Pamiętasz, mój Panie
Nakreśliłeś mi cyrklem niebieskim
Wszystkie jej drogi szerokie, złotawe
Jak dłoń Twoja piękna
Wprost do wiatru jej serca...
Rzucony pielgrzym w otchłań nieznaną
Dałeś mi śmiałość i wartkość
Jak wrzosom kazałeś kwitnąć tak prędko
Tak ja zrodzony na nowo...
Dałeś mi skrzydła, Panie
W szale uniesień wysnuty
Jak żagiel wigoru krewki łopocę
Znowu ożyłem, Panie...
Gwiazdy chłodne stanęły nade mną
Już noc, krzyczą, jak Ty, Panie
Srebrem kazałeś ziemię okrasić
Złamałeś mnie, Panie...
Kruche sny opadły cicho na ziemię
Biegnę tak szybko, zdyszany
Jak dziecko stęsknione ku matce
Gdzie jest mój tlen, Panie...?
31.08.2016
CZYTASZ
Dwanaście oddechów nocy
PoesíaZbiór wierszy z nutą melancholii, traktujących o tęsknocie, poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, miłości i o tym wszystkim, o czym dzisiejszy świat zapomniał...
