Bana Kalan Hediyem

Gece 'nin Güneşi

4. BÖLÜM – GECE’NİN GÜNEŞİ

FRANSA

Her şeyi geride bırakarak Fransa’ya gelmiştim.. Uçakya baya kötü oldum mide bulantım tüm yol sürdü hala kendimi berbat hissediyorum.. Ben bu düşüncelere dalmışken uçak indi ve valizlerimi alıp havalimanından çıktım.

Havalimanından çıkınca Sam’i gördüm hızlı adımlarla yanına gidip ona sıkı sıkı sarıldım ve daha fazla dayanamadım hıçkırıklarıma yenik düşerek ağlamaya başladım Sam beni arabaya götürdü ve eşyalarımı alıp geldi.. Zar zor kendime geldim..

“Ufaklık”  dedi Sam o bana hep böyle çağırırdı..

“Sam eve gidince konuşsak berbat haldeyim…”

“Peki” dedi ve eve doğru yola çıktık.

 Eve varınca Sam’in annesi Nancy ve Samuel beni  kapıda karşıladı. Onlara  da sıkı sıkı sarıldım ve yine ağlamaya başladım..

“Gece hadi” dedi Sam

“Peki… Size çok söyleyecek şeyim var ama enkaz gibiyim.. Ben aslında tek başıma gelmedim hamileyim… Bunu ilk kez size söylüyorum..Ailemi sevdiğim adamı yani İstanbulu sildim buraya yeni bir başlangıç için geldim ve sizden başka kimsem yok..” dedim ve herkes sustu..

Samuel ve Sam beni kollarının arasına alıp sarıldılar onlar benim abilerimdi… Suskunluk devam ederken Nancy konuştu :

“Gece’m ben sana evimi ailemi açtım burası senin evin.. Ben her zaman yanındayım ve sanırım artıkbir torunum olacak ha ? İşte bu herşeyi ezer geçer birtanem o bebek sana muhtaç ve senin güç kaynağın olacak bu yüzden artık onun için savaşacaksın ve bu ev, bu aile hep senin…” dedi. Bende gidip onun kollarına girdim ona sarıldım.

O çocuklarını tek başına büyütmüştü ve onun desteği benim için önemliydi.. Nancy bana annemden bile yakındı, artık o benim annem ben onun kızıydım..

Birkaç saat oturduk öyle. Daha sonra odaya gitmek için izin istedim bu esnada karnıma bir ağrı girdi ve gözlerim karardı…

HASTAHANE

Gözlerimi yavaşça araladım Sam ve Samuel yanımdaydı ve yüzleri kireç gibiydi..

“Bebeğim ?” dedim güçsüzce..

“O iyi prenses ama birazdan doktor gelecek.. Annem eşyalarnı almaya gitti bizi çok korkuttunuz..” dedi Samuel. O sırada doktor geldi.

“Gece Hanım nasıl hissediyorsunuz? Ağrınız varmı?”

“Bitkin hissediyorum.. Hayır şimdilik ağrım yok.. Bebeğim nasıl?”

“Nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama kan değerleriniz çok düşük.. Bebeğin nabzı zayıf, düşük yapma olasılığınız yüksek ve ikinizinde hayati riski var. Eğer bebeğinizi kaybetmek istemiyorsanız onu sağlıklı bir şekilde dünyaya getirmek istiyorsanız  2 ay bu hastahane kalmalısınız yada enazından risk azalana kadar.” Dedi doktor ve elim karnıma gitti ağlamaya başladım…

“Tamam kabul bebeğim için ne gerekiyorsa yapmaya hazırım onu kaybetmeme izin vermeyin”doktor bu dediğim üzerine beni hastahaneye yerleştirdi ve ben bebeğim için savaşacaktım..

7 AY SONRA

POYRAZ’DAN

Koskoca 7 ay geçmişti ve ben geceyi hala bulamamıştım.. Tek bir ipucu bırakmamış ve izini kaybettirmişti.. Duygu ve Damla beni yalnız bırakmıyordu.. Mektuptan sonra Damla ve Ali’ye de herşeyi anlatmıştım.