Bad influence (voltooid)

Het begin van een fantastische avond

Het is half 7 en Guido kan straks elk moment voor de deur staan om mij op te komen halen voor onze secret date.

Ik heb hem meerdere malen gevraagd wat we gaan doen maar hij wilt niks verklappen.

Opgedoft en al loop ik naar beneden waar de rest nog aan tafel zit. Al hun blikken zijn op mij geworpen wanneer ik de keuken kom ingelopen.

Bas is de eerste die begint met praten. 'Zo zus hebbie een date?' 'Ja en nee ik ben op tijd thuis' zeg ik voordat mijn moeder een opmerking kan maken.

'Fijn, nou veel plezier he' zegt mijn vader en loopt naar mij toe om een kus op mijn voorhoofd te kunnen plaatsen.

Ik onderbreek hem wanneer ik het getoeter van buiten hoor.

Hij is er.

Ik ga snel naar buiten en zie hem daar staan. In pak en al.

Ik kijk naar mijn jurkje ben ik te underdressed?

'Nee Eef, je ziet er leuk uit' zegt hij en komt mijn kant opgelopen. Waarschijnlijk zag hij wat ik dacht aan mijn gezichtsuitdrukking.

Hij pakt charmant mijn hand en geeft er een klein kusje op. Ik kijk hem smekend aan voor meer en hij geeft zich al snel over.

'Shit, kom hier' zegt hij en drukt zijn lippen op de mijne. Voor ik het weet draaien onze tongen om elkaar heen. Ik hoor mijn broer ongemakkelijk kuchen.

'Geen klef gedoe hier voor mijn huis' zegt hij en geeft mij een waarschuwende blik. Ik zie aan Guido dat hij is geschrokken.

Ik begin te lachen. 'Rustig aan het was maar een grapje. Mijn broer heeft een apart gevoel voor humor'

Guido probeert er een kleine glimlach van te maken op zijn gezicht maar ik zie aan hem dat hij vanbinnen hem helemaal stresst.

In de auto ondervraag ik hem waar we heen gaan.

'Ik ga het je niet vertellen Eef, echt niet' zegt hij met een grote grijns op zijn zucht. 'Dat is zo oneerlijk... vertel me dan in elk geval Hoelang het rijden is' zegt ik zuchtend.

'Oke... dat kan ik wel zeggen.. het is nu nog 30 minuten rijden meer zeg ik niet' en hij stopt weer met praten.

Ik leg mijn hoofd tegen het autoraampje aan een kijk naar de lichtjes buiten die door de hoge snelheid die Guido heeft voorbij lijken te vliegen.

'Heb je volgende week nog veel trainingen?' Vraag ik na een tijdje stilte te hebben gehad. 'Ja elke dag wel een volgens mij. Het is de seizoens finale he nog een keer knallen en dan weer een paar weekjes rust' antwoord hij zonder mij aan te kijken.

'Het had ook niks uitgemaakt.. ik moet ook trainen de hele week denk ik. Het team is echt aan vernieuwing toe.'

Hij begint te lachen. 'Je gaat toch niet de laatste week van het seizoen het team aanpassen? Doe dat dan begin volgens seizoen' ik schud mijn hoofd.

'We moeten zaterdag echt knallen op die wedstrijd en dat kan niet met een half gaar team.' Hij begint weer te lachen.

'Vind je het grappig?' Vraag ik op een nep boze toon. 'Ja eigenlijk wel' zegt hij met een grijns.

'Mis je rugby nog?' Ik zie dat hij op zijn wang aan het bijten is. 'Ook maar dat niet zo zeer eerder het team we waren zo goed op elkaar ingespeeld en nu voel ik dat wat minder' ik leg mijn hand op de zijne als troost.

'Maar tja een mens kan niet alles hebben ik ben al blij dat ze mij wilde hebben in dit team' ik knik.

We lopen een geweldig groot restaurant binnen. Het is donker en overal zijn blauwe spotjes geplaatst op de grond en in het plafond. De tafels zijn zwart gedekt en iedereen ziet er heel netjes uit.

Ik geef mijn jas af aan de meneer en volg Guido richting onze tafel. Hij schuift mijn stoel naar achter en ik neem gehoorzaam plaats.

'Dit is zo chill' zeg ik en kijk recht in de ogen van Guido. Zijn ogen stralen van blijdschap en misschien nog wel geluk.

Na het eten besteld te hebben begint het gesprek pas opgang te komen.

'Jij vroeg of ik rugby miste dan mag ik ook wat aan jou vragen' zegt hij grijnzend. Ik knik afwachtend op zijn vraag.

'Je moet deze vraag eerlijk antwoorden ook al denk je mij ermee te gaan kwetsen' ik knik en wacht op de vraag. Ik ga uit van het ergste.

'Voel je nog iets voor kane?' Ik zie de pijn in zijn ogen wanneer hij deze vraag stelt. Het gesprek valt stil en ik voel dat mijn lichaam begint te trillen.

We hebben het al maanden niet meer over hem gehad.

'Hoe-zo?' Vraag ik met twijfel in mijn stem. 'Eerst een antwoord' zegt hij bot.

Ik slik en probeer mezelf te kalmeren. 'Ik eh de-nk he-t' antwoord ik en sluit mijn ogen om zijn bedroefde gezicht niet te hoeven zien.

'Oke' antwoord hij emotieloos. Ik kijk hem aan en zie dat hij iets wilt zeggen.

'Waarom deze vraag?' Vraag ik en kijk naar zijn moeilijke gezicht.

'Hij is terug' antwoord hij zonder mij aan te kijken.

Mijn hart maakt een sprongetje.

Hij is terug....

'Hoe bedoel je hij is terug?' Vraag ik verbijsterd.