Het Schaduw iets

hoofdstuk 3

Ik ging nog wat langzamer lopen. Ik hoorde nog meer geritsel achter me. Ik was niet van plan achter me te gaan kijken. Dat "iets" maakte me telkens nieuwsgieriger, maar elke keer als ik het zag kwamen er vragen bij. Niet dat ik het al vaak had gezien, maar twee keer eigenlijk. Alleen al door die twee keer had ik honderden vragen en zou ik de wereld voor altijd anders bekijken. Ik was onder het peinzen al een heel eind door gelopen en zag nu een bankje staan.

Ik ging zitten. Ik keek rustig om me heen. De vogeltjes floten en het zonnetje scheen op mijn bolletje. Ik lachte om de gedachte. Het was een zenuwachtig lachje. Ik merkte het aan mezelf en duwde het weg. Een briesje speelde met mijn haren. Ik hoorde weer geritsel en de kriebel in buik steeg weer op. Ik zette al mijn zintuigen op scherp. Ik hoorde alle vogeltjes binnen een bereik van ongeveer tweehonderd tot driehonderd meter. ik hoorde wat gekraak achter me. Ik luisterde verder.

"Vindt je het goed als ik naast je kom zitten" zei een stem. Ik wist niet meer of het in mijn hoofd of gewoon gezegt werd. Ik schrok niet. Ik zag het wel aan komen, maar hoe ik dat wist weet ik niet. Ik keek om me heen om de persoon te ontdekken. Ik verwachtte dat hij een paar honderd meter verder in de schaduw zou staan, maar ik zag hem niet dus ik keek verder. Ik kon hem niet vinden en was dus van plan antwoordt te geven, maar dan het zelfde als hij deed via gedachten. Ik had alleen geen idee hoe dat moest en probeerde dus maar wat ik al eerder had bedacht. Ik concentreerde me op de zin:"Als jij me laat zien wat jij bent en me antwoorden geeft". Ik wist niet of het me zou lukken. Eerlijk gezegt dacht ik van niet. Hij gaf geen antwoord en hij gaf geen reactie. Ik nam aan dat hij het gehoord had en vond het wel goed zo. Uiteindelijk dwaalden mijn gedachten weer af naar "het iets". Aan wat hij zou denken en toen gebeurde het. Ik hoorde de gedachten van "het iets". In ieder geval daar ging ik van uit. Het probeerde mij te vinden hij was dichtbij en had mijn gedachten, mijn zin, gehoord. Hij was vastbesloten mij te vinden en wou bij mij zijn. Ik was verbaasd dat het versturen van mijn gedachten gelukt was en kon het dan ook niet geloven. Het iets zag mij, mijn rug eigenlijk. Ik keek om en keek het in de ogen. Ik probeerde nog maar een gedachte te sturen. "Antwoordt je mijn vragen dit keer?" Ik kon niet meer met zijn gedachten mee lezen hij had het afgeschermd. Ik voelde ietwat druk achter mijn ogen en had al heel snel door dat hij ,Ik had ondertussen door zijn zware stem maar aangenomen dat het een jongen was, mijn gedachten probeerde te lezen. Ik gooide een muur op en ik voelde dat hij het op gaf. Ik keek nog steeds naar de grote gedaante voor mij. Hij trok een sprintje en sprong met het grootste gemak over de leuning van het bankje. Hij ging zitten. Zelfs nu torende het boven mij uit. "Wat ben je?" vroeg ik terwijl ik zijn lichaam zo goed mogelijk in probeerde op te nemen. Zijn groene ogen met donkergroene streepjes erin staarde mij aan. Het was moeilijk om mijn blik van hem af te halen. Doordat de zon van zijn kant kwam kon ik zijn ogen jammer genoeg niet helemaal goed zien. Zijn ogen waren beeldschoon. Nu het naast me zat zag ik dat het geen zwarte vacht had. Had ik me dan vergist? Ik had vanochtend gezien dat hij een zwarte vacht had. Ik liet het varen en liet mijn ogen over zijn lichaam glijden. Ondanks de dikke vacht zag je een gespierd lichaam. De spieren om hard te rennen. Zijn zwarte neus glinsterde in het zonlicht dat brutaal door de bomen scheen. Hij verzette een poot, hij had sterke en grote poten. Ik keek hem weer in de ogen. Zijn ogen keken mij vragend aan, Als of hij de vraag van net niet had gehoord.

Ik vuurde mijn vragen nu op hem af. Als eerste vroeg ik hoe het kwam dat hij op dit moment was gekomen. Hij keek me diep in mijn ogen. Met zijn geweldig mooie ogen. Hij antwoordde:"Je hebt me weer geroepen". "dat is geen antwoord! dit roept nog meer vragen op" riep ik verontwaardigt. Ik schoof wat heen en weer op het bankje en keek hem verlegen aan. Hij keek terug. Ik mompelde "sorry" en keek naar mijn nagels. Ik zag een snuit voor mijn ogen langs komen. Ik voelde een nat neusje tegen de onderkant van mijn kin. Deze snuit duwde mijn kin omhoog. Hierdoor waren zijn ogen zo dicht bij. Zijn ogen zo diep, zo mooi. Het hield mij vast en liet mij die ogen altijd op mij gericht willen.

Ik ging weer verder met mijn vragen voordat ik het tijdsbesef verloor en verliefd werd op een Wolfachtig wezen. "wat is je naam en wat ben je precies? Hoe komt het dat ik jouw gedachten kan lezen?" vroeg ik. Ik bedacht me het te beperken. Ik wist namelijk nu al dat antwoorden alleen maar meer vragen zou oproepen. "Mijn naam?,,, is Eon. Wat ik ben,, dat ben jij ook. Wat het is niemand is het er helemaal over eens, maar de hogere noemen ons "schaduwwezens". Dat jij mijn gedachten kan lezen? Dat heb ik net eigenlijk al een beetje beantwoord, maar normaal is er veel training voor omdat te kunnen. Bij jou gaat het makkelijk en blijkbaar kan jij het ook bij mij. Ik denk dat het komt om dat wij een band hebben. Ik voel me comfortabel bij jou. Wat eigenlijk niet mag omdat je niet bij onze groep aangesloten bent. Dat kan ook niet je bent nog nooit veranderd. Het antwoord op wat je net vroeg is dat ik mijn kleur op de schaduw kan veranderen. " Vertelde hij. Nadat hij het had verteld spitse hij zijn oren en keek na een paar seconde vluchtig om. Ik hoorde vaag een soort roep. Hij keek me vluchtig aan. "ik moet weg zond hij, anders komen we in de problemen. Roep me maar als je me nodig hebt. Aan de training beginnen we vroeg genoeg" zond hij mij. Ik kreeg een klein en verlegen likje over mijn wang.

Eon spande zijn spieren en sprong behendig van heb bankje af. Hij kwam op zijn voorpoten neer en zette zijn spieren aan het werk om in een supersnelle looppas weg te rennen.

Hij liet me weer alleen. Alleen met mijn gedachten.

Ik stond met tegenzin op en jogde in tegenovergestelde richting. Ik dach weer aan die prachtig groene ogen. Ik wou dat ze weer naar mij keken. De kriebel zette zich stevig vast in mijn buik.