Het Schaduw iets

Hoofdstuk 4

Ik  ging richting huis. Niet veel later kwam ik aan bij huis. Ik nam dit keer een snelle koude douche. Het water kletterde weer over me heen. Dit keer niet om de problemen weg te spoelen, maar om verkoeling te brengen. Ik kreeg kippenvel en ging er maar onder uit. Mijn haar voelde ijskoud tegen mijn huid. Ik droogde me snel af. Ik trok snel wat kleren aan en ging, maar op mijn kamer zitten. 

Dankzij de kriebels in mijn buik hoefde ik geen eten. Ik voelde dat mijn maag leeg was, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik kon alleen maar aan die ogen denken. Mijn moeder keek me vreemd aan toen ik afwezig aan de tafel zat. Ze vroeg of er iets was. Ik schudde afwezig mijn hoofd, wetend dat ze nu zeker wist dat er wel iets was. Ik kon er niets aan doen. Zijn ogen hielden me vast.  

Die avond ging ik vroeg naar bed. Alleen het vroeg slapen lukte niet goed. Ik had het koud en ik miste iets naast me. Uiteindelijk viel ik in een lange droomloze slaap. 

's Ochtends werd ik nog steeds moe wakker. Ik had hoofdpijn en mijn benen waren ijskoud. Veel kon ik er niet aan doen dus zette mijn wekker uit en kwam uit mijn bed. Schoot in mijn kleren en poetste mijn tanden. Ik spoelde mijn tandenborstel zorgvuldig af. Toen ik hem net in het bakje terug wou zetten gleed hij uit mijn handen. Ik pakte snel mijn tandenborstel en spoelde hem nog een keer af. "Ik zie je zo" hoorde ik. Ik wist niet wat ik moest denken. Had ik hem nu al weer geroepen? Ik liet het voor wat het was en ging maar wat eten. Ik moest nog een dag of twee naar school. Daarna zou ik vrij zijn. Examens zouden volgend jaar komen. Ik had geen zin in eten en dus sloeg het ontbijt maar over. Lang zou ik niet naar school hoeven.  Ik stapte op mijn fiets. Ik zette tijdens het fietsen wat muziek op. Ik werd er somber van. Waarom ? Dat wist ik niet. Eigenlijk moest ik blij zijn dat er nog school was. Zodra er vakantie was zou mijn vriend op vakantie gaan. Ik zou hem de hele vakantie niet zien. Alle zeven weken. Ik probeerde alle gedachten weg te bannen, want ik werd er zo niet vrolijker op.

Uiteindelijk aangekomen op school, kon ik me niet concentreren. Gelukkig hoefde ik niet op te letten. Het was alleen het nakijken van tentamens. Het lukte me wel om het punten aantal op mijn tentamens te tellen en te controleren of dat goed was. Heel eventjes kon ik me goed genoeg concentreren om enkele vragen te controleren. Natuurlijk was het goed nagekeken. Ik had nooit het geluk dat ze een goed antwoord per ongeluk fout hadden gerekend. Mijn vriend zat haast bij elk vak naast me. Hij keek me soms bezorgt aan. Ik had nog niet veel gezegd. Ik voelde me veilig bij hem, maar ik wist dat hij niet zou begrijpen wat ik nu voelde. Ik was ook niet van plan hem dat te vertellen. Waarom zou ik? Heej schatje, Ik kan van een één of ander schaduw wezen gedachten onvangen en versturen. Hij zegt dat ik hem kan roepen, maar we hebben beiden geen idee hoe ik dat doe. Hij heeft waanzinnige ogen en die kan ik maar niet vergeten? Hij zou denken dat ik gek was, als ik dat niet al was. Ik voelde me ineens heel egoïstisch. Waarom zouden die ogen weer naar mij kijken? Ik   probeerde de negativiteit uit mijn gedachten ta halen. Wat  helemaal niet lukte. 

Na het nakijken van scheikunde zou ik vrij zijn. Dus ik kon niet wachten tot scheikunde kwam, maar wat duurde dat lang zeg! Het was pas tijd voor nederlands. Dat betekende nog vijf lange irritante vakken. Tijdens nederlands kon ik het niet meer volhouden en vroeg of ik naar de wc mocht. Ik liep het klaslokaal uit en richting de dichtbijzijnde uitgang van het schoolgebouw. Ik was altijd heel braaf geweest, maar nu ? Ik moest gewoon een luchtje scheppen. Eigenlijk moest ik iets positiefs hebben. Alleen het probleem was dat ik dat nu niet had. Nadat ik kippenvel had, liep ik weer naar binnen. Jason, mijn vriend, keek mij vragend aan. Ik ging zitten en was eerst van plan zijn vragende blik te ontwijken. Uiteindelijk besloot ik naar hem te fluisteren dat ik het benauwd had gehad. Ik kreeg een blik toegeworpen vol medelijden.  Ik voelde alleen maar rotter. Ik had geen medelijden verdient. Toen eindelijk het tentamen nagekeken was mochten we weg. Ik moest naar duits. Jason had geen duits dus moesten we afscheid nemen. Ik gaf hem een knuffel en een vluchtige kus. "tot zo" zeg ik nog tegen hem en loop dan richting het duits lokaal. Eenmaal bij het duits lokaal aangekomen zijn er nog maar weinig klas genoten. Na een aantal minuten is het lokaal haast vol. De leraar begint met de tentamens uit te delen. Ik tel mijn punten. Het klopt, natuurlijk klopt het. Ik leg het papier naast me neer. Mijn gedachten dwalen af.

Wat duurt school lang als je je hoofd er niet bij kan houden zeg. Eindelijk liep ik naar het scheikunde lokaal. Jason en ik gingen zitten. Wat vrienden van mij zaten voor ons. Hierdoor had het hele jaar de leraar ons goed in de gaten gehouden. Alleen niet op mij. Jason, Angelo, Lisja en Ockor. Waren altijd met elkaar aan het praten. Ik niet. Ik was daar veel te braaf voor. Ook nu begonnen ze te praten. Ik staarde afwezig voor me uit. Ik vind vlarden van het gesprek op. Ze hadden het over een meid uit de vijfde klas. Volgens angelo was ze heel knap. Ockor was de stille van het stel. Hij en ik hadden altijd zwijgzame gesprekken met elkaar ter wijl de andere drie druk aan het praten waren. 

De bel ging veel te laat. Ik had het gevoel dat het al 5 uur 's avonds was. Dat was het natuurlijk niet. Ik sprak met Jason af dat we morgen samen boeken in zouden leveren en rapport op zouden halen. Dan konden we daarna wel zien of we nog iets samen konden doen. Ik zou morgen namelijk al vroeg moeten werken. Het zou de eerste keer zijn dus ik wou wel op tijd zijn. Even zwijgzaam als normaal fietste ik naar huis. Ik vervloekte me zelf dat ik geen jas aan had gedaan toen het in een keer keihard begon te regenen. Het stopte al snel, maar ik was wel helemaal doorweekt. Tot op de huid. 

Bij huis aangekomen deed ik snel droge kleren aan en liep ,mijn haar drogend met een handdoek, naar beneden. Er was niemand. Clyde, mijn broertje, was nog op school. Misschien was hij weer eens een van de meiden uit zijn klas aan het irriteren. Het maakte mij niet zo veel uit. Al zou hij pas tien meiden irriteren. 

Ik begon uit verveling maar te tekenen. Zonder dat ik het wist tekende ik zijn ogen. Ik durfde hem niet in te kleuren. Ik zou dat wel doen als ik zijn ogen goed zou kunnen in kleuren. Na weer een avond eten waar ik weinig bij at ging ik slapen. Ik was moe en had eerlijk gezegd geen zin om met Jason te praten op de computer. Voordat alle energie uit mij was en de droomwereld mij op nam, dacht ik een laatste keer aan Eon.

Sukini! kijk uit! sukini, sukini!

Ik werd wakker. Ik herkende de stem van mijn droom. Waarvoor moest ik uitkijken? Ik keek naar mijn wekker die stond te gillen. Ik drukte op uit en zuchtte een keer diep. Ik kwam uit mijn bed en begon maar aan mijn ochtend ritueel. Dit keer was school snel voorbij. Jason vond het jammer dat ik moest werken, maar besloot uiteindelijk dat ik beter rustig me klaar moest maken vor werk. Ik vond het een goed idee en fietste, met muziek op, naar huis. 

Ik smeerde wat broodjes en pakte een fles drinken. Dat zou wel genoeg zijn dacht ik. Mijn vader was ook naar werk en ik hoorde mijn moeder boven met de muziek mee zingen. Dat betekende dat ze de was op aan het vouwen was. Ik keek op de klok. 1 uur. Ik had nog een uur. Ik gooide het eten en drinken in mijn schooltas. Daarna liep ik naar boven en zwaaide naar mijn moeder bij de deuropening van het washok. Je kon het eigenlijk geen hok noemen. Het was best groot. Ze zwaaide terug ondertussen zingend. Ik lachte, mijn moeder kon de was opouwen met een glimlach, maar dan alleen als er muziek op stond en ze mee kon zingen. 

Uiteindelijk kwam ik bij het werk aan. Precies 5 minuten te vroeg. Ik was aangenomen bij dieren pension/ dierenkliniek. Ik was echt mega blij met mijn baantje. Ik liep de kliniek binnen, naar de informatie balie. "ik kom voor mijn eerste dag werken" zeg ik onzeker tegen de meneer achter de balie.  Hij knikt vriendelijk. "door de deur door naar rechts. Hij staat al te wachten."zegt hij. Ik bedank de meneer en loop naar de deur. Voorzichtig maar zo zelfverzekerd als ik kan, wat volgens mij niet lukt, open ik de deur. Er staat een jonge man bij een van de velen kooitjes. Hij draait zich om en kijkt mij aan. Hij houdt een klein katje in zijn handen. (want ja poesje klinkt zo fout). "aah daar ben je  Sukini, precies op tijd" zegt hij dan. Ik verbaas me over het feit dat hij weet dat ik het ben. Dan begint er een belletje te rinkelen, maar ik weet niett precies wat het is. Hij kijkt me aan en dan weet ik het. Het bloed loopt me naar mijn wangen en ik voel me blozen.