His Love For Her (Herdenson Series #2)

31: Bahay kubo

--

Ang sabi raw nila pag nagmahal ka hindi mo raw makikita ang mali. Lahat daw nagiging tama kahit mali naman talaga. Minsan nabubulag tayo sa katotohanan kasi nga mahal mo sya. Pero minsan sa sobrang pagmamahal mo sa kanya natuto kang maging masaya sa kalagitnaan ng pagsubok mo sa buhay.

Masasabi ko na ang pag ibig ko sa taong mahal ko ay isang malaking milagro para sa akin. Dahil sa kanya natutuo akung ngumiti uli at maging masaya.

"Saan tayo pupunta?" Tanong nya ng hinila ko sya papalabas ng subdivision. Hindi ko na inabala pa s'yang mag drive dahil malapit lang naman ang pupuntahan naming lugar.

"Matutulog ka." Sabi ko lang ng wala sa sarili habang hila ko parin sya.

"Huh?" Parang naguluhan sya sa sinabi ko kaya naman tumigil ako sa paglalakad, ganun rin sya. Seryoso ko s'yang tiningnan. Huminga ako ng malalim. "Bumawi ka ng tulog mo. Alam kung pagod ka." Pagod kung sinabi sa kanya.

"Hindi ka gwardia o bodyguard ko. Mas lalong hindi ako masamang tao para bantayan mo. You need to rest, Ram. Naguguilty kasi ako pag nakikita ko kung gaano ka nahihirapan sa akin ngayon." Malungkot kung sinabi. Hindi naman sya nag salita, tumingin lamang sya sa akin.

"Hindi nga ako ang gwardia o bodyguard mo. Mas lalong hindi ka masamang tao, Breanna pero.." huminga sya ng malalim at hinawakan ang balikat ko. Nararamdaman kung serysos masyado ang awra nya kaya kinabahan ako bigla. I really love to stare his brown eyes.

"You are very important person to me. Hindi ko makakayang makita kang napapahamak o nasasaktan dahil ikakamamatay ko 'yon. Napaka korne pero ikaw ang buhay ko." Gusto ko mang mag react pero walang lumalabas sa bibig ko.

Para akung nakalutang sa ulap ng sabihin nya iyon sa akin. Kahit ayaw ko mang aminin. Kinikilig talaga ako! Ano ba to! Sa aming dalawa parang ako ata ang korne! Hay! Lihim nalang akung napangiti sabay hila uli sa kanya. Hindi na sya nag salita o umangal kung saan kami pupunta.

Nang makarating kami sa isang malaking puno na napapalibutan ng mga halaman ay agad na kaming huminto. Sa gilid nito ay may isang maliit na bahay na pagmamay-ari ni Lolo at lola ko.

Para lamang itong isang bahay kubo pero matibay parin ito kahit na lumipas na ang nagdaang taon. Kumuha ako ng banig sa loob habang pinanatili ko muna si Ramson sa labas. Gawa sa bamboo ang dingding ng bahay nila lolo. Mahigit 6 years narin simula ng iwan kami nila lolo.

Si lolo ay namatay dahil sa sakit sa puso. Sumunod naman si lola na may sakit na breast cancer.

"Who's this house?" He asked me while staring at the house. Dala dala ko ang malinis na banig at agad ko iyong inilatag sa sa ilalim ng puno at umupo. Dahan dahan naman s'yang lumapit sa akin at umupo sa tabi ko.

"Sa lola at lolo ko." Sagot ko. I heavily signed. Namiss ko tuloy sila lola. Namiss ko iyon inaalagaan pa kami ni Aya at namiss ko rin 'yong mga panahon na nag lalaro at natutulog kami dito sa ilalim ng malaking puno nato.

"Where are they now?" Tinuro ko ang langit at mapait na ngumiti. "Nandoon na sila sa langit. Patay na sila, anim na taon na ang nakalipas." Sabi ko. Malungkot s'yang ngumiti sa akin.

"Oh, I'm sorry." Umiling agad ako.

"It's okay. Teka, matulog kana." Saka tinuro ko ang mga hita ko. Bahagya s'yang nagulat.

"You're kidding me right?" Sabi nya habang hindi sya makapaniwala sa sinabi ko. Natawa ako. "No I'm not." I says.

"Are you sure? Baka mangalay ka?" Umiling uli kaagad ako. Hindi pa to sapat sa lahat ng ginawa nya sa akin. Kulang pa to kung tutuosin. Sa totoo lang nakaka guilty ang ginawa nya. Hindi naman nya kailangan bantayan pa ako dahil kaya ko naman ang sarili ko.