Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
O elini tekrardan havaya kaldırırken içimde oluşan korku ile refleks olarak geri kaçtım.
"K-karen" gözümden düşen yaşlarla sızlayan yanağıma götürdüm elimi.
Yanağımın sızısı kalbimde yankılanıyordu. Yemin ederim bu çok acıttı. Yanağımın acısını hissedemiyordum bile. Uyuşmuştu. Uyuşmuştum.
Sadece bir saniye de zihnim, 18 yıl önce yetimhane de bana atılan dayaklara kayaraken içimdeki acı iyice büyüdü. "K-karen yalvarırım bana bak. Yemin ederim bilerek olmadı" o titreyen elini bana doğru uzatırken geri gidebildiğim kadar geri gittim.
Dayak.
Depo.
Yetimhane.
Tokat.
Zihnim çığlık attı, kanlı geçmişime. Ellerim titremeye başlarken o elini saçlarıma doğru uzatırken, dudaklarımdan izinsiz bir çığlık feryat etti.
Refleksle elim öne doğru uzatarak bana vurmasını engelledim. Çığlığım kesilmiyordu. Susamıyordum.
Korkuyordum.
"Bana vurma. Yalvarırım bana vurma!" Ellerim saçlarıma giderken olduğum yerde titremeye başladım.
Dayak yok. Sakin ol. Dayak yok sakin ol.
Yetimhane yok. Dayak yok. Kemer yok. Kelepçe yok.
Kapının sertçe vurulması ile hızlıca kafamı kaldırdım.
Yardım, yardım geldi. Kurtulacam.
Evet kurtulacam. Dayak yok.
Dayak yok.
Olduğum yerde hızlıca kalkarak kapıya doğru koştum. O arkamdan gelirken koştum.
"Dayak yok. Kurtar beni. Yemin ederim acıyor. Kurtar beni" son hızda atan kalbim ve patlamak üzere olan zihnim ile kelimeleri içimden tekrar ettim.
Koş. Kurtul. Dayak yok.
Koş. Kurtul. Dayak yok.
Koş kurtul dayak yok... gözümden akan yaşlar, dudaklarımdan firar eden çığlıklara bedenimi artık ayakta taşıyamazken kendimi tamamen bırakarak, bilincimin kapanmasına izin verdim.
