Forbidden Love #Starterliste2019

Κεφάλαιο 22ο

Μόλις έφτασα έστειλε μήνυμα στον James  να του πω πως έχω επιστρέψει και πως θέλω να του μιλήσω για ένα αρκετά σοβαρό θέμα. Το διάβασε αλλά δεν απάντησε, λογικά θα είχε νεύρα μαζί μου και δεν τον παρεξηγώ, έχει δίκιο. Περίμενα έξω απ'το αεροδρόμιο για να περάσει ένα ταξί να επιστρέψω σπίτι. Μετά από αρκετή ώρα πέρασε ένα και μπήκα μέσα, ήμουν πολύ αγχωμένη για το πώς θα τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου, ένιωθα πως όλα ήταν εναντίον μου πλέον και κακα τα ψέματα, έτσι ήταν. Φτάνοντας  έξω απ'το σπίτι μου είδα κάποιον να με περιμένει μπροστά απ'τη πόρτα, πλησίασα με την βαλίτσα μου και είδα πως ήταν ο James.

Ξαφνικά βουρκωσα και άφησα την βαλίτσα να πέσει στο πάτωμα, τα πόδια μου έτρεμαν και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι τον είχα πάλι μπροστά μου. Ήρθε κοντά μου με αργά βήματα αλλά δεν έκανε καμία κίνηση κι αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο, έτρεμα ολόκληρη και δεν μπορούσα να του πω τίποτα όμως, δεν μπορούσα να σταυρωσω λέξη. Έκανα κίνηση να ακουμπήσω το χερι του αλλά αυτός τραβήχτηκε προς τα πίσω, γιατί φερόταν ετσι; Μετά από μια μεγάλη παύση αναφώνησε "Δεν μπορώ να το κάνω αυτό ρε γαμωτο" και με πήρε στην αγκαλιά του. Με έσφιξε όπως δεν με είχε σφίξει ποτέ, το ίδιο έκανα κι εγώ. Δεν είχα ξανά νιώσει έτσι στην ζωή μου, όλα είχαν φύγει απ'το μυαλό μου κι απλά σκεφτόμουν πως δεν θα τον ξανά αφήσω Μονο του. Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και μετά άρχισε να με φιλάει, μου είχε λείψει πολύ αυτή η αίσθηση. Μπορούσα να κάτσω εκεί πέρα μαζί του για ώρες, αλλά μετά θυμήθηκα πως δεν είχα έρθει γι αυτό.

"Πρέπει να σου μιλήσω.."

"Τα ξέρω όλα, αλλά σε παρακαλώ άστα όλα για μετά"

"Πως-"

"Αστα όλα και πάμε μέσα"

Τον ξέρω πολύ καλά και είχα καταλάβει πως δεν υπήρχε περίπτωση να μου πει εαν δεν περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί οπότε μπήκαμε σπίτι, δεν μπήκα καν στον κόπο να πάω την βαλίτσα στο δωμάτιο μου. Απλά τον αρπαξα κι άρχισα να τον φιλάω κατευθείαν, ήξερα ότι προεχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ, ποτέ δεν μπόρεσα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που καθ'όλη τη διάρκεια που ήμουν μαζί του δε σκέφτηκα κάτι αρνητικό, δεν φοβόμουν τίποτα, έκανα αυτό που ήθελα και το ήθελα εδώ και πολύ καιρό. Από τη στιγμή που νιώθεις πως κάποιος σε συμπληρώνει δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να μπει ανάμεσα σε σένα και σε αυτόν, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει τι θα πούνε οι γύρω σου, ίσως να το κατάλαβα λίγο αργά αυτό αλλά είναι καλύτερο απ'το να μην το καταλάβαινα ποτέ.

Περάσαμε το βράδυ μαζί χωρίς να αναφέρουμε κάτι δυσάρεστο, το είχαμε ανάγκη και οι δύο να καθίσουμε μαζί αγκαλιά και να μιλήσουμε για ευχάριστα θέμα, όλα τα άλλα τα αφήσαμε για την επόμενη μέρα. Μου είπε και για την Kate, τελικά το δέχτηκε και θέλει να με δει να μου ζητήσει συγγνώμη. Είχα αρχίσει να νιώθω υπέροχα, ξαπλώναμε στο κρεβάτι και δε με άφηνε απ'την αγκαλιά του, τι καλύτερο από αυτο; άρχισα πάλι να τον φιλάω και μα του λέω πόσο μου είχε λείψει παρόλο που ήταν δική μου επιλογή το να φύγω. Αλλά τελικά μου έκανε Καλό, συνειδητοποίησα πόσο ευτυχισμένη με κάνει αυτό το άτομο και πόσο θέλω να είμαι μαζί του, κάποιες φορές πρέπει να στερηθούμε κάτι για να το εκτιμήσουμε, τουλάχιστον σε μένα έτσι έγινε. Πιστεύω όμως πως το ίδιο συνέβη και στον James, του ήταν εύκολο να με αφήσει αλλά μόλις έφυγα κατάλαβε πως δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον, τελικά όλο για κάποιο λόγο γίνονται.