Het Schaduw iets

hoofdstuk 6

Het was al wat gaan schemeren. Een rilling rolde van af mijn nek naar mijn staartbotje. De haartjes op mijn arm besloten omhoog te gaan staan. Ik liep rustig van de voordeur naar het veld. Hier speelde ik en mijn vader altijd spelletjes. Vroeger nu niet meer. Eigenlijk weet ik niet eens meer waarom we niet meer honkbalden of voetbalden. Ik besloot later mijn pa weer eens te vragen. Misschien zou hij dat leuk vinden. Het was vijf minuten lopen vanaf ons huis, het grasveld. De koelte van de schemer was fijn, toch bleven de haartjes op mijn armen omhoog staan. Ik had het niet koud, maar het was ook niet heel warm.

Doordat ik flink doorliep kwam al snel het veld in zicht. Het was een kant afgeschermd met bomen. Verder was het een mooi onderhouden groen (ja want normaal is het geel -.-' ) grasveld. Er zaten geen dorre plekken in. Ik betrapte me zelf er op dat ik aan het ratelen was. Was ik zenuwachtig om een schaduwwezen weer te zien? Veel kon ik er niet aan doen, maar toch leek het als of er krekels in mijn buik zaten, of miertjes of heel veel veren. Ik kon ook denken aan vlinders, maar het was ook net iets anders.  

Ik was ondertussen aangekomen op het veld en zette een stap op het grasveld. Ik bleef staan en keek het veld rond. Ik zag niks. Toch wel een beetje logish zei ik tegen me zelf. Een schaduwwezen bij schemering op een veld zoeken met beschutting van bos. Klinkt als een niet te vinden tweede sok. Ik liep naar het midden van het veld en keek nog eens rond ter wijl ik een rondje rond mijn as draaide. Niets.  Of wacht misschien toch wel iets? Ik hoorde wat bewegen aan de linkerkant van mij. Ik draaide me er naar toe. Ik ontspande mijn spieren. Het was Eon. Ik hoorde het aan zijn manier van lopen. Hij liep in een drafje naar mij toe, even aarzelend bij de rand van de schaduwen van de bomen. Hij ging naast mij zitten en kwam met zijn kop tot net onder mijn schouder, een grote wolf was hij. 

"ik ga vandaag jou leven veranderen" dacht hij naar mij. " dat heb je al gedaan" dacht ik sarcastisch. "dat hoorde ik hoor"  dacht hij weer naar mij. Ik bloosde lichtjes, ik hoopte dat hij het niet kon zien. Eon stond op en liep een rondje om mij heen. Met zijn schoft hoogte ruim boven mijn heupen uit komend, net tot mijn middel misschien. "Wat ga je doen om mijn leven te veranderen dan ?" dacht ik naar hem, geen zin om echt te praten. "dat zal ik je laten zien, klim maar op mijn rug" dacht hij weer naar mij. Ik keek hem niet zeker aan. Hij keek van uit zijn ooghoeken mij aan. Zijn ogen glinsterde in de fale lichten van de lataarnpalen. Ik stapte dichter naar hem toe en legde mijn handen op zijn rug. Zijn vacht was boven op zacht en daar onder wat stug. Onder de vacht voelde ik zijn spieren. Zijn sterke, getrainde spieren. 

Nog steeds niet zeker, vooral omdat ik vond dat ik zwaar was en hij mij misschien niet zou houden, klom ik op zijn rug. Toen ik zat voelde ik dat hij zijn spieren aanzette tot beweging en ik moest me snel vast klemmen. Ik pakte twee plukken haren in zijn nek en klemde me zo dicht mogelijk tegen hem aan. Mijn hoofd rustend op zijn nek. Hoe kon ik in hemelsnaam denken dat zo'n gespierd wezen mij niet zou kunnen houden. Hij had een razend tempo en ik zag dan ook tientallen bomen voorbij vliegen. Al snel was ik de weg kwijt en liet ik me vullen met de lichaamswarmte van Eon. Hij was heerlijk warm. De kriebels in mijn buik waren haast niet te houden. Het voelde, op een rare manier, zo fijn de kriebels , maar ik wist niet wat ik er mee aan moest. 

Na een tijdje ging Eon iets langzamer lopen en ging langzaam over in draf. Ik keek om me heen. We kwamen aan bij een open plek in het bos. Het was groter dan twee voetbalvelden. Het was er iets minder donker  dan in het bos, doordat de maan, die langzaam zijn weg omhoog maakte, de open plek verlichte. Op het veld stonden hier en daar wat hutjes. De hutjes zagen er relatief primitief uit. Eon liep er gestaag heen. Op een langzaam drafje zou je het kunnen noemen. We kwamen dichter naar de huisjes en ik zag dat de huisjes toch flink groter waren dan ik in eerste instantie dacht. Er was niemand te bekennen en dat vond ik best raar, de huisjes zagen er verzorgd uit en het leek als of er ook oefenvelden op het grote veld aan wezig waren. Ik vroeg het maar aan Eon. " Ze zijn jagen " gromde hij meer dan dat hij het zei, nog steeds in onze gedachten pratend. 

Hij Liep naar een gedeelte van het veld  net achter de huisjes. Het gras was hier afgezet keitjes en een touwtje. Het gras was hier ook iets korter. Hij stopte en ik liet mij van zijn rug glijden. " Ga even zitten "dacht Eon naar mij. Ik ging in kleermakers zit zitten. Het gras was een klein beetje vochtig, maar het was niet erg. Eon ging tegen over mij zitten, dit keer torende hij boven mij uit. Hij keek naar mij. Zijn mooie groene ogen stonden ernstig. Hij liet even zijn tong uit zijn bek hangen , zoals honden ook altijd doen. Het leek als of hij glimlachte. "Er zijn bepaalde dingen die je moet weten" begon hij "Dit is mijn wereldje, hier, dit veld. Degenen die hier wonen horen bij elkaar door een ding." Hij stopte even. Verbonden door schaduwwezens? dacht ik. "Ze zijn allemaal schaduwwezens. Meestal weten ze dat vanaf geboorten. Dit doordat hun ouders ook schaduwwezens zijn. Heel soms hoeft dit niet. De baby word dan geboren als schaduwwezen zonder dat hun ouders daar enige weet van hebben. Dit gebeurt alleen zeg maar nooit. Als het eens in een eeuw gebeurt is dat veel." Dacht hij naar mij om het duidelijk uit te leggen. " Deze schaduwwezens worden meestal op latere leeftijd als ze een jaar of 3 zijn opgespoord door een clan in de buurt en alles aan geleerd. Ik was zo'n eentje. Alleen het bijzondere is,,,, " hij stopte. Ik weet niet of hij een dramatisch effect wou geven, maar ik snapte het dramatische er niet van. Kriebels stegen weer op in mijn buik. Ik hield zijn blik vast. en ter wijl ik naar hem keek veranderde iets aan hem, hij leek wat menselijk te worden. Zo snel als het kwam was het weer voor bij. Toen hoorde ik de gedachte van Eon. Ik kon het niet geloven. Het kon niet waar zijn !! Ik hield zijn blik vast, maar er stond geen enkele twijfel in. Was hij niet met mij aan het kloten ? Was het echt waar? Ik kon het niet geloven. ,,, Ik ?