Sekizinci Bela || 2 #Wattys2018

Final "Son" || ♧

● FİNAL ●

#BANGTANSONYEONDAN

#BTS ~ LET ME KNOW

💫💫

Üzerimdeki hastane elbisesi ve vücuduma geçirilen birçok ameliyat hazırlık unsurları ile tepksizce duruyordum.

Hemşire ameliyat için hazırlıyordu, bedenimi.

Sanki daha çok cenaze için hazırlanan ölü bir bedeni naşını için hazırlıyorlarmış gibi hissediyordum.

Bu fazla garipti.

Yani içimde ne bir korku ne bir heycan ne de herhangi duygu vardı.

Nasıl hissetmem gerektiğini de bilmiyordum ama hiçbirşey hissetmiyordum.

Hisssizlesmiştim sanki.

"Tamimiyle hazırsın" hemşire son olarak beni geriye doğru yatakta yatırıp battaniyeyi üzerime doğru serdi.

Şuan aynı robot gibiydim. Hatta robottan daha öte. Ruhsuz bir bedeni kafalarına göre oynatıyorlas sanki.

"Gitmeye hazırız" yattığım yatağın yerle sabit olan demirlerini kaldırarak, yavaşça hakaret ettirerek kapıya doğru sürdü.

Kapıyı açması ile karşımda hazırda bekleyen gergin yedi adam ile yattığım yerden dikleştim.

"Zaman neden bu kadar hızlı geçti. Daha bir saniye önce, ameliyata 5 saat var diyorlardı oysaki" gülerek kiminin yanağını sıktım. "Böyle durumlarda zaman çok çabuk akıyor chimchim."

Ne kadar da o anda kalmak istesende yaşam sen farkedemeden hızlıca ilerliyordu.

Hemşire arka baştan yatağı sürmeye devam eserken onlarda aynı tempoda yanımda benimle ilerliyordu.

"Biliyorsun dimi, her an vazgeçme şansın var" biliyordum ama şöylede birşey vardı ki, ben o kararı bir kere vermişken bir daha asla dönmezdim.

Kafamı onaylamazmışcasına iki yana sallayarak karşılık verdim, hoseok oppaya.

"Vazgeçmeyeceğim, ne olursa olsun" dudaklarını birbirine bastırarak gözlerini benden çekti.

Israrla hala vazgeçmemi istiyorladı.

Ama bilmeleri gerekiyordu.

Vaz-geç-me-ye-cek-tim.

"Olduğumuz duruma bak! Bildiğin kendi ellerimizle ölüme yolluyoruz." Jiminin sözleri ortamı gerse de derin bir nefes alarak hafifçe bacağına çimdik attım.

Acıyla yüzünü buruşturarak bana baktı. "Ne! Doğru söylüyorum. Sen ölüm riskinin oldukça fazla olduğunu bile bile kabul ettin bu ameliyatı karen!" Al işte.

Tekrar ve tekrar başa dönüyorduk!

Onlara laf anlatmaktan yorulmuştum.

Yenilgi ile omuzlarımı indirerek kafamı eğdim.

Ne dersem diyeyim, hala bu düşünceye sıcak bakmıyorlardı.

Yatak durduğunda kafamı kaldırarak karşımdaki büyük geniş kapıya ardından ise üzerinde koskocaman yazan 'Ameliyathane Bölümü' yazan yazıda gezdirdim gözlerimi.