Het Schaduw iets

Hoofdstuk zzoveel

Ja ik had het goed gehoord. Ik hoorde wat gemompel en een deur die dichtsloeg. Snel rende ik naar de zijkant van het huis en keek om het hoekje. Daar stond joachim. Er stonden twee jongens voor hem. Wie waren dat? Ging er direct door me heen. Een gaf hem een duw, maar gelukkig kwam Joachim voor zichzelf op. De jongens wisselde nog een paar woorden. "Dus je gaat het nog doen?" Joachim knikte. Waar hadden ze het over? De jongens gingen weer naar hun auto en ik vond het een goed moment om de hoek om te komen lopen. " wie zijn dat" vroeg ik nonchalant toen ik bij Joachim aan kwam. De auto reed de afrit net af. "Niemand" mompelde hij, ter wijl hij met zijn hand zijn voorhoofd zachtjes masseerde. "Zullen we dan maar?" Zei ik. " ja is goed" " ow wacht even mijn tas pakken" en ik rende naar binnen. Joachim liep naar mijn brommer. Hij mog nog niet rijden en daar had hij flink de pest aan. Ik pakte mijn sport tas en duwde er nog een handdoek in. Ik bleef voor de slaapkamer deur van Joachim staan. Zachtjes duwde ik de slaap kamer deur open. Op het laatste moment bedacht ik me en liep snel naar beneden, mijn helm mee grijpend.

Joachim had mijn brommer al buiten gezet en stond er naast met zijn helm al op. Ik glimlachte naar hem en startte mijn brommer en zette de helm op.

Het zweet stond op mijn voorhoofd en mijn kleding begon al aardig te plakken. Joachim stond bij mijn hoofd ter wijl ik de halter op en neer bewoog. Na vijftien keer zette ik de halter in de hang positie waar Joachim me voor het gemak even mee hielp. " en waar ging dat daarnet over?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik had geen zin om mijn pasje te pakken" " nee dat andere, ik had ook wel door dat je geen zin in hardlopen of beter gezegd je pasje pakken". Hij keek me een beetje verbaasd aan. Hij kuchte. " dat was niets" " je bent toch geen drugs aan het dealen?" Zei ik harder dan nodig en de bedoeling was. Hij schudde zijn hoofd "natuurlijk niet". Sommige mensen keken onze kant op. Ik was bezorgt om mijn broertje. Wat had hij dan gedaan? Die jongens zagen er niet al te vriendelijk uit. " hij schudde zijn hoofd, " je had dat niet mogen zien, oké ? Ik kan voor mezelf zorgen en ik heb jou hulp niet nodig" hij liep weg. Hij stopte bij een stootzak en begon er tegen aan te rammen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Moest ik naast hem gaan staan? of moest ik hem laten.

Ik wachtte even en gokte er toch maar op dat ik er even met hem over wou praten. Ik liep naar de stootzak naast hem. Die van hem was al aardig heen en weer aan het gaan. Hij was al wel wat rustiger gaan stoten en schoppen, maar nog steeds met veel kracht er achter. Ik wist dat hij het nu alleen deed om te trainen en niet meer omdat hij die frustratie kwijt moest. Ik keek hem aan. " sorry, dat ik het gezien heb. Ik weet dat je voor je zelf kan zorgen en ik weet dat je geen drugs dealt, maar ik zag het en het zag er nou niet bepaald leuk uit. Je weet dat je altijd bij mij terecht kan he?" Ik was gestopt met boksen en Joachim liet een nutteloze laatste slag tegen de stootzak aan komen. Hij draaide zich naar me toe en zuchtte. " ik weet het zus en ik weet dat je me wilt helpen. " Hij zuchtte nog eens en liep naar een van loopbanden. Ik volgde hem. Wist ik veel wat ik anders moest doen. We startte allebei met lopen. Hij vertelde. Hij had de jongens ontmoet op school en ze hadden een weddenschap lopen. Hij moest haar alles vertellen alles, over wat hij voor haar voelde, Dat was voor hem heel moeilijk. Hij was niet zo zelfverzekerd. Anders zouden die jongens wat doen. Een van hen zou haar zoenen of ze het leuk vond of niet.

"waarom heb je zo'n weddenschap lopen?" " een van de jongens was een vriend van mij hij had het gezegd tegen een andere jongen en zijn toen op die weddenschap gekomen. Ik kon geen nee zeggen anders gingen ze haar pijn doen." Hij keek verdrietig naar mij. Ik wist wat hij bedoelde. Precies wat hij bedoelde. Niemand wou dat. " Ik snap het" zei Ik de brok in mijn keel was niet weg te slikken. "Ze wouden het zelfde doen als wat er met jou is gebeurd en ik laat het niemand in mijn buurt ooit nog eens gebeuren en zeker jou niet" hij keek me met een bepaalde blik in zijn ogen aan. Misschien wel het meest te vergelijken met een zekere vastberadenheid. Het warmde mijn hart een beetje. "ik snap wat je bedoelt en het is zeker goed dat je het hebt gedaan dan, maar ik denk dat je het best haar het gewoon kan zeggen. Het ergste wat dan kan gebeuren is dat ze je niet leuk vind. Jij weet dan dat je haar voor iets ergs hebt behoed." Hij knikte. "Ik weet het maar ik vind het zo eng. Ik vind haar echt leuk en als ze me afwijst doe het zo'n zeer. Maar ik ga het morgen doen." "goed zo"

We maakten het programma af van het hardlopen en gingen naar huis. Ik was blij dat hij mij het verteld had. Het was zo lief. Toen hij hoorde wat er gebeurd was waren we beiden nog veel kleiner.

Mijn moeder had het hem verteld en hij had haar met ongelovige ogen aangekeken. "nee" had hij gezegd en had met zijn hoofd staan schudden. Hij rende naar mij toe en tackelde mij bijna. Hij had me geknuffeld, maar omdat hij kleiner dan mij was kwamen zijn armen net iets boven mijn middel daardoor was ik bijna omgevallen. Hij had in mijn t-shirt gezegd dat hij er voor zou zorgen dat niemand mij ooit nog zou aanraken ter wijl ik dat niet wou. Hij had gezegd door zijn eigen tranen heen dat hij mij vanaf nu af aan wel goed zou beschermen. Op dat moment barstte ik in tranen uit. Dat was de eerste keer sinds alles en was het moment dat het beter met me ging.

We waren bij huis aangekomen op mijn brommer. We stapten af en ik gaf hem snel een knuffel. "je bent een goede broer" fluisterde ik in zijn oor. Hij was nu groter dan ik dus kon het makkelijk. Ik liet hem snel weer los en liep met mijn brommer naar de garage. Hij glimlachte en liep naar binnen.