Bana Kalan Hediyem

Gerçek

19. BÖLÜM – GERÇEK

GECE’DEN

Doktorun bana söylediği ile adeta donup kaldım. Benim meleğim lösemi olmuştu. Şimdi ne yapacağım hiç bir fikrim yok.

“Gece hanım iyi misiniz?”

“Hayır… Doktor bey şimdi ne olacak?”

“Bakın şu an hastalığın hangi evresindeyiz bilmiyoruz. Ayrıntılı tahlilleri yarın yapacağım ve tedaviyi nasıl sürdüreceğimizi belirleyeceğiz. Ama lütfen kendinizi bırakmayın. Kızınızın en çok size ihtiyacı var. Bu süreç zorlu bir süreç ve bu süreçte en önemli olan şey moral bunu unutmayın.”

Doktor söylediklerini bitirince kapının önüne çıktım.

Herkes bana bakıyordu. Ben ise ağlamaya devam ediyorum…

“Gece ne oldu?”(Damla)

“Gece cevap ver?”(Duygu)

“Gece korkuyoruz kızım?”(Gülçin Hanım)

“G-güneş…” dedim ve ağlamam şiddetlendi…

“Gece söyle artık”(Sam)

“Benim meleğim lösemi…” dedim ve ardından basım döndü sendeledim.

Yanımda duran Poyraz beni hemen tuttu. Bende ona tutundum. Daha sonra başımı ona yaslayıp ağlamaya başladım. O da bana sarıldı…

 

YAZARDAN

Güneş hala kendine gelmemişti. Tüm aile ise Gece’ye belli etmeden ağlıyordular. Zaten Gece’yi gördüklerinde daha kötü oluyorlardı.

Gece doktorun yanından çıktığından beri ağlıyordu. Konuşmuyordu sadece ağlıyordu.

Poyraz onu tuttuğunda Gece’nin ağlaması daha da şiddetlenmişti. Gece Poyraz’a öyle bir sığınmıştı ki ne kadardır ona sarılıyordu farkında değildi.

Poyraz’ın ise o haberi aldığı andan itibaren sevdiği kadına sıkıca sarıldı. Güneş için o da çok üzülmüştü. Haberi duyduğundan beri içi paramparçaydı…

 

GECE’DEN

Poyraz ile ne kadardır böyle oturuyordum bilmiyordum. Biraz kendime geldiğimde başımı kaldırdım o da bana bakıyordu:

“Gece nasılsın?”

“Poyraz ben çok kötüyüm…” benim konuştuğumu duyan Sam ve Duygu yanımıza geldiler.

“Prenses yapma böyle. Siz neler atlattınız bu da geçecek…”(Sam)

“Geçecek dimi?” dedim iç çekerek. Ama cevap alamadım…

“Hem doktorla konuştuk kesin bilgi tahlillerden sonra verilecekmiş”(Duygu)

“Ona bir şey olursa.. Bende yaşayamam duydunuz mu? Bu sefer toparlayamam… Onun varlığı ile hayata tutunmuşken onu kaybedemem…” dedim ve ağlamaya devam ettim.

Poyraz aniden başımı kaldırdı ve konuşmaya başladı:

“Gece bana bak. Güneş’e bir şey olmadı ve olmasına izin vermeyeceğiz. O senin gibi inatçı. Hemen pes eder mi? Bak onun için şimdi önemli olan sensin o yüzden kalk toparlan ve güçlü ol”

Poyraz lafını bitirince hemşire yanıma geldi.

“Gece Hanım kızınız uyandı. Odaya aldık yanına girebilirsiniz”