemeden Seher Zöhrenin yanına gitti. Kapıyı kapatıp yavaşça görümcesine yaklaştı. Genç kız uyanmıştı. Yengesini görünce utancından nereye bakacağına şaşırdı.

"Sakın! Sakın utanma. Ne olursa olsun. Hiç bir kadın böyle birşey hak etmedi"

Üzülmüş ve acımıştı daha 20 yaşlarında olan kıza.

"Fuati nerden tanıyorsun" diye sordu sadece.

"Yenge ben"

Gözleri dolmaya başladı.

"İnan bana, aleyhine konuşmam" dedi Seher ve Zöhrenin güvercini almaya ümit etti.

"Abime... kuma alma kararı almak için aşiret toplanmıştı. Fuat'ı hep görürdüm ama o gün beni ilk defa fark etmişti..."

Derin nefes alıp devam konuştu.

"O günden beri konuşuyorduk.. yenge ben...."

Utanan kız aslında duygularını paylaşmak istiyordu, fakat ilk defa birşey anlatırken zorlandı. Neticede ilk defa böyle birşey yaşamıştı.

"Ona aşık oldum. Yenge, ilk defa birisini abi gibi görmedim ve deli gibi sevdim"

Seher dinliyordu. Bu kızı ve duygularını anlıyordu.

"O da seni seviyor muydu"

Bu soru Sehere saçma gelmişti. Seven insan böyle kötülük yapmazdı ama Zöhreden bilgileri cımbızla çeker gibi almalıydı.

"Başta güzeldi herşey. Sonra Dilan eve geldi. Onu sordu anlattım. Sonra her buluşmada onu sordu. Kıskandım. Sevdiğim adam benden küçük yengemi soruyordu sürekli. Bende abimle hala karı koca olmadıklarını anlattım. Sinir olmuştum"

Utanmıştı. Ne olursa olsun abisinin özelini dışarıya paylaşmamalıydı.
Seher artık tüm olanlara anlam verebildi. Çarşaf meselesini demek ki Fuat Zöhreden öğrenmişti.

"Bugün sabah buluşalım dedi. Gittim. Sonra... zorla..."

Devam konuşamıyordu artık. Ağlaması nefesini kesiyordu. Boğlacak gibi hissediyordu. Utanıyor ve acı çekiyordu.
Seher anlamıştı herşeyi ve görümcesini teselli edip uykuya dalmasını bekledi.

Akşam olmuştu ve Taşkıran ailesi salonda olan hadiseyi konuşmak için toplandı.

"Fatma hanım. Başkalardan duyardık, hüküm verirdik. Şimdi ise kendi başımıza geldi" dedi Hasan Ağa.

"Tüm Mardin'in diline sakız olacak bu kız" diyerek cevap verdi Fatma hanım.

"Onu yollamalıyız baba" dedi Bedir.

Bunu duyan Fatma hanım üzüldü. Tek kızıydı ve ondan uzak kalmak istemezdi ama bu acımasız dünyada, acımasız şehirde bu cözüm belki bir kurtuluştu.

"Baba zaten okumak istedi. Yollamadın. Gitsin mimarlığı okusun gelsin. Hem burdan uzak olur, hemde illerde şirkete işe yarar"

Bu teklifle kardeşinin hayatını kurtarmak istedi Bedir Ağa.

Babası çok düşünmüştü. Zöhre hep Emirhan abisi gibi mimar olmak ister, fakat babası karşi geliyordu. Artık başka çaresi olmadığını anlayan Ağa razı geldi.

"Baba ben karımın yanında kalmam lazım. Hamile sonuçta. Emirhan gitsin omunla beraber. İstanbul'da ona ev okul ayarlayıp geri dönsün. Karısını da alasın izin yapsınlar" dedi Bedir.

Bunu duyan Dilan utanıyordu. Emirhanla izin yapmayı aklından dahi geçirmemişti şimdiye kadar. Mardin'de doğup büyümüş ve Mardin'den hiç bir zaman ayırmamıştı. Bu izin onun evliliklerini değiştirecekti.

"Tamam yarın ilk iş Dilan ve Zöhreyle giderim İstanbul'a " diye cevap veren Emirhan olmuştu.

Kendine itiraf etmeliydi, Esin'den uzak kalmak istiyordu. Artık ebediyen bir birliktelik olmayacaktı. Bu fırsatı değerlendirip Esin'i kalbinden belki tamamen silebilirdi.

Çok ani gelişmişti herşey. Emirhan geldiği gibi gidicekti. Zaten her kararını ani verirdi, düşünmeden.

Ertesi gün Emirhan kardeşini ve karısını alıp yola koyuluyordu. 
Abisinden kısa vedalaşıp Sehere döndü.

"Abim sana emanet yenge"

Bunu duyan Seher seviniyordu. Aylardır görmediği saygıyı Emirhan gösteriyordu ona.

"Gözün arkada kalmasın Emirhan" diyen Seher gülümsüyordu.

Zöhre ise kimsenin yüzüne bakamıyordu. Kendini pis ve uğursuz hissediyordu.

Bedir son olarak Emirhanın kulağına eğildi.

"Bu sefer işe yara. Zöhre sana emanet. Her ne olursa olsun, hep senin başından çıkıyor. Büyü artık"

Emirhanı tehdit edermiş gibi bakıyordu. Emirhan sinirlendi.

"Zaten bu aileden her gün daha da iğrenmeye başladığım için burdan gitmeye razıyım. Sen hala haremini büyüt" dedi sessizliği bozmadan.

Arkasını dönmeden Dilanın elini bile bile tutup çıkmıştı genç adam. Konağın kapısı kapandı.

Emirhan gelmişti konağa heyecana katıp gitmişti. Esin ne kadar sevinsede içten içe üzülüyordu. Doğru dürüst kardeşiyle barışamadan gitti.