Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Göz kapaklarım artık kendiliğinden düşerken dişlerimi sıkarak bilincimin kapanmasına izin vermedim.
Yağmur hala devam ederken tirtir titreyen bedenime sardığım kollarımı daha çok sıkılaştırdım.
Gece boyunca ara vermeden yağmur sürekli yağmış ve beni defalarca kez yıkamıştı diyebiliriz.
Gözlerimi tekrar telefonun ekranına çevirdim.
Saat sabah 08.12'di. Ve ben geceden beri kıpıtırsızca kaldırımın üzerinde oturmuş yardım bekliyordum.
Defalarca kez ıslanmış, soğuktan donma tehlikesi geçirmiş ve uyumamak için adeta gözlerimi ayırmıştım.
Başıma birşey gelir, biri musallat olur diye uyuyamıyordum da ondan ayrı başımı ne kadar sert çarpmışsam gece yağmurla birlikte defalarca kez kanadı ve ben o kadar kanamaya rağmen hala ayaktaydım.
Tam ayakta olduğumda var sayılmaz tabi.
Şuan yarı baygın, gidik bilinçle oturuyordum.
Başım ortadan ikiye ayrılmak üzereydi.
Yorgundum.
Baştan aşağı ıslanmış, çamur içinde ve hala kanlar akan yaralarım vardı.
Aç ve susuzdum.
Uykum vardı.
Üşüyordum.
Ah, hadi ama burda gebermek üzereydim. Güneş doğmuş sabah olmuştu ve şu yoldan bir araba bile geçmemişti.
Tanrım Lütfen, lütfen şu lanet yoldan bir araba geçsin artık.
Hayır böyle ölmek istemiyordum. En azından sevdiklerime veda edeydim be.
Kendime gözlerimi devirdim. Soğuk beynimi uyuşturmuştu artık. Ne düşüneceğimi bile bilmiyordum.
Cidden şuan yerimden dahi kıpırdıyamıyordum.
Bedenim ve zihnim işlevini kaybetmişti, soğuktan.
Kulağıma ulaşan yağmur sesi dışındaki sesle oturduğum yerde hafif dikleştim. Yolun diğer tarafından gelen araba ile derin bir nefes aldım.
Lanet olsun sonunda!
Araba, boş yolda gittikçe yaklaşırken tüm gücümle elimi havaya kaldırarak beni farketmesi için salladım.
Birkaç saniye sonra araba önümde durduğunda içinden sarışın orta yaşlarda bir kadın indi.
