Forbidden Love #Starterliste2019

Κεφάλαιο 29ο

Όλη την ημέρα δε μίλησα πάρα πολύ με τον James, ήταν απασχολημένος με το να μιλάει με τον αδερφό του και όσο να'ναι ήταν λογικό. Το μόνο πράγμα που με ανησύχησε ήταν ότι το βράδυ θα έμενα μόνη μου με τον Nathan για λίγες ώρες επειδή ο James έπρεπε να πάει με την Kate στη πρώην γυναίκα του για να κανονίσουν κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες. Δεν είναι ότι φοβόμουν ή κάτι τέτοιο απλά θα ήταν πολύ άβολο να μείνω μόνη σπίτι μαζί του, δεν θα είχαμε να πούμε απολύτως τίποτα και γενικά η ατμόσφαιρα θα ήταν πολύ... βαριά.

Λίγο πριν φύγει ο James μου είπε να μη παρεξηγώ πράγματα που μπορεί να πει ο Nathan και γενικότερα να μη του δίνω πολύ σημασία, Γενικά τον έχουν πολύ στην απέξω κι εγώ έχω αρκετές απορίες. Πρώτα απ'όλα γιατί έφυγε απ'τους γονείς του; Και έπειτα γιατί ο James δεν μου μίλησε ποτέ γι αυτόν; Τέλος πάντων, με το που έφυγαν εγώ κάθισα στο δωμάτιο μου και προσπάθησα να μη του δώσω καμία σημασία αλλά μάταια αφού ήρθε μέσα και άρχισε να πειράζει τα πράγματα μου αρχίζοντας από το γραφείο μου. Έπιανε διαφορα αντικείμενα, τα κοίταζε και στη πορεία τα άφηνε πάλι κάτω. Σηκώθηκα και έπιασα το χέρι του και του είπα να σταματήσει και να βγει έξω Γιατί ήθελα να διαβάσω. Ένα περίεργο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του και με κοίταξε με ένα αρκετά περίεργο βλέμμα.

"Τι σου έχει πει ο αδερφός μου για μένα;"

Ξαφνικά σαστησα, δεν ήξερα τι να απαντήσω εξάλλου δεν ειμαι και πολυ καλή στα ψέματα, αλλά αν του έλεγα πως δεν μου έχει πει τίποτα δεν θα ήταν ψέμα, ακόμα δεν γνωρίζω τίποτα γι αυτόν.

"Δεν μου έχει πει κάτι, απλά θέλω να διαβάσω"

"Α, δε θες να σου κάνω παρεα δηλαδή"

Τον κοίταξα διστακτικά και ξανά κάθισα στο κρεβάτι μου, ήθελα να τον γνωρίσω έστω και λίγο οπότε του έκανα νόημα να κάτσει δίπλα μου, αυτός χαμογέλασε και κάθισε. Αρχικά κανένας δεν έλεγε τίποτα και η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά πολύ άβολη  στη πορεία όμως αποφάσισα να ανοίξω τη συζήτηση. Για μια στιγμή θυμήθηκα την πρώτη μέρα που γνώρισα τον James, είχε ακριβώς το ίδιο βλέμμα, η ατμόσφαιρα ήταν το ίδιο άβολη μόνο που αυτή τη φορά ένιωθα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

"Και για πες, πως κι έτσι ήρθες εδώ"

Ξαφνικά το ψυχρό του βλέμμα άλλαξε και έβγαλε περισσότερο συναίσθημα, έβγαλε πόνο. Κατάλαβα κατευθείαν ότι ο λόγος που έφυγε από εκεί που ήταν δεν ήταν καθόλου ευχάριστος. Κοίταξε προς τα κάτω και άρχισε να παίζει με ένα λαστιχάκι που είχε στο χέρι του.

"Προσωπικές υποθέσεις, δεν νομίζω να σε αφορά, και μην αρχίσεις να πιστεύεις ότι θα μάθεις το οτιδήποτε από τον αδερφό μου"

"Καλά εντάξει, δεν είπα κάτι..."

Πήρε μια βαθιά ανάσα και άλλαξε το θέμα, με ρωτούσε πολύ άσχετα πράγματα όπως το τι μουσική ακούω, σε ποια σχολή-πανεπιστήμιο πέρασα και όλα τα σχετικά. Το μόνο περίεργο είναι ότι αυτός δεν έλεγε τίποτα για τον εαυτό του, τίποτα απολύτως. Ήταν λες και δεν είχε γούστα ή ενδιαφέροντα, με το που του έθετα μια ερώτηση την απέφευγε με δικό του τρόπο. Μετά από αρκετή ώρα σηκώθηκε χωρίς να πει κάτι, κατευθύνθηκε προς την πόρτα και πριν αποχωρήσει απ'το δωμάτιο έστρεψε το βλέμμα του προς τα πάνω μου και είπα, "καληνύχτα, Victoria", χωρίς να προλάβω αν τον καληνυχτίσω έφυγε απ'το δωμάτιο. Είναι ακόμα η πρώτη μέρα που μένει εδώ κι έχω αρχίσει ήδη να αισθάνομαι πως κάτι θα πάει πολύ λάθος.
                                                            
                                                 
Hello, αν θέλετε αφήστε γνώμες από κάτω για το ποιόν σιπαρετε περισσότερο με την Vic, tank youu😊💖