Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Ruhsuzca gözlerimi karşımda ki boş mezarda gezdirdim.
Boş mezar.
23 yıl boyunca içine hayallerimi, acılarımı, göz yaşlarımı gömdüğüm boş mezarı izledim. Ardından bakışlarımı tamamiyle paramparça ettiğim üzerinde elimin kan izleri bulunan mezar taşına çevirdim.
Aradan 5 ay geçmişti, ama geçmemiş gibiydi.
Sanki daha fazla yükle geri gelmiştim. Daha bir acısıyla tekrardan dönmüştüm.
Kime sığınacağımı, ne yapacağımı bilmiyorum.
Defalarca kez paramparça olmuş kalbimi nasıl onarmam gerektiğini de bilmiyordum. Çünkü artık onarılması gerekilen yer bırakılmamıştı.
Yaşamım boyunca defalarca kez dayak iyen ben ufak bir tokatta ne yapacağımı nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyordum.
Ama bildiğim birşey vardı. En çok bu ufak tokatın acıttığıydı.
O kadar çok yakmıştı ki canımı, en çokta kalbimi anlatamıyordum. Bu acıyı dile getiremiyordum.
Gözümden düşen yaşla dudaklarımı birbirine bastırdım. Acıyordu.
Yemin ederim nefesimi kesiyordu.
Tokat değilde, benden ayrılması daha çok acıtıyordu.
B
ir hiç uğruna benden ayrılmak istemesi daha çok acıtıyordu.
İstemişti. Başarmıştıda.
Lanet olsun 5 ay. Sadece 5 ay yaşadığımı, nefes aldığını hissetmiştim şu evrende, ama tanrı onu bile bana fazla gördü.
"Tanrım, ne istiyorsun benden!"
Titrek bir nefes alarak kafamı arkamda ki duvara yaslayarak boş mezarın içinde gezdirdim.
Hastaneden çıkalı 1 hafta olmuştu. Ve bir haftadır yüzünü dahi görmemiştim. Aslında bir hafta değil o olaydan sonra hiç görmemiştim.
