Bana Kalan Hediyem

Küçük Beyler!

27. BÖLÜM – KÜÇÜK BEYLER!

POYRAZ’DAN

Onlara kavuşmak harika bir his…

Kızımın cennet kokusu, Gece’nin hasret kaldığım gözleri ve gülüşü beni bu 5 aydır yaşadığım boşluktan çekip çıkardı.

Bebeğimi hissetmek ise bambaşka bir duyguydu. Elimin altında annesinin karnında kıpırdanan bir mucizeydi adeta.

***

“Hayatıma yeniden girdin. Bana aile olmayı öğretiyorsun. Harika bir kızımız ve yolda bir bebeğimiz var. Siz tam ben hayattan umudu kesmişken beni hayata bağladınız. Siz benim mucizemsiniz. Bundan sonra her şeyi beraber yaşayacağız. Her şeyi…” dedim ve Gece’nin alnına öpücük kondurup gözlerine bakmaya başladım.

Cevap beklemiyordum ama en beklemediğim cevabı aldım. Gece hiç ummadığım bir anda dudaklarıma sıcacık sevgi dolu bir öpücük kondurdu.

Sonrada utanarak geri çekildi ama ben onu bir kere daha kendime çekip öptüm ve ona sıkıca sarılıp başını göğsüme yasladım. Daha sonra ise saçlarını okşamaya başladım.

 

GECE’DEN

Huzur…

Beş harfli bu kelime aslında herken için bambaşka anlamlar taşıyor.

Benim için huzur ise uzun zamandan sonra yaşadığım bu an. Poyraz’ın göğsünde ona sığındığım an. Artık ondan kaçmadığım an. Onun ellerini saçlarımda hissettiğim an..

“Gece’m hadi kalkalım hava serinledi üşüme”

“Tamam Poyraz zaten Güneş’te bizi merak edecek gitmezsek”

“Hadi” dedi ve ayağa kalkıp kalkmam için elini uzattı.

Elini tutup kalktım ama elimi bırakmadı ve elimi onun eline hapsetti. Yıllar önce nasıl elimi ilk tuttuğunda kalbim nasıl atıyorsa şimdi yine öyle atıyordu.

Arabaya kadar el ele yürüdük tam arabaya bineceğim sırada elimi kendine çekip öptü ve kapımı açtı. Ben kızarmıştım. Gülümsedim ve arabaya bindim.

Poyraz arabayı dikkatlice eve sürdü.

Ne çok özlemiştim evimi… Merdivenleri yavaşça çıktık Poyraz her an düşmeyim diye elini belime koyup bana destek oluyordu.

Biz kapıyı açmadan evin kapısı açıldı.

“E nerde kaldınız ama?”(Duygu)

“Geldik işte Duygu”(Poyraz)

“Ben sahilde biraz yürümek istedim Duygu yemek fazla geldi sanırım” dedim elimi karnıma koyarak. Duygu gülmeye başladı ve içeri geçtik.

Evimi gerçekten özlemiştim.

“Ayy Gece dur bakayım sana bir daha”(Damla)

“Ne oldu ya?” dedim ve diğer yandan da koltuğa yerleştim. Bir yanıma Güneş bir yanıma Poyraz kuruldu hemen, tabi Poyraz’ın yanıma kuruluşu bizimkilerin gözünden kaçmadı.

“Kızım çok şeker olmuşun”(Damla)

“Hamilelik yaramış”(Ali)

“Eee yeğenim kız mı erkek mi?(Duygu)

“Annem babam olmadan öğrenmek istemedi hala”(Güneş)

Bizimkiler kıkırdamaya Poyraz’da gülümsemeye başladı ben ise kızarmıştım.