Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Ne demek ameliyat olacağım!" Üzerimde ki rahatsız hastane elbisesi ile tekrar ve tekrar gözlerimi devirdim.
"Beyin hücrelerinde sorunlar oluşmaya mı başladı tae? Bildiğin ameliyat olacağım yani" neden kabul etmektede ve idrak etmekte bu kadar zorlanıyorlardı ki, sonuçta ameliyat olacakta benim.
"Bak bu hastaneyi yıktırtma bana karen! Hani dedik ya cihaz takdiracaksın diye." Kendimi geriye doğru atarak yatakta yayıldım.
"Ben öyle birşey demedim. Siz yediniz" elimle tek tek gösterdim.
"Bir olup böyle bir karar aldınız, hemde bana danışmadan. Bense, normal olarak kendi kararımı kendim aldım ve sonuç bu, ameliyat oluyorum." Tehlikeydi ama yine de umrumda değildi.
Ölürsem ölür, yaşarsam yaşardım. Bu kadar basitti.
Cihazdı felandı uğraşamazdım ben.
"Noona sen çıldırdın mı? Doktoru duymadın mı? Nasıl böyle bir risk alabilirsin. Hayır ameliyat felan olmuyorsun, yok izin vermiyorum" gözlerimi kısarak onu süzdüm. Büyümüşte izin vermiyormuş.
Seni tavşan velet.
O da benim gibi yaparak gözlerini kısıp beni süzdü. Sinirle elimi ona doğru uzatmışken geri kaçtı.
Acıyla yüzünü buruşturarak bacağını tuttu. "Sen gerçekten cani bir kadınsın" elimi havaya kaldırarak onu onayladım. "Kesinlikle öyleyim"
Gülerek önüme döndüm.
"Nasıl bu kadar pozitif olabiliyorsun? Lanet olsun artık şu işin ciddiyetine var karen! Hastaneye yattığından beri sürekli gülüyorsun. Sanki hiçbirşey yokmuş gibi davranıyorsun. Yapma"
Yüksek ve sert sesi tüm odayı dolduran yoongi oppaya çevirdim gözlerimi.
Sinirle dizini oynatıyordu her zamanki gibi.
Seslice nefes verdim. "Bunu... düşünmemeye çalışıyorum. Yani, eğer bunu düşünürsem ve eğer ki belkide o masadan kalkamazsam kalan bu zamanda sizinle güzelce vakit geçirmek istiyoru-"
