Sekizinci Bela || 2 #Wattys2018

Özel Bölüm 1

| Özel Bölüm 1 🔮|

Yeyeyeyeyeyeyeyey Karen Ve Tae sahalara geri döndü gençler ;)

İyi okumalar ~~

##################

Dudaklarımı büzerek yatağımda iyice gömülerek battaniyeyi tepeme kadar çektim.

Uykum vardı.

"Eğer bu yataktan şimdi kalkmazsan az önce büzdüğün dudakların ve senin için hiç iyi şeyler olmayacak..." yüzümü buruşturarak kafamı dışarı çıkararak tae'nın yüzünde gezdirdim gözlerimi.

"Terbiyesiz" Ardından ise tekrardan battaniyenin içine girdim. Ne güzel sıcacak yatağım var sabahın on ikisinde ne kalkması.

Birkaç saniye sonra arkamda hareketlilik oldu. Belimde hissetiğim soğuk parmaklar ile irkilerek geri çekilecekken vücuduma sarılan kollar ve bacaklar bunu engellemişti.

"Ya ta-" her zaman yaptığı gibi dudaklarıma kapanırken gözlerimi devirip, parmağımı alnına koyarak geri itikledim.

"U-zak-laş" gülerek kollarını daha çok sarıp iyice bastırdı kendine.

"Im-kan-sız"

Bunu zaten biliyordum. Şansımı deniyeyim demiştim.

Seslice nefes vererek tekrar arkamı dönerek yatakta iyice büzülerek onun bana sarılı kolları ve bacaklarının içine yerleştim.

Eh, madem bırakmıyor, bende anın tadını çıkarayım değil mi?

"Gerçekten mi karen, şuan beni ne kadar zorladığının farkında mısın?"

Dediği şeye sırıtmadan edememiştim.

"Açıkçası bu... umrumda değil tae" benmi ona tahrik ol dedim. Ayrıca üzerime çullanan da kendisiydi.

"Sence de çocuk çalışmalarına başlamalıyız öyle, değil mi?" Dudaklarını boynumda gezdirirken elimi karnına götürüp, çimdik atarak geri çekilmesini sağladım.

Hastanaden çıktığımdan beri sürekli konuştuğumuz şey evlilikti. Şimdi ise çocuk çıkmıştı başımıza.

"Ben daha senin evlilik teklifini bile kabul etmedim, tae. Ne ara çocuk aşamasına geçtik..." bundan önce yaptıklarımızı düşününce biraz geçmişte sayılabiliriz aslında tabi... ama çocuk yapma amacıyla değildi.

"Ne yani şimdi sen evlilik teklifimi kabul etmediğini mi söylüyorsun? Üstelik bugün düğün hazırlıkları için alışverişe çıkacakken..."

Ah, lanet olsun!

Bende diyorum sabahtan beri neden hala sinirlenmedim.

Unutmuşum.

Seslice derin bir nefes vererek gözlerimi onun gözlerine çevirdim.

"Sencede acele etmiyor muyuz, tae?"

Hastaneden çıkalı henüz 2 ay olmuştu.

Tamam. İki aydır çok güzel bir şekilde bakılarak kendime gelmiştim. Ciddiyim, yedi yirmi dört yanımdan ayrılmayıp iyileşmem için her haltı yapmışlardı. Şuan sapasağlamdım.

Ama ne bilim işte.

Burada evlenmekten bahsediyoruz.

"Sorun ne karen? Erken mi buluyorsun? Emin ol erken değil. Hatta geç bile kaldık. Ben seni defalarca kez kaybetme durumuyla karşı karşıya kaldım. Her seferinde bunların üstesinden gelmeyi başarmışken... bence tamda zamanı" aslında bir bakımdan haklı olabilirdi tabi...