Het Schaduw iets

Hoofdstuk 17: There is a boy on my mind an it's making me crazy!

Het beeld van Eon zweefde door mijn hoofd, wat hij gezegd had leek zo echt. Ik hoopte vurig dat het waar was, maar de hoop was ,dacht ik, verspilde moeite. Wat moest ik doen om deze jongen uit mijn hoofd te krijgen?

Langzaam liep richting het bos achter ons huis. Mijn papa was op zijn werk, eigenlijk geen idee wat hij deed. Ik had het ook nog nooit gevraagd. Maakt ook weinig uit dacht ik. Mijn mama had nog liggen slapen toen ik weg ging. Joachim zat zoals gewoonlijk al achter de computer, al wist ik dat hij dinsdags altijd naar de sportschool ging, meestal ging ik mee. Misschien kon dat vandaag nog wel.

Ik was al een eindje het bos in en ik vond het zo wel goed. Ik keek even snel om me heen, niemand te zien.

Ik had de vorige keren gezeten met veranderen, maar wou het mezelf dit keer moeilijker maken.

Ik dacht aan mijn wolf, met mijn ogen open voor de verandering. Ik zag mijn ooghoogte veranderen en schudde een seconde later mijn poot uit. Ik strekte al mijn spieren die onder mijn dikke vacht zaten. Wat voelde dat goed. Ik schudde mijn vacht uit en begon richting het roedel terrein te rennen, gelukkig wist ik ongeveer waar ik heen moest gaan.

Mijn adem kwam langzaam in wolkjes mijn bek uit. Mijn tong uit mijn bek en nog een stukje harder. Mijn poten raakten de grond en ik zette met nog meer kracht af, ik ging met een noodvaart en mijn hart pompte mijn bloed als of ik een rustig stukje aan het rennen was.

De open plek kwam langzaam in zicht. Ik hoorde de geluiden van de andere roedel leden al. Ik dacht er aan dat ik me moest veranderen. Op het moment dat ik het dacht veranderde ik in een sprong van het sprinten van mijn wolf. Ik lachte verbaast, dat was geweldig. Ik lande met twee voeten stevig op de bosgrond.

Ik wou op mijn horloge kijken maar die had ik niet om. Ik hoopte maar dat ik op tijd was. Snel rende ik in mijn mensen vorm het roedel gebied en open veld op. Fengari kwam naar mij toe gedraafd. Hij had een glimlach op zijn gezicht geplakt. De grote man kwam voor mij staan. "Kon je het vinden?" Ik knikte, omdat ik als of buiten adem was. Eigenlijk was het een klein beetje waar. Snel nam ik een paar happen lucht om net als of mijn ademhaling weer gewoon te krijgen.

Nadat ik dat had gedaan ging ik rechtop staan . " wat is het plan?" vroeg ik nieuwsgierig. Hij lachte " kom maar mee, sukini." Hij legde zijn grote hand op mijn schouder en duwde me zachtjes in de richting van een oefenveld.

-------

Fengari zat tegen over mij op het korte gras. Hij had uitgelegd dat hij me wat dingen ging leren zodat het makkelijker werd om te veranderen. De basis noemde hij het.

Ik voelde dat hij mijn gedachten wou gaan binnendringen en voordat hij ook maar had geprobeerd had ik een muur opgeworpen. Hij kon er met geen mogelijkheid in komen. Hij zou geen toegang krijgen tot mijn gedachten.

Hij keek me met gefronsde wenkbrauwen aan. Ik grijnsde alleen maar. "Okeej" zei hij de 'e' lang uit rekkend. " dat kan je dus al. Ehm,, probeer eens een gedachte te sturen. Als het niet lukt leg ik het wel uit. " met dat gezegd te hebben. Vroeg ik me af wat ik dan moest zeggen. Duh dacht ik daarna ik vraag het. Ik grinnikte zachtjes. "Oké, maar wat is het gene dat ik moet zeggen?" Dacht ik naar hem. Zijn gezicht werd haast een en al frons. Ik lachte. Het was echt komisch hoe hij mij aan keek. Had je bij moeten zijn.

Hij herstelde zich en ik keek hem weer serieus aan. "Kost het je veel moeite?" Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd "nee" dacht ik er achter aan naar hem toe. Hij knikte bedachtzaam.

"Heb je al een beter gehoor en reuk in je mensen vorm" vroeg hij, nog steeds even bedachtzaam. Ik dacht even na. Ik knikte, eigenlijk wel ja. "Hoe oud was je zei je?"" Ik ben zeventien, alfa" zei ik. Ik snapte niet wat er zo raar aan was. Blijkbaar snapte hij er niets van.