Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Kollarımı birbirine bağlamış yaklaşık 1 haftadır yaptığım gibi yatağın başında koltukta oturuyordum.
O iyidi.
Ameliyatı gayet güzel geçmiş ve iyleşmişti. İyileşmesine rağmen hala hastanede gözaltında tutuluyordu, dikişleri alınana ve yarası tamamen iyleşene kadar. Bende, bir haftadır şu koltukta oturmuş taburcu olmasını bekliyordum.
Ne kadar söylesem de ailesine haber vermek istememişti. Hatta arasa bile umursamayacaklarını söylemişti.
Sıkıntıyla nefes alarak başımı geri atıp koltuğun başına dayadım.
Bir haftadır gelen mesajı düşünüyordum ve beynim patlamak üzereydi.
Kim neden bana karşı böyle boktan birşey yapar ve neden kardeşimi de buna dahil ederdi?
Ah, hadi ama yemin ederim o kişiyi bulduğumda çokta güzel şeyler olmayacak.
Ilk önce iftara at.
Ardından ise kardeşimi bıçaklattır.
Başka devamı gelecek mi bilmiyorum ama gelirse, bunun sonu pekte iyi gözükmüyor.
"Ne düşünüyorsun öyle kara kara" uykudan yeni uyanmış, yarı açık gözleri ile beni süzüyordu.
Elini havada salladım "boşversene önemi yok" yattığı yerde dikleşti "artık başımda bakıcılık yapmana gerek yok. Bugün taburcu oluyorum" kafamla onu onaylayarak oturduğum yerde dikleştim.
"Polislere de dediğin gibi gerçekten yüzlerini görmedin mi?" Direk konuya giriş yapmamla şaşırsa, kafasını iki yana sallayarak cevap verdi.
"Yüzlerinde siyah maske vardı. Biranda karşıma çıkıp bıçağı geçirdikleri gibi kaçtılar. Hiçbirşey görmedim" lanet olsun.
Sinirle ayağa kalktım.
Hadi ama kimdi bu şerefsiz.
Bare tekrardan mesaj atsa ama o da yok. O mesajdan sonra tekrar ne bir mesaj ne bir arama olmuştu.
Defalarca kez söverek mesaj da, kim olduğunu ve bunu neden yaptığını sorsamda geri dönüş yoktu.
Dişlerimi gıcırdatarak tekrardan geri oturdum. Sakin olacaktım.
Çünkü zaten elinde sonunda öğrenecektim.
"Neden bu kadar sinirlendiğini hala anlamıyorum" gözlerimi ona çevirdim. Tedirgince bana bakıyordu.
