Sabah uyandığımda ruhum 90 yaşında biri kadar yorgundu. Bütün bir geceyi düşünerek geçirmiştim. Üç saatlik uyku gözlerimin altında bir imza gibi duruyordu.
"Yapabilirsin Luhan."
Aynanın karşısında zoraki bir gülümsemeyle iyi hissetmeye çalıştım.
"Luuu!! Uyandın mııı?"
"Uyandım Soo. Gelebilirsin."
Odama girip kendini yatağıma bıraktı.
"Çok uykum var~"
"Gece uyumadın mı?"
"Gyu'yla mesajlaştım."
"Neden?"
"Nasıl neden? O bizim arkadaşımız Luhan."
"Doğru.. Ona anlatacak bir şeylerin olmalı."
"Biraz.."
"Ne gibi şeyler?"
Yatağın karşısındaki küçük koltuğa oturdum. O kızdan bahsetmesi beni korkutuyordu.
"Aslında dün akşam bir şey oldu. Fakat sen uyuyordun. Yani geç olduğu için sana anlatamadım."
"Kötü bir şey mi?"
"Sayılır.. O kız numaramı bulmuş. Mesaj atınca ne yapacağımı bilemedim ve yardım istedim."
"O kızdan hoşlanmadığına emin misin?"
"Aslında eminim ama.."
"Ama?"
"Belki de artık hayatıma birini almam gerekiyordur. Bu neden bir kız olmasın."
"Ciddi misin sen?"
"Artık birilerini sevmeyi denemem gerek."
"Odana git Soo. Gyu'dan yardım istemeye devam edebilirsin. Ben biraz daha uyuyacağım."
"Şey.. Peki.."
Odasına gittiği an üzerimi değiştirip evden çıktım. Koşarak oradan uzaklaştım.
Saatlerce boş boş dolaştıktan sonra telefonumu hatırladım. 78 cevapsız arama vardı. 76 tanesi Kyungsoo, diğer 2 tanesi de Sungyeol..
Ayaklarım beni yeni arkadaşlarımızın evine götürdü. Beni gördüklerinde rahatlamışlardı. Myungsoo hemen Soo'ya haber vermek için içeri gitti. Sungyeol de ağladığımı belli eden gözlerimi inceliyordu.
"Neyin var?"
"O artık biriyle olacak. Ben.. Sanırım Kore'ye döneceğim."
"Ne? Ne saçmalıyorsun Lu."
"Çok düşündüm.."
Gerçekten düşünmüştüm. O beni görmüyorsa gitmeliydim. Belki benden sonra o kızla birlikte yaşardı.
"Doğru düzgün anlatır mısın?"
"Soo bir kızla görüşüyor."
"Görüşüyor?"
"Sanırım sevgili olacaklar."
"Bunda ne sakınca var?"
"Bilmiyormuş gibi konuşma Yeol. Zaten ona olan aşkımı bir tek o görmüyor ve gidip bir kızla.. Cidden!"
Sessizce bizi dinleyen Myungsoo söze girdi.
"Şey.. Bence ona söylemen gerek. Kız durmayacak gibi görünüyor."
"Sen biliyor muydun?"
"Biraz.. Yani bence itiraf et. Hislerini bilirse her şey farklı olabilir."
"Bilmiyorum.. Bu çok zor."
"Ama yapmak zorundasın."
Defalarca kez itiraz etsem de sonunda ikna olmuştum. Eve doğru yürürken ona ne söylemem gerektiğini düşünüyordum. Belki de sadece öpmeliydim. Böylece konuşmama gerek kalmayacaktı. Çünkü ağzımı açtığımda konuşabileceğime emin olamıyordum.
Tam kapıyı çalacakken Soo içerden çıkıp boynuma atladı.
"Çok korktum!"
"Sshh sakin ol."
"Bir şey söylemeden gittin."
"Öyle gerekiyordu."
"Neyse ki Myungsoo az önce eve gelmek üzere oradan çıktığını söyledi. Camda bekliyordum~"
Kollarından ayrılıp içeri girdiğimde sessizce peşimden geldi. Odaya çıkmayı planlarken aniden dönüp gözlerine baktım.
"Konuşmalıyız."
"T-tamam."
Sert bakışlarımı yumuşatmak için gülümsemeye çalıştım. Ama olmuyordu. Böyle hissederken ona karşı iyi olamıyordum.
"Onu seviyor musun?"
"Kimi?"
"O kızı."
"Neden soruyorsun? Sevmediğimi söylemiştim."
"Sanırım gerçekten konuşmalıyız Soo."
"Önce biraz dinlen hm? Saatlerdir yoksun. Senin için 35 tane kahve yaptım. Yani soğudukça yenisini yapmam gerekti. Ama şimdi geldin ve yeni bir tane daha yapabilirim."
"Tanrım.. Daha ne kadar konuşacaksın?"
Kıkırdayarak koştu ve kısa bir süre sonra elinde kahveyle koltuğa döndü.
Kahvemi olabildiğinde yavaş yudumlarken zaman kazanmaya çalışıyordum. O gözlerimin içine bakıp söyleyeceklerimi bekliyordu. Ne konuşacağımı merak ediyordu. Kendim bile neresinden başlayacağımı bilmiyorken ona ne söyleyebilirdim ki?
"Bilerek mi yapıyorsun?"
Fincanı elimden çekip içine baktı. Son birkaç yudumu tek dikişte bitirdi ve tüm sevimliliğiyle gülümsedi.
"Kahveni de bitirdiğine göre konuşabilirsin."
"Kahvemi sen bitirdin."
"Çünkü ne diyeceğini merak ediyorum~"
O şirinlik yaparken ben daha ciddi bir ifadeyle gözlerine bakıyordum. Söyleyeceklerimden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Alacağım cevaba olan merakımdan çok, kaybetme korkusuyla doluydum. Şimdiden kalbimin acısı bütün bedenimi kaplamıştı.
