Scenariusze oparte na anime na podstawie mangi stworzonej przez Yanę Toboso o tytule 'Kuroshitsuji':
- zawierają osiem historii Reader,
- z ośmioma różnymi bohaterami,
- każda z nich jest zupełnie inna.
Czyli innymi słowy, ggoliaa kopię sobie dziurę...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Chociaż był to świeży początek zimy, matka natura zdecydowała się nikogo nie oszczędzać. Czyste oraz piękne, aczkolwiek uciążliwe płatki śniegu w zaskakująco szybkim tempie spadały z nieba. W ten oto sposób, dając dwa razy więcej pracy niż zazwyczaj odśnieżaczom dróg. Wskutek czego, by wyrobić się z czasem, musieli wstawać wcześnie i już od samego rana wychodzić z swoich ciepłych domów, by utworzyć liczne zaspy białego puchu, gdzie tylko znalazło się miejsce. Widząc z jak wielką dokładnością wykonują to czego się podjęli, pomimo nie najlepszych warunków, z każdą kolejną mijającą chwilą coraz bardziej doceniałam tych ludzi. Naprawdę byłam świadoma tego, że gdyby nie oni oraz ich wkład w tą pracę, wskaźnik wypadków na mieście byłby o wiele większy, co na samą myśl naprawdę ruszało moją osobę. Chcąc w jakiś sposób przekazać im swoje uczucia, kiedy miałam, chociażby siedemdziesiąt procent pewności, że pośród dziesiątek innych ludzi, również kierujących się do swoich stanowisk, zdołają mnie usłyszeć i zobaczyć, z każdym witałam się prostym: 'dzień dobry' oraz : 'miłego dnia!, przy tym posyłając w ich stronę delikatny uśmiech. Naturalnie, pomimo ich licznych zdziwień, w odpowiedzi zawsze otrzymywałam miłe podziękowania, a także te same życzenia. Jednakże za bardzo skupiając się na tejże czynności, w szybkim tempie przestałam uważać na otaczający mnie świat. Dlatego też, to było tylko kwestią czasu, aż przez przypadek nie zdołałam kogoś pominąć, a ten znad to się spiesząc również mnie nie dostrzegł. W efekcie czego, będąc dość mocno popchnięta, niestety nie zdołałam utrzymać równowagi. Po chwili, tak jak stałam, lądując w jednej z białych zasp. – ...Patrz jak chodzisz, do jasnej cholerny! – męski, nieprzyjemny głos odezwał się tuż za mną, podczas kiedy ja próbowałam zrozumieć co się stało. – Nie mam pieprzonego czasu! Niestety nie zdołałam ujrzeć chociażby skrawka jego włosów, bo tak szybko jak się pojawił, tak zniknął. W ten oto sposób w jednej chwili rujnując mój cały dzisiejszy humor oraz podnosząc moje nerwy. Naprawdę nie znosiłam takiego chamstwa. – ...Co za dupek! UGH! – krzyknęłam, nie kryjąc oburzenia oraz pomijając fakt, że mężczyzny już dawno nie było w pobliżu. Po czym zaciskając z złości pięści się podniosłam i zaczęłam otrzepywać się z pozostałego na moim stroju śniegu. W trakcie tej czynności, nadal wściekła cały czas przeklinając w myślach i zastanawiając się: doprawdy, skąd się tacy biorą?! Kończąc wcześniejszą czynność, mając na celu się uspokoić, choć odrobinę, przymknęłam powieki i głośno westchnęłam, w myślach licząc od jeden do dziesięciu. Moment później, czując się nieco spokojniejsza, z powrotem otworzyłam oczy. Dla upewnienia, że z moją suknią jest już na pewno wszystko w porządku, jeszcze raz przejechałam po niej dłońmi, wreszcie prostując się. Ze względu na to jak istotne w celu mojej podróży było dobre wrażenie, zdecydowałam się myśleć pozytywnie. Ponownie przywołując na swoje usta delikatny uśmiech, ruszyłam w dalszą drogę. Na szczęście, tym razem obyło się bez żadnych zakłóceń.
