Het Schaduw iets

Hoofdstuk 21- love is accepting your heart

Auteurs note: dank jullie allemaal voor het lezen van mijn verhaal. Volgens mij is het niet heel goed. Ook bedankt voor degene die fan zijn geworden en gevote hebben. Always feel free to comment, fan or vote ;) it needed to be said ;p

Ow ja ik ben ook van plan het verhaal misschien te gaan herschrijven, wat denken jullie?

---------------------------------------------

Ik keek langzaam op. Ik keek richting Neo. Er kwamen weer tranen in mijn ogen. Ik moest er wel aan geloven Neo had het niet gehaald en toch voelde ik me verplicht nog een keer mijn hand op zijn hart te leggen en op zijn hoofd. Te zorgen dat ik echt alles had geprobeerd. Ik liep langzaam naar hem toe en legde mijn handen zachtjes over hem heen hij was nog warm en straalde zelfs een beetje warmte uit. Langzaam schoof ik mijn hand onder Neo zijn koppie en tilde het een klein stukje op. Ik gaf een kusje op zijn neus en op zijn ogen. Ik snoof voor de laatste keer Neo zijn katten geur in. Dit klinkt een beetje creepy maar Neo rook lekker. Voor de laatste keer fluisterde ik in Neo zijn oor: "ik zal je nooit vergeten" en toen kwam het. Ik wist niet waarom ik het zei maar ik zei het. "Be my brother, live" Fluisterde ik. Ik wist niet wat ik er van moest denken, maar ik draaide me om en keek Noë aan. Ik zag dat tranen ook bij hem bijna hadden gewonnen. Toen gebeurde er iets dat ik niet had verwacht. Hij keek mij aan en leunde naar me toe. Ik ging niet naar achteren. Ik leunde ook in, naar hem toe, onze lippen raakte elkaar net. Toen trok hij terug en keek in mijn ogen. Even ging zijn gezicht over in verbazing, verschrikking, blijdschap, verwarring en daarna een emotie die ik niet kon identificeren. De emotie bleef hangen. "Wat is er?" Vroeg ik maar. "Je oog" fluisterde hij. Ik ging met mijn hand naar mijn oog. "Je oog verwisselde even van kleur" zei hij ademloos. Het was bijna niet te horen en het drong langzaam tot me door. Even keek ik snel van Noë naar Neo. Niet in staat om iets te zeggen. Langzaam zag ik in wat dit betekende. "I-is het g-gelukt?" Stotterde ik zachtjes "l-leeft N-Neo nog?" Tuurlijk Neo kon gewoon niet dood zijn.

Heel zachtjes, maar dan ook heel zachtjes hoorde ik iets achter in mijn hoofd. Ik deed mijn best om het te verstaan maar het lukte niet. Het was heel frustrerend. Het voelde als of je iets wou pakken maar er telkens net naast grijpt.

Zachtjes overbrugde Noë de ruimte en nam mijn hoofd in zijn handen en keek me bezorgt aan. Ik zag wat hij wou. Het was makkelijk te zien, maar ik wist ook dat hij het niet zou doen. Hij liet langzaam zijn handen van mijn wangen glijden. Hij duwde me tegen zich aan. "Gaat alles goed? Ik wil je niet kwijt raken" zijn stem was zacht en klonk gepijnigd. Zijn warme adem liet kleine tintelingen achter op mijn oor.

Ik trok Noë dichter tegen mij aan en ademde zijn geur in. Ik liet me geruststellen door Noë zijn geur.

Toen was het duidelijk, ik hoorde een stemmetje in mijn hoofd.

Ik deed mijn ogen open maar alles was zwart voor mijn ogen. Ik voelde een hevige pijn in mijn borstkas, maar het voelde raar als of het niet mijn pijn was. Langzaam begon ik in het donker iets te zien. Neo kwam er langzaam en strompelend aan. Geluidloos liep ik naar hem toe. Het kleine katje straalde pijn uit. Ik strekte mijn hand uit en raakte zijn koppie aan met mijn wijsvinger. Neo begon te gloeien. Net als ik. Op eens besefte ik met dat iemand ver weg mijn naam riep. Ik kon niet horen wie het was.

Mijn aandacht werd er snel van afgetrokken toen Neo in een jongen veranderde. Hij leek precies mij. De jongen had donkerblond haar. Het zat in een warrig stekeltjes model, maar niet zoals dat van Noë. Zijn ene oog was net als die van mij blauw met een klein geel randje om da pupil. De andere daarentegen was het zelfde gebleven. goud -bruinig. De jongen was poedelnaakt. Was deze jongen neo? Hij keek op en ging staan. Langzaam bracht de jongen zijn hand naar mijn wang. Op hetzelfde moment dat zijn hand mijn wang raakte begon mijn en zijn huid weer licht te geven. Mijn hand bewoog zich zelf naar de Neo zijn borstkas. Ik voelde de pijn die daar vandaan kwam. Langzaam voelde ik de pijn onder mijn hand wegglijden en zijn lichaam herstelde zich weer. Mij hand gleed tegelijkertijd met zijn hand weer weg. Langzaam werd Neo weer de gewone Neo. Ik ging op mijn hurken zitten en we hielden onze voorhoofden tegen elkaar. Onze neuzen raakten elkaar. Ineens werd het geroep van mijn naam dichterbij. Neo vervaagde als een wind.

Ik deed mijn ogen open en haalde snel een diepe teug lucht binnen. Het voelde als of ik dood was gegaan. Ik lag met mijn hoofd op Noë zijn schoot. Noë was nu opgelucht mijn naam aan jet zeggen en hield me omhoog tegen zich aan. Mijn rug leunde nu op zijn knieën en mijn hoofd was weer op dezelfde hoogte als zijn hart. Ik haalde nog steeds oppervlakkig adem. Ik snapte er niets van wat was er net gebeurd. Ik had een mega hoofd pijn en langzaam voelde ik weer zuurstof in mijn lichaam komen waarop ik mijn ogen opende en mijn armen om Noë heen sloeg. "Alles is goed" fluisterde ik. Mijn keel voelde als een spons. Noë hield me een beetje van zich af en bekeek mijn gezicht. " we moeten bij Neo kijken" kreeg ik uit mijn mond geperst. Hij knikte en hielp me met veel gedoe omhoog. Toen ik eenmaal stond kwamen er allemaal vlekken voor mijn gezichtsveld en gelukkig had Noë mij vast maar anders had ik weer op de grond gelegen. We kwamen aan bij de tafel en zagen daar Neo liggen zijn oogjes waren open en hij haalde adem. Tranen kwamen voor de zoveelste keer die dag naar boven maar dit keer liet ik ze de vrije loop. Neo leefde nog! Ik was eindelijk weer helemaal bijgekomen en gaf Noë van blijdschap een knuffel. " dit moeten we de rest vertellen" ik knikte nog steeds niet echt in staat om te praten. We renden naar de deur. "Jackson, dokter! Neo leeft weer!" Jackson had weer in zijn stoel gezeten, wachtend op ons. "Wat!?" Zeiden ze beiden. Jackson was direct uit zijn stoel op gesprongen en nu haastten we ons met zijn vieren naar Neo. Die net toe wij er aan kwamen een opgelucht miauwtje miauwde. Zijn oogjes waren gericht en ik kon niets anders doen dan glimlachen. Noë pakte mijn hand weer en gaf er een klein kneepjes in. Ik keek zijn kant en gaf hem een glimlach. Hij gaf mij een glimlach. "Geef hem toch een kus" klonk er in mijn hoofd. Ik gaf Neo een 'wat? Nee!' Blik. Ik wist dat hij het was. Ik en Neo zouden nu altijd met elkaar kunnen communiceren en altijd elkaars gedachten horen. Behalve als een van ons een muur er tussen gooide.

De dierenarts controleerde Neo. Hij was stond met zijn mond vol tanden en snapte er echt helemaal niks van. Er was niks meer met hem aan de Hand. Hij was gezond en dat ter wijl hij net stervende was. De dokter verzekerde ons dat hij dit nog nooit eerder had gezien. Neo was zelfs al gaan zitten en keek ons allen nu uitdagend aan met zijn twee verschillende kleuren ogen. Ik was zo opgelucht, ik had hem kunnen helpen.

"Hij kan weer mee, hij is verbazingwekkend gezond" de dierenarts glimlachte en ik pakte Neo op.

Noë en ik hadden heel wat dingen in te halen, maar dat maakte allemaal niet meer uit. Ik liep samen met Noë naar het katten verblijf. Neo bleef rustig en veilig in mijn armen.

We maakten de verblijven van de katten schoon en alle katten gingen blij dat ze erheen gingen naar de speelkamer. We hadden net genoeg tijd om voor de pauze de honden uit te laten. We konden zelfs ze nog los op het veld laten lopen. Sommigen gingen los in het zwembad dat ik vol had laten lopen. Toen het pauze was waren alle honden weer droog en binnen.

De laatste hond met de naam: Jackie, had heel zijn vacht modderig gemaakt. Dat was alleen niet het ergste. Toen wij bezig met de honden droog en schon te maken was hij tegen ons beiden aan gelopen we waren beiden gevallen, het is nog al een lompe hond, ging hij met zijn vieze grote modder poten boven op je staan en je helemaal aflikken. Noë had mij keihard uitgelachen, omdat hij het eerst bij mij had gedaan maar Noë had er geen les uitgehaald en was even later door Jackie omgegooid. Waarna ik natuurlijk hem heel har uitlachte en hem daar na pas hielp. Onze werkkleding zat helemaal onder de modder. Jup ik had werkkleding gekregen had ik dat nog niet eerder verteld? In ieder geval liepen we nu beiden lachend naar de kantine. Er zat een stukje modder in Noë zijn zijn haar vol met gel. Ik lachte en haalde het er uit. Hij haalde wat opgedroogd modder met slijm van me gezicht. Ik trok een vies gezicht en hij lachte. Waarop ik met hem mee lachte.

Ineens voelde ik mijn mobiel trillen. "Sorry ik moet dit even nemen" zei ik met halfvolle mond en met mijn hand voor mijn mond. Noë knikte en glimlachte lief naar me. Mijn hart maakt een klein sprongetje waar ik weer een irritatie aan gaf. Moest dat nou? Hij gaf je alleen een glimlach. " hij vindt je leuk" zei Neo in mijn hoofd en hij lachte. "Stil jij" dacht ik. Jup zo was Neo al de hele tijd en ik was hem alleen maar leuker gaan vinden. Hij was echt heel grappig en net een broer. Eigenlijk was hij ook meer een tweeling broer nu. Alleen zijn kattenvorm was veel jonger.

Ik nam de telefoon op en zag al dat het Joachim was. Oh nee dacht ik het zou toch niet waar zijn?