You're Mine

Y.M. CHAPTER 27

Kisha's Point of View

Napakaliwanag ng buong paligid na nagpapasilaw sakin ngunit pinagpatuloy ko pa rin ang paglalakad ko.

Ang kaninang purong liwanag ay naging parang garden. May mga puno, bulaklak at puro damo lamang ang makikita sa buong paligid. Napakaganda dito at nagbibigay ito ng relaxation sa akin.

Naglakad ako patungo sa pinaka malapit na puno sakin. Akala ko ay ako lang ang nandito pero hindi pala.

"Hon". Tawag niya sakin.

"Leigh?". Tanong ko.

"Mabuti naman at nagkita na rin tayo. Mahal na mahal kita, Kisha". Malambing na tono ang sabi nito sakin. Napangiti na lang ako.

"Mahal na mahal din kita, Leigh". Sagot ko habang di pa rin nawawala ang ngiti sa aking labi.

Naglapat ang labi naming dalawa at nang matapos ay nagyakapan kami na para bang pinaparamdam namin na kung gaano namin ka-miss ang isa't isa.

Ang kanina kong ngiti ay bigla na lamang napalitan ng gulat at takot.

Gulat dahil bigla na namang nag iba ang paligid. Sobrang dilim at tanging sa amin lamang ang liwanag.

At

Takot dahil habang kayakap ko siya ay bigla na lamang siya napuno ng dugo.

Pilit ko siyang pinapaharap sakin ngunit nagmamatigas siya. Ayaw niyang humiwalay sa pagkakayakap sakin.

Ramdam ko na ang luha ko na dumadaloy dahil hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong gawin.

"L-Leigh". Tangi kong sambit dahil sa kahirapan ng magsalita sa kaiiyak.

"M-Mahal na mahal k-kita. A-alagan mo s-siya". Sabi niya.

"Sinong siya?". Tanong ko sa kaniya.

Hindi ko alam kung sinong 'siya' ang aalagaan ko, ngunit wala na akong natanggap pang respond galing sa kaniya.

Lalo akong umiyak dahil hindi ko na maramdaman ang paggalaw at ang paghinga niya.

Patuloy ko siyang tinatawag as pangalan nita ngunit wala na talaga.

"Leigh! Please wake up!". Paulit-ulit kong sambit habang patuloy pa rin sa pag-iyak.

"L-Leigh". Hirap na hirap kong saad.

"L-Leigh". Muli kong saad.

Ang hapdi ng lalamunan ko. Bakit ganito ang nararamdaman ko?

Tinignan ko ang buong paligid. Purong puti lang ang kulay na makikita. Ang ganitong kulay ay alam na agad na nasa hospital ako ngayon.

"Gising na ang anak natin, tara dito bilis". Narinig kong sabi ni mom kay dad.

"How are you feeling, sweetheart?". Tanong sakin ni mom.

"Whole kang tulog dito, na-stress ka talaga". Sabi naman sakin ni dad pero imbis na sagutin ang sinabi nila ay iba ang sinagot ko.

"Mom, dad, where's Leigh?". Tanong ko sa kanila pabalik.

I want to see her now para mawala naman ang kabang nararamdaman ko ngayon. I want to assure that she's okay and safe.

Nakita kong nagkatitigan lang silang dalawa na para bang may nililihim sa akin.

"Where's Leigh?". Muli kong tanong sa kanila.

"Sweetheart, please wag kang mabibigla and calm down yourself first". Sagot sakin ni mom.

Damn! Sabi ko na nga ba at totoo ang panaginip ko. Totoo na may nangyari sa kaniyang masama.

"Mom, please. Sabihin niyo na sakin kung ano ba talaga ang nangyayari?". I begged.

Nakita ko pa ang pagbuntong hininga nila.

"Ok, Ravel is......".

"Missing". Pagpapatuloy ni dad.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko dahil sa pagkabigla. Leigh is missing and wala lang naman akong nagawa para sa kaniya.

Agad akong tumayo sa hinihigaan ko at tinanggal ang nasa kamay ko. I need to find her. Hindi pwedeng nakahiga lang ako dito at nakatanga lang. And besides, nahimatay lang naman ako and there's nothing else.

"You need to rest, Kisha. Walang aalis sa kwartong ito". Maawtoridad niyang sabi sakin.

Napahinto ako saglit pero pirsugido talaga akong hanapin si Leigh.

"Dad, please let me. I need to find, Leigh". I begged.

"Even if sacrificing that innocent child in yours?". Mapang hamong tanong ni dad.

Sandali akong natigil sa sinabi niya. Hindi makapaniwalang napatingin ako sa tiyan kong wala pang umbok.

"I-I'm pregnant? How?". Hindi makapaniwala kong tanong.

"We don't know. Tanging si Ravel lang ang makakasagot niyan, but then she's no where to be found". Ang mom ko naman ang sumagot.

"How can we find her? Nasa kapahamakan po siya". Nag-aalala kong sabi.

"Just leave it to us, sweetheart. And besides, on the way na dito ang mga kaibigan ni Ravel to help us". Sabi ni dad sakin para mapagaan ang loob ko.

I hope Leigh is fine and safe, wherever she is.

End of Chapter 27
------------------------------

A/N: Just a short UD. Miss me??