Bana Kalan Hediyem

Babam

Öncelikle bu ara bölümleri kısa ve biraz geç attığım için üzgünüm. Ama malum yaklaşan LYS sınavı nedeniyle çok vakit harcayamıyorum. Ama tam bir hafta sonra umarım ki bu stres bir nebzede olsa azalacak ve bölümler daha uzun gelecek. Lütfen yorum ve votelerinizi eksik etmeyin. Şimdiye kadar ise okuyan, oy veren ve yorum yapan arkadaşlarıma tüm sevgilerimi yolluyorum :)  

20. BÖLÜM – BABAMMM

POYRAZ’DAN

Güneş’in hastalığını öğrendiğimizden beri içim parçalanmıştı…

O daha küçücük çocuk böyle bir şey nasıl olur… Gece ise haberi aldığından beri adeta enkaz gibiydi onu da öyle görmeye dayanamıyordum.

Güneş uyanınca hemen kendini toparladı ve uçarak kızının yanına gitti. Ona öyle bir sarıldı ki yüreğim burkuldu.

Güneş annesinden babasını istemişti ve Gece sürpriz hazırladıklarını geleceğini söylemişti. Keşke o adamın yerinde ben olabilsem dedim içimden. Keşke…

***

Kafeteryadan dönünce ise Gece benimle konuşmak istedi ve bahçeye gittik. Bana Güneş’in kızım olduğunu söyledi. Önce evet çok kızdım ama dışa vuramadım zaten Gece perişandı. Onun yerine ona sarıldım. Artık onlar benim ailemdi ve ben ailemden vazgeçmeyeceğim.

GECE’DEN

Güneş hala uyanmadığı için kapının önünde bekliyorduk. Duygu ve Sam eve gitmişti. Uyanınca ona her şeyi anlatacağız.

Doktor elinde tahliller ile yanımıza geldi.

“Gece hanım size kızınızın durumu önemli haberlerim var…”

“Dinliyoruz Doktor Bey” dedim yanımda duran Poyraz’dan güç alarak.

“Kızınızın hastalığını erken teşhis ettik bu yüzden şanslıyız. Ama hastalığın erken bitip yayılmaması ve bir daha tekrarlanmaması için iyi bir tedavi görmesi lazım. Şu an kızınızı eve götürebilirsiniz biz tedavi günleri için sizi bilgilendireceğiz ve en iyi yöntemi araştıracağız.”

“Teşekkür ederiz Doktor Bey” dedim ve doktor yanımızdan gitti.

Poyraz’a baktığımda mutlu bir şekilde bana bakıyordu. Bende gülüyordum. Bir anda ona sarıldım.

“Duydun mu Poyraz umut var” dedim kulağına doğru.

“Duydum Gece. O benim inatçı meleğim” dedi bir an geri çekilip ona baktım o da devam etti “Aynı senin gibi” dedi.

Kızarmıştım…

***

Güneş uyanınca onu hemen hazırlayıp hastaneden çıktık. Poyraz arabasını hastane kapısının önüne getirmişti.

“Hadi hanımlar. Güzel bir yemek yiyip gezelim araba ile biraz”(Poyraz)

“Anne yaşasın Poyraz abi de geliyor.”(Güneş)

“Evet meleğim bizimle gelecek.”

Arabaya binip çok şirin bir restorana gittik. Güneş ve Poyraz şakalaşıyorlardı.

Benim aklım ise Güneş’e nasıl söyleyeceğimizdeydi.

***

Çok geç olmadan eve geldik. Salona geçtik. Hiç birimizden ses yoktu.

“Güneş?”

“Efendim Anne?”

“Sana bir şey söylememiz lazım meleğim”