Bad influence (voltooid)

Ik haat wie je bent en mis wie je was.

Ik ben weer volop aan het trainen met de cheerleaders voor de wedstrijd van vrijdag.

'Chloe kom op!' Schreeuw ik naar een van de meiden. Vandaag is mijn dag niet helemaal. Guido gaat vandaag vetrekken voor goed....

Ik heb het nog steeds niet aan Kane verteld. Ik weet niet wat hij van mij gaat denken als ik verteld dat het wel wat met mij doet. Straks gaat hij twijfelen over mijn gevoelens voor hem.

'Merel jij moest onderop de pyramide wat snap je daar niet aan!' snauw ik. De meiden kijken mij met boze blikken aan.

'Ja wat?!' Snauw ik en ga weer op de tribune zitten. Ik moet echt dimmen vandaag anders gaat het te opvallend worden dat er iets aan de hand is. Ik heb geen zin in gezeik alles is net een beetje stil.

'Mogen we gaan?' Vraagt Giorgia wanneer ze van de top van de pyramide is afgesprongen. 'We hebben nog 5 minuten als we dit elke les doen dan gaan er uren aan oefenen missen dus ga nog maar even door' zeg ik. Ik heb geen zin om de discussie aan te gaan.

Met een vervelende zucht loopt ze terug. Ik voel mijn bloed al koken.

'Luister jij eens Giorgia. Als de gang van zaken jou hier niet bevalt dan mag je gerust de gymzaal uitlopen. Maar dan wil ik je ook nooit meer terug zien hier' zeg ik met mijn armen over elkaar.

De rest staat allemaal doodstil om ons heen. 'Nou?' Vraag ik met een grijs op mijn mond. 'Laat maar' zegt ze en loopt weer terug naar de mat. 'Dat dacht ik al'.

....

'Kane?' Schreeuw ik door het huis heen. Door zijn huis.

Ik krijg geen antwoord terug. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik een gemist telefoontje heb van hem.

Ik druk op zijn naam en bel hem terug.

'Dit is de voicemail van..' ik hang gelijk op.

Ik ga mezelf hier wel vermaken.

Ik loop naar zijn kamer en laat mij op bed vallen. Dan ga ik wel Netflix kijken.

Ik pak zijn laptop van zijn bureau en open hem.

Op het scherm staat iets wat ik niet verwacht had.

Ik lees het tien keer overnieuw om te checken of wat ik denk dat daar staat er ook daadwerkelijk staat.

Mijn ogen scannen de tekst nogmaals.

'Nee! Dit kan niet waar zijn' zeg ik tegen mezelf.

Hoe verschuil je een moord?

Is de zin die ik al meerdere malen opnieuw gelezen heb.

Heeft hij echt iemand vermoord? Of is hij erbij betrokken?

Met trillende handen klik ik naar het andere venster wat open staat.

Schot door het hoofd heen.

Nog erger.....

Ik voel dat mijn ademhaling versnelt.

Hij heeft echt iemand vermoord.

Kane de jongen van wie ik houd heeft gewoon iemand vermoord.

Er valt een traan van mijn gezicht af. Ik merkte helemaal niet dat ik aan het huilen was.

Beneden hoor ik de voordeur dicht vallen.

Het kan twee dingen betekenen of zijn moeder is thuis gekomen of het is...... Kane.

'Babe?' Het is hem...

Oké Eva doe zo normaal mogelijk.

Ik draai mij om en schrik wanneer hij opeens in de deur opening van zijn kamer staat.

'Babe je hoeft niet te schrikken hoor ik ben het maar' zegt hij en loopt naar mij toe.

Op de een of andere manier krijg ik rillingen van de manier waarop hij praat.

Hij pakt mij beet en begeleid mij naar het bed. Op bed laat hij mij vallen en begint mij te zoenen.

Met tegen zin ga ik erin mee. Hij moet nog niks door hebben.

Gek genoeg voelt deze zoen vies. Alsof ik met iemand zoen waarvan ik helemaal niet hou. Een wild vreemde zo voelt het...

Zijn handen glijden naar mijn heupen.

Ik hou dit niet vol! Dit kan niet zo door gaan.

Zijn lippen laten kleine kusjes achter op mijn binnen been.

Wanneer hij verder omhoog gaat kan ik mij niet meer inhouden. Dit moet stoppen.

'Stop' zeg ik en pak zijn polsen vast. Hij kijkt mij vragend aan maar stopt gelijk.

Ik ga overeind zitten en zet gefrustreerd mijn handen in mijn haar. Ik voel dat het stuk matras naast nu indeukt wat betekend dat hij nu naast mij zit.

'Ik ehhh....' hoe ga ik dit goed brengen.

'Ik vervelde mij en dacht Netflix te gaan kijken op je MacBook' ga ik verder.

Het blijft stil. Ik kijk op en zie hem angstig naar mij kijken.

'Je...je Ehh hebt het zeker gezien?' Vraagt hij wetend wat het antwoord gaat zijn. Ik knik 'ja' antwoord ik wat er schoor uit kwam.

Hij staat op en gaat voor het raam staan met zijn rug naar mij toe.

'Je hebt het gedaan he? Je hebt echt iemand vermoord...' vraagt ik met een trillende stem.

Hij draait zich met een rug naar mij om en kijkt mij met doorgeslagen ogen aan.

'Hoe durf je mij een moordenaar te noemen' snauwt hij en komt dichter naar mij toe gelopen.

Uit reflex sta ik op een deins achter uit tot mijn rug de muur raakt en ik niet verder kan. Ik kan geen kant meer op....