Forbidden Love #Starterliste2019

Κεφάλαιο 23ο

Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε ο ήχος του κινητού του James, μόλις είδε τον αριθμό πετάχτηκε απ'το κρεβάτι και πήγα να το σηκώσει. Δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγε αλλά για να πετάχτηκε έτσι σίγουρα δεν ήταν καλό. Αφού τελείωσε ήρθε μέσα σχετικά ευδιάθετος, με φίλησε και μου έκανε νόημα να πάμε στο σαλόνι, καθίσαμε και αρχίσαμε να συζητάμε για όλα τα μη ευχάριστα θέματα. Αρχικά του είπα όλα όσα έμαθα από τη μητέρα μου, περίμενα να αντιδράσει πολύ άσχημα αλλά φαινόταν πολύ ψύχραιμος.

"Η μητέρα σου μου τηλεφώνησε, ξέρω τι σου είπε. Εγώ δεν ήξερα τίποτα για τον Alex, της ζήτησα να έρθει Ελλάδα όσο πιο σύντομα γίνεται για να κάνουμε τεστ αλλά το θέμα είναι πως θα το πούμε στον Alex"

Η αλήθεια είναι πως είχα χαρεί αρκετά εκείνη τη στιγμή, μου είχε φύγει ένα πολύ μεγάλο βάρος. Βέβαια ήμουν πολύ αγχωμένη για την αντίδραση που μπορεί να έχει ο Alex αλλά θέλω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.

"Στον alex θα μιλήσω Εγώ απλά πρέπει να είσαι κι εσύ μπροστά, καλύτερα να πάμε πριν έρθει μάνα μου"

"Τώρα που το ανέφερες, αυτή ήταν πριν στο τηλέφωνο, είπε πως αύριο θα είναι εδώ"

"Οπότε καλύτερα να πάμε τώρα"

Αφού ντύθηκαμε και ετοιμάστηκαμε ξεκινήσαμε για το σπίτι του Alex, ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν παρόλο που δεν ήμουν όρθια. Φτάσαμε σύντομα και ανεβήκαμε πάνω, χτύπησα την πόρτα και άνοιξε, φαινόταν πολύ ξαφνιασμένος και ήταν λογικό επειδή δεν ήξερε καν ότι είχα επιστρέψει από Γαλλία. Κατευθείαν με αγκάλιασε και άρχισε να μου ζητάει εξηγήσεις μετά όμως είδε τον James, μας έκανε νόημα να περάσουμε μέσα και να κάτσουμε. Στην αρχή η ατμόσφαιρα ήταν πολύ χαλαρή αλλά ήξερα πως μετά θα γινόταν πολύ αποπνικτική.

"James, έχω ακούσει για σένα αλλά ποτέ δεν έτυχε να σε δω, τι έγινε πως και ήρθες από εδώ με την αδερφή μου;"

"Για την ακρίβεια θέλουμε να σου πούμε κάτι σημαντικό και είναι καλύτερα να είμαστε κι εγώ και η Victoria"

Η καρδιά μου χτυπούσε υπερβολικά δυνατά, δεν είχα σκεφτεί ακόμα πως θα του το έφερνα, ειμαι άνθρωπος που τα λέει όλα έξω απ'τα δόντια αλλά αυτό δεν ξέρω πως θα έπρεπε να το χειριστώ. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να μιλάω.

"Όπως ξέρεις Alex έμεινα με την μητέρα μας όσο ήμουν Γαλλία"

"Ναι"

"Εκεί έμαθα κάποια πράγματα τα οποία είναι κάπως... σοκαριστικα, όπως κι αν νιώσεις υπόσχεσου μου πως θα το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία.. "

"Στο υπόσχομαι.. "

Φοβόμουν τόσο πολύ, φοβόμουν ότι θα τα έβαζε με μένα ή με τον James, είχα αναλάβει μια τεράστια ευθύνη την οποία δεν ήξερα αν ηνπην έτοιμη να αντιμετωπίσω.

Μετά από λίγη ώρα κατάφερα να του εξιστόρησω όλη την ιστορία μεταξύ της μητέρας μας και του James. Ο Alex φαινόταν τρομερά σοκαρισμένος και ήταν λογικό. Για αρκετή ώρα δε μιλούσε σε κανέναν απ'τους δύο μας, απλά κοιτούσε το πάτωμα.

"Alex, θέλω να ξες πως εγώ δεν γνώριζα τίποτα, μπορεί να στο επιβεβαιωσει και η μητέρα σου αυτό"

Συνέχισε να μην απαντάει, είχα αρχίσει να ανησυχώ πολύ. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν έχω κάνει κάπου λάθος αλλά μετά κατάλαβα πως δεν φταίω πουθενά, τον τελευταίο καιρό απλά κατηγορώ συνεχώς τον εαυτό μου χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο.
Ξαφνικά ο alex σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον James στα μάτια, τον κοιτούσε επίμονα για αρκετή ώρα.
"Σε πιστεύω, πιστεύω πως δεν ήξερες τίποτα. Θέλω να κάνουμε το τεστ, απλά πες μου πότε θα έρθει η μάνα μου"

"Αύριο.."

"Ωραία, λυπάμαι αλλά θα ήθελα να μείνω λίγο μόνος"

Σεβάστηκαμε και οι δύο την επιθυμία του και βγήκαμε έξω, ένιωθα πολύ άσχημα για τον Alex, δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένιωσε όταν του φανερωσαμε όλη την αλήθεια. Το μόνο που έμενε ήταν να έρθει η αυριανή μέρα, με την αυριανή μέρα ώστε να δοθεί ένα τέλος στην υπόθεση ή να ξεκινήσει μια νέα αρχή.