W Rytmie Muzyki

13.

- Jennifer?- tak bardzo byłam zajęta myśleniem o tym głupku, że nawet nie zauważyłam, kiedy mama pojawiła się tuż przede mną.

- Mamo- patrzę na nią i silę się na uśmiech, jednak chyba wychodzi z tego jakiś grymas, bo kobieta bacznie mi się przygląda.

- Coś się stało?- pyta i podchodzi bliżej, kładąc mi dłoń na ramieniu.- Wyglądasz, jakby ktoś nieźle cię zdenerwował.

- Nie, nie. Jest ok. Jestem po prostu zmęczona- mówię, po czym ściągam kurtkę i buty. Cholera, znowu ten zamek!

- Jak spotkanie?- pyta, a na jej twarzy widzę delikatny uśmieszek. No udało się, udało...

- Tak jakby do niego nie doszło. To znaczy doszło, ale zostało przerwane. Ale naprawdę nie mam ochoty o tym mówić- wzdycham i odwieszam kurtkę, po czym całuję mamę w policzek i kieruję się na górę.

- Jeśli miałabyś ochotę, możesz zaprosić tego chłopaka do nas, na kolację. Zadzwoń do niego- odwracam się i spoglądam z zaciekawieniem na mamę. Do głowy wpada mi niezły plan. Chyba się zgodzę...

- Zgoda- mówię i klaszczę w dłonie. Moje zachowanie jest chyba zbyt radosne, bo mama znowu przygląda mi się z zaciekawieniem.

- Chyba to ktoś ważny, skoro tak bardzo się cieszysz- mówi i zakłada ręce na piersi. – Przystojny?- pyta i mruga w moją stronę, na co przewracam oczami.

- Tak, ale raczej cieszę się, że będę mogła zrekompensować mu nasze nieudane spotkanie. Nie widzę dla tej relacji innej opcji niż znajomość, także nie ciesz się na zapas, mamo- puszczam jej oczko i biegnę na górę. – Dzięki!- krzyczę jeszcze i zamykam się w pokoju.

***

- Co znowu?- mówię zirytowana, zakrywając twarz poduszką. Jest sobota, a ten głupi telefon dzwoni. Właśnie, dzwoni! Podrywam się szybko, licząc, że to Steph, albo Jack, ale jakie jest moje rozczarowanie, kiedy widzę na wyświetlaczu nazwisko tego dupka.

- Tak?- mówię niezbyt przyjemnie.

- Evans, czy możemy przełożyć dzisiejszy trening na inną godzinę?- pyta, a ja słyszę w jego głosie zdenerwowanie.

- Ok, a czemu?- ponownie zadaję pytanie i wstaje z łóżka, żeby odsunąć zasłony.

- Coś mi wypadło. Jeśli nie masz nic przeciwko, wpadnę do ciebie pod wieczór. O 19. Co ty na to?- mówi, jakby bał się, że ktoś go usłyszy. Stara się jak najszybciej przekazać informacje, jednocześnie ściszając głos do szeptu, na co marszczę brwi.

- W porządku, to dobry pomysł, bo chyba mamy do pogadania!- mam ochotę mu wygarnąć za wczorajszą akcję spod kina.

- Taaa, jasne- burczy pod nosem.- Do zobaczenia, grubasku- po poważnym tonie, przychodzi pora na jego głupie żarciki. Jednak nawet to, nie jest w stanie odwrócić mojej uwagi od wczorajszego wydarzenia.

- Do zobaczenia- mówię poważnie i odkładam telefon na biurko. Niech on tylko tu przyjdzie...

***

- Cześć wam- mówię i wchodzę do kuchni, gdzie siedzi już cała moja rodzinka. Prawie, bo nie ma Charliego....

- Cześć słoneczko- mówi tata, a ja podchodzę i całuję go w policzek.

- Witaj, kochanie- teraz podchodzę do mamy i z nią również się witam.- Dzwoniłaś już do tego swojego znajomego?- pyta, a ja widzę jak Lu spogląda raz na mnie, a raz na mamę bardzo podejrzliwie, unosząc przy tym jedną brew.