Het Schaduw iets

hoofdstuk 14

Ik lag alleen op bed. Ik draaide om. Nu lag ik met mijn rug en deed een tiental sit ups. Daarna besloot ik nog even te planken. Na het planken liet ik me weer op mijn buik op mijn matras vallen.

Een gevoel van eenzaamheid bekroop me. Mijn lichaam had zijn lichaam naast het nodig. Het had zijn warmte nodig en ik wist dat alleen zijn warmte mijn lichaam genoegen zou schenken en het eenzame gevoel zou weghalen. 

"NEE" zei ik streng tegen mezelf. Ik heb niemand nodig en voelde mijn geest tegenspreken. Iets in me bewoog en zei dat hij mij hoorde. "fijn"dacht ik "word ik ook nog schizofreen, alsof adhd niet al genoeg is".  Ik had een tijd geleden een test gedaan waaruit bleek dat ik adhd had. Het had mij niet zo veel uitgemaakt en had toegestemd met het gebruiken van medicatie. Als ik medicatie innam kon ik rustiger blijven, al vergat ik het best vaak. Ook kon ik veel beter slapen en was ik echt moe aan het eind van de dag, net zo als vandaag. 

Mijn ogen begonnen langzaam dicht te gaan en ik gaf mijn geest gelijk. Ik had de slaap nodig, maar Eon niet. Ik wenste een droomloze slaap.

Eon stond voor me. Zijn bek stond open en zijn tong hing er uit. Hijgend keek hij mij aan. Iets in zijn ogen gaf mij een onrustig gevoel. Hij keek bezorgd. Alles leek dof. Alsof ik in een ballon zat. Ik hoorde Eon zijn gehijg niet. Ik was in wolven gedaante en zou zijn ademhaling makkelijk moeten kunnen horen. ongerust wou ik een stap zetten, richting hem, ik zette mijn rechter poot  neer  en er ging direct een helse pijn door heen. Ik keek naar mijn poot, het zag er gebroken uit, vooral omdat ik het niet goed kon bewegen zonder dat het geen pijn deed. 

Ik hoorde een zoefend geluid en een seconde er na een helse pijn in mijn oor en een pijl die een boom in ging. Ik keek naar de pijl en daar na naar Eon hij keek mij verontrust aan, hij zag mijn pijn en zijn pijn leek nog 2 keer zo groot. 

Hij gebaarde dat we hier weg moesten. Hij kwam vlak naast me staan en rende met me mee. Ik rende zo normaal mogelijk, maar hinkte toch. Bij elke stap die ik nam deed mijn poot meer pijn. "Het huisje daar" riep Eon in me gedachten wijzen met zijn snuit naar het op doemende huisje. Ik beet me door de pijn heen van mijn poot en rende ietsjes harder richting het huisje. Er zoefde nog een enkele pijl rakelings langs ons heen. 

Daarna hoorde ik stemmen, ze vroegen waar we heen waren gegaan. Eon en ik bleven staan. Eon wreef zijn kop even langs de mijne en liep in de richting waar we waren gekomen. Hij veranderde tijdens het lopen en keek me nog een keer aan over zijn schouder heen. Zijn blik vol bezorgdheid, bezorgdheid om mij. Er was nog iets in zijn ogen maar toen vervaagde het beeld. 

Ik stond op een klif. Onder de klif was water, ongeveer 20 meter en onder. Ik kon niet zien hoe diep het was. Ik kon me zelf niet we bewegen van de klif. In tegenstelling ik liep er heen. Ik hoorde voetstappen achter me maar liet het me niet af leiden. Ik liet me zelf van de klif storten en zag nog net het gezicht van een onbekende wolf.

Ik schrok wakker. Wat een vreselijke droom was dat. Ik schudde het van me af. Ik moest werken vandaag bedacht ik me. Ik maakte me klaar en was sneller klaar dan ik had verwacht en bedacht dat ik wel kon gaan rennen er heen. Ik deed mijn rug tas om en zei gedag tegen mijn broertje. 

Hij antwoordde dat hij vanmiddag even wou langs komen. Ik vond het goed en zwaaide naar hem. Ik begon te rennen. Ik had niet heel veel last van de rugtas, maar voelde wel dat ik minder snel kon gaan. 

-----------

Ik zat in de speel kamer met Neo op mijn schoot. Hij lag zachtjes te spinnen en was heel blij met zijn flesje melk. Zijn pootje was de helft van het verband af en had ook zijn andere poot al verbandloos. Hij had alleen nog wat gips om zijn innieminnie pootjes. Ik was al flink gehecht aan het kleine diertje geraakt in de vier dagen dat ik hier had gewerkt. Hij was ook goed opgeknapt en was dacht ik ook wat groter geworden. 

Noë ( Noë gebruik ik als ik zijn mensen vorm bedoel Eon als ik zijn wolven vorm bedoel) kwam tegen over me zitten zijn knieën raakte de mijne. Een tintelend gevoel kroop door mijn lichaam. Waar zijn knieën mijn knieën raakten bleven tintelingen. Er kroop heel even verbaasdheid over zijn gezicht, maar herstelde zich snel. Langzaam kroop er warmte door mijn lichaam en was mijn geest gelukkig. Ik verplaatste mijn aandacht van Noë weer naar Neo die nog steeds druk bezig was met het flesje leegdrinken. Ik kriebelde Neo zijn kleine zachte buikje.

"waarom sloot je me gisteren buiten" Fluisterde hij. Meer gekwetst dan ik had verwacht. "Waarom vroeg je mee eerst iets en antwoordde je daarna niet meer" Zijn stem klonk steeds meer gekweld. Ik keek op naar hem. Zijn vragende blik mij doorborend. Ik was een twee strijd aan het voeren. Zou ik hem vertellen over dat het was gelukt hoe ver ik was met het veranderen? Nee, dat had de tweestrijd gewonnen.

"Ik was gisteren aan het oefenen met nachtvisie" fluisterde ik, mijn aandacht nerveus weer verplaatsend naar Neo. "en toen vroeg ik me af, als je veranderd of je dan als je weer terug veranderd naar een mens je nog kleren aan hebt."  "Okeej, is het gelukt met nachtvisie" vroeg Noë hartstikke nieuwsgierig. Het viel me op dat hij het oprecht wou weten.

Ik knikte met een grijns op mijn gezicht geplakt en keek naar hem op ondertussen mijn ogen in gedachten veranderen. Hij keek me aan met bewondering. Ik vroeg me af of er verschil was tussen mijn ogen nu. "je pupillen zijn nu zoals die van katten in het donker. Je ogen zijn nu meer intens blauw groen. Als de oceaan en het gras" zei hij bewonderend. Ik keek verlegen en met blozende wangen naar neo. Hij had het flesje op. 

Ik stond op en verbrak het contact van Noë zijn lichaam en het mijne. Mijn geest protesteerde, maar ik negeerde het. Wat was er toch aan de hand met me? Ik zette Neo op de grond en liep de kamer uit. Ik keek nog even over mijn schouder naar Noe. Hij was met Neo aan het spelen.  Ik stapte de speel kamer uit en zette het lege flesje in de gootsteen.

Op dat moment hoorde ik Jackson zeggen " die deur door en dan kom je in de katten kamer. Als ze daar niet zijn moet je even wachten want dan zijn ze even wat honden uit laten." Ja hier hadden ze ook honden en die moesten we pas over een kwartiertje uit laten. Dat was altijd echt lachen, vooral omdat we toch een connectie hadden met de honden. We blaften naar ze en lachten om hun uitbundige gedrag.

Ik liep naar de deur om te kijken wie er was. Het was mijn broertje. Joachim (had ik zijn naam al genoemd???) zag mij al staan in de deuropening en kwam naar me toe. "hier werk je dus" zei hij.

Ik begeleidde hem naar de speel kamer. Noë zat nu niet meer op de grond maar was net bezig met  het eten voor de katjes klaar te zetten en het water te verversen. "Dit is Noë, mijn baas zeg maar"  zei ik. Noë keek op en gaf Joachim de hand. "hoi ik ben Joachim, Sukini's broer" zei Joachim beleefd. "leuk je te ontmoeten" zei Noë en gaf een knip oog naar mij. Ik probeerde niet te gaan blozen, wat aardig lukte denk ik. Joachim zag Neo en aaide hem. "Dat is Neo, ik heb het wel over hem gehad tijdens het avond eten." zei ik informerend. "Wat is ie lief" zei Joachim "Ik dacht dat je overdreef". Ik facepalmde en Noë moest hard lachen. Nadat hij uitgelachen was keek hij op zijn horloge " het is tijd om de hondjes uit te laten" zei hij. We vertelden aan Joachim dat hij nog wel met de katjes kon spelen, maar als hij weg ging dat even aan Jackson moest melden en moest zorgen dat de deur dicht was en alle katjes  binnen waren in de kamer. Joachim beloofde dat en zei dat hij zowiezo nog bleef tot 1 uur. Aangezien het nu 11 uur was redden we dat wel. Hij wou met mij samen gaan lunchen. Waar ik me over verbaasde. 

===========================================================================

sorry voor de late update. Ik was mijn verhaal overnieuw aan het lezen en zag dat er aardig wat fouten in staan ik heb ze nog niet verbeterd, maar was een beetje kwijt wat ik voor namen al wel en niet had genoemd en wat er precies was gebeurd, hopelijk een beetje een goede update laat het maar weten mensen :)