დედა მშობიარობას გადაჰყვა. არ მიგრძვნია მისი სითბო... 7 წლამდე ჩემი ლოთი მამა მზრდიდა. ვცდილობდი სკოლაში დედა მესახელებინა. 8 წლის რომ გავხდი მამამ ცოლი მოიყვანა. ჩემს დაბადების და დედას გარდაცვალების დღეს. ჩემთვის არავის არაფერი უკითხავს. რას ვგრძნობდი მე? სიცარიელეს. მანლდა დედა და მამაც ასევე. ის აღარ მაქცრვდა ყურადღებას, არც ისე იყო ყურადღებიანი. სულ ლოთობდა... მეტი რა საქმე ჰქონდა? 13 წლის რომ გავხდი ისევ ჩემს დავადების დღეს, ისიც დედაჩემს მიჰყვა და დავრჩით მხოლოდ მე, ჩემი დედინაცვალი და მისი ორი შვილი. ენრიკე და ელზა. დედინაცვალს სულ არ ვადარდებდი, მხოლოდ ენრიკე და ელზა ყოფილიყვნენ კარგად... ხელში ჩაიგდო იმხელა სახლი, არა ბოდიშით სასახლე. კონკიას ამბავს ჰგავს არა? ეს მხოლოდ იქამდე სანამ...
----------------
ისევ ეს უბედური ბრიტვა... მიდევს ვენებზე და ვერ გადამიწყვეტია რა ჯანდაბა გავაკეთო! მე მინდა ცხოვრება. ჯერ პატარა ვარ სულ რაღაც 17 წლის... ოდნავ ვიჭერ ბრიტვას თოვლივით ქათქათა კანზე და სისხლი ჟონავს, მაგრამ არა... მეტი არ შემიძლია! ისეთი უძლური ვარ თავის მოკვლაც არ შემიძლია! ყელში ამოვიდა! შეძლებული ოჯახი მქონდა სანამ ეს ქალი აქ მოეთრეოდა! კი, მამამჩემი ლოთი იყო მაგრამ საჭმელს მაინც მაჭმევდა ნორმალურად...
ფიქრებშია რეული ჩემი ოთახის სარკეს ვუახლოვდებჯ და ჩემს გამხდარ ტანს ზიზღით ვაკვირდები. ფიზიკურად არაფერი დაუკლია ღმერთს ჩემთვის, მაგრამ სულიერად გამანადგურა...
იმის სურვილი მაქვს ჩემს თავს ვავნო! რაღაც გავაფუჭო ჩემში! მე არ მჭირდება ფიზიკური სრულყოფილება! მე მინდა, რომ ვიცხოვრო ამ ყველაფრის გარეშე! ან და უკეთესი... თავი მოვიკლა.
ახლა დანას დავყურებ, შემდეგ თერმომეტრს რომელიც გატენილია ვერცხლის წყლით, შემდეგ ჩემს მაჯას ვაკვირდები რომლისგანაც სისხლი ჟონავს და ვხვდები რომ არაფრის გაკეთება არ შემიძლია.
YOU ARE READING
My Hero
Fanfiction- კი! - არა! - კი! - არა! - ნუ მეჯიუტები როგორ არა?! - აბა შენ საიდან იცი?! - ვგრძნობ! - უხეშად უთხრა და უხეშადვე დაეწაფა მის ტუჩებს... ... ... ... ... ... დანარჩენი იხილეთ ფიკში ❤️
