Parmaklarımın arasında kurumuş kana baktım. Başım dönmeye başlamıştı. Midemden yukarı doğru tırmanan acı tadı hissedebiliyordum. Gözlerimi kapatarak yutkundum. Geçmesini bekledim. Geçmesini istedim. Yavaşça araladığım göz kapaklarımın ağırlığı şimdi birkaç ton gibiydi.
Geçmemişti.
Bir yere tutunma ihtiyacı hissederek önümdeki tezgaha yaslandım. Ensemden yükselen vızıltı loş ışıklı lambadan mı geliyordu yoksa kafamın içinden mi? Dizlerimin titrediğini fark ettim.
Başımı kaldırıp aynadaki yansımama baktım. Gözlerimde rastladığım dehşeti kaldıramadım. Yüzüme bulaşmış kırmızı lekeler, dağılmış saçlarım...
Nasıl? Neden?
Mavi gömleğimin rengi değişmişti, kanın sıcaklığını içine hapsetmiş gibi üzerime yapışmıştı.
Kan.
Gözlerimin önünde uçuşan siyah benekler beni ele geçirdi. Tutunacak gücüm kalmadı ve dizlerim titremeyi bıraktı. Düşerken adımı duydum. Uzaktan. Tok bir sesin notalarından. Telaşla örülü bir tonda.
Ve çarptım.
