Bana Kalan Hediyem

Plan

30. BÖLÜM – PLAN

İki Hafta Sonra

POYRAZ’DAN

Aradan iki hafta geçmişti. Ben işe seyrek gidiyordum. Tüm gün meleğimle vakit geçiriyorduk. Güneş kreşe gittiği içinde genellikle baş başa kalıyorduk. Eskisi gibi yemekler yapıp, oyun oynayıp, filmler izleyerek günümüzü geçiriyorduk.

Tabi artık hamileliğinin yedinci ayında olduğu için daha fazla dikkatliydik çünkü doktor erken doğum bekliyordu.

Sabah uyandığımda bana sarılmış halde uyuyan meleğimi görünce içim yine huzurla doldu. O benim her şeyimdi.

Eğer Fransa’dan dönmüş olmasaydı beklide biz hep yarım kalacaktık. Biz olamayacaktık. Her şeyden önemlisi aile olma şansımız olmayacaktı.

İkimizin de hazırlıksız olduğu bir zamanda bu bebekler hayatımıza girdi ama ikimizde pişman değiliz. Beni beklide en çok mutlu eden nokta bu.

Şu an en önemli eksiğimiz ise meleğimin benim soyadını taşımaması ve karım olmaması. Ama ona da az kaldı.

***

Gece’nin saçlarına öpücük kondurdum ama beni sezmeyerek uykusuna devam etti. Dün akşam ara ara midesi bulanmıştı ve bu yüzden uyuyamamıştı. Bende onu uyandırmadan yanından kalktım ve Güneş’in odasına gittim.

“Prensesim hadi aşkım uyan” dedim ve yanaklarını öptüm.

“Günaydın babacım”

“Günaydın bir tanem”

“Annem uyandı mı?”

“Hayır meleğim uyanmadı. Bugün seninle çok güzel bir yere gideceğiz ve annene güzel bir süpriz hazırlayacağız”

“Ne süprizi?”

“Yolda sana anlatırım ama annen uyanmadan gitmemiz lazım yoksa yetiştiremeyiz”

“Tamam”

Güneş’i giydirdikten sonra Gece’ye güzel bir kahvaltı hazırlayıp yanına not yazdım. Ardından Duygu’ya mesaj attım. Son aylara yaklaştığımız için yalnız kalmasını istemiyordum.

İkimizde hazırlanınca Güneş ile evden çıktık.

***

“Baba nereye gidiyoruz?”

“Alışverişe evimize almamız gerekenler var”

“Ama annem evde eksik olmadığını söyledi”

“O eve değil meleğim gerçek evimiz için hem sen Amerika’dayken ben orada sana bir süprizde hazırladım.”

“Gerçekten mi? Peki annem neden gelmedi?”

“Bak meleğim annene sürpriz yapacağız ve bugün hazırladıklarımız aramızda sır kalacak tamam mı?”

“Peki”

GECE’DEN

Uyandığımda yanımda Poyraz yoktu. İki haftadır onunla uyanmaya öyle alışmışım ki şimdi tuhaf geldi.

Önce evden ses geliyor mu diye dinlemeye başladım ama ne Poyraz’ın ne Güneş’in sesi geliyordu.

Bende kalkıp rahat bir elbise giydim. Saçlarımı tararken kapı çaldı.

Kapıyı açınca elinde bebek eşyaları ile duran Duygu’yu gördüm.

“Günaydın”

“Sanada Günaydın ama ben çoktan kalktım Gece’cim öğlen oldu.”