Het Schaduw iets

hoofdstuk 5

Hij zette het katje op zijn ene arm. Hij aaide het katje over zijn bolletje en keek mij weer aan.  Hij zag dat ik bloosde en verbaasd keek. Hij kwam rustig op mij af lopen. Zijn blik mijne vasthoudend. Zijn ogen glinsterden terwijl hij liep. Onder zijn blik werd ik verlegen en de warmte bleef in mijn wangen hangen. Hij stak zijn vrije hand naar mij uit. Ik keek naar zijn hand. Ik nam zijn hand aan.

"ik ben Noë" zei hij. Zijn stem liet mij rillen. Het was dezelfde stem. "ik ben Sukini, maar dat wist je al" zei ik uit beleefdheid. Ik kon geen u zeggen. Hij was maximaal maar 4 jaar ouder dan mij.  Ook voelde ik een kleine teleurstelling door me heen gaan. Hij was Eon niet.  Het katje miauwde. Eindelijk kon ik mijn blik van zijn blik loshalen en keek naar het kleine katje op zijn arm aan. Het keek me lief aan. "wat moet ik doen voor vandaag?" vroeg ik. "Omdat je een nul uren contract hebt, moet je eerst inklokken. Als je het goed doet kan je een ander contract krijgen en dan hoeft dat niet meer" hij keek me even veel belovend aan en ging toen weer verder "hier is jouw inklok pasje. Als het goed is had je al een rondleiding gehad, toch?" Ik knikte. Hij legde, nadat ik was ingeklokt, uit dat we elke ochtend de kittens als eerst in een grote speel ruimte zouden zetten. Daarna moest elk hokje schoon gemaakt worden. Vooral omdat velen nog niet zindelijk waren. Kittens met een verwonding moest een schoon verbandje om. Nadat hij alles had uitgelegd ging ik aan het werk.

Er waren velen kittens. Ik pakte ze een voor een rustig op en praatte zacht tegen ze wanneer ik ze al aaiend naar de grote speel ruimte bracht. Velen kwamen daar aan spinnend en blij, anderen half slapend. Ik zag een aantal flink met elkaar stoeien en moest een beetje grinniken. Ik was al bijna klaar met de wel bijna honderd kittens naar de speelruimte brengen.

Ik liep naar het laatste hokje. Er lag een klein panterprint katje in. Het had een pootje in het verband en een megakap om het kleine hoofdje. Net boven zijn heup van het rechter achterpootje zat ook een beetje verband. Ik had medelijden met het kleine ding. Het lag breed uit te slapen. Het buikje ging regelmatig op en neer.  Het kon zich niet op rollen in een bal en zich lekker warm houden. Het leek er niet veel last van te hebben, maar toch zag het er zielig uit. Ik deed het hokje open. Het deed langzaam zijn oogjes open. Ik fluisterde zachtjes naar het kleine diertje. Niet met zo'n rare stem, maar gewoon serieus. Ik vertelde het katje rustig wat ik ging doen. Het leek er van te kalmeren. " ik pak je heel voorzichtig op en zal jouw verbandjes even verschonen. De tafel kan een beetje koud zijn." Fluisterde ik het katje toe. Ik schoof heel voorzichtig mijn ene hand onder het hoofdje. De ander onder het kontje en tilde het op. Terwijl ik liep hield ik het tegen mijn buik aan. Het keek mij blij aan. "ik leg je nu op de tafel, blijf je wel op de tafel? Dan pak ik schoon verband." fluisterde ik weer. ik legde het voor zichtig neer. Het ging onhandig zitten en keek mij aan. Ik liep naar de kastjes en pakte een rolletje verband. Het katje keek mij aandachtig aan. Ik liep rustig naar het katje toe, het bleef mij hetzelfde aan kijken. Ik was van plan eerst zijn pootje te doen. Het keek me eventjes heel zielig aan. Ik deed de kap maar even af, dat was voor mij en het katje even wat makkelijker. "dan mag je even niet aan het verband likken he?" fluisterde ik. Het keek me begrijpend aan. Ik had het eigenlijk heel raar moeten vinden, wat ik dus niet deed. "Ik doe eerst je pootje, wil je liever liggen of dat ik je pootje vasthoudt?" Het gaf mij het pootje. Ik pakte het voorzichtig aan en wikkelde met zorg het verband er af. Het had een grote wond met een paar hechtingen er in. Ik telde er drie iets erboven zat wat gips. Het leek er op dat zijn pootje flink gebroken was geweest. Ik zette het kleine pootje even op de tafel en maakte het rolletje verband los. Ik wikkelde het er voorzichtig om heen. Achter me hoorde ik een deur opengaan. Ik keek niet om en bleef geconcentreerd bezig met het verbinden van het pootje. Ik keek heel even naar het gezichtje van de kitten het keek soms een beetje pijnlijk.

Ineens voelde ik handen op mijn schouders. "ik wist wel dat zelfs Neo voor jou geen probleem zou zijn." zegt Noë. Ik probeer zo ver mogelijk over mijn schouder te kijken en zie ineens Noë zijn gezicht heel dichbij de mijne. Zijn groene ogen lijken bijna licht te geven. Mijn wangen worden weer warm. Hij kijkt recht in mijn ogen. ik kijk snel weer naar het kleine katje die blijkbaar Neo heette. Ik zet voorzichtig het verband vast. Noë haalt zijn handen van mijn schouders af en leunt tegen de tafel aan. Hij kijkt toe hoe ik neo klaar maak voor de speel kamer. Nu Noë er bij is durf ik niet helemaal te fluisteren en probeer ik maar een gedachte te sturen. Neo keek mij weer aan als een reactie op mijn gedachten. Ook Noë keek mij aan. Ik negeerde zijn blik en begon heel voorzichtig het verband van zijn heupje af te wikkelen. De wond op zijn heup zag er nog minder goed uit. Ik had medelijden met het kleine ding. Ik maakte de wond voorzichtig schoon en controleerde de hechtingen zoals Noë mij instructies gaf. Uiteindelijk verbond ik Neo zijn heupje weer en was hij zo goed als klaar. Ik fluisterde zachtjes dat ik hem even op zijn pootjes zetten om te kijken of het verband goed zat en zette hem voor zichtig op zijn pootjes. Neo keek mij hoopvol aan, hij wou maar al te graag naar de speel kamer. "Hij mag er wel heen, je hebt het goed gedaan" zegt Noë ineens. Ik schrok er een beetje van, ik was even vergeten dat hij er stond. Ik tilde Neo maar voorzichtig op en zette hem bij de andere kittens.

Noë hielp me met de kooitjes schoonmaken. We maakten veel grappen en het was echt heel leuk om samen met hem te werken. De kooitjes waren niet heel vies en het was niet heel moeilijk om ze schoon te maken. Soms keek ik naar Noë hoe hij dat deed. Ik betrapte me er later op dat ik hem wel knap vond. Ik probeerde me maar meer op het schoonmaken te focussen. Dat lukte wel, ongeveer, totdat  we bij het laatste kooitje kwamen. onze blikken kruisden weer, weer net iets te lang. Het bloed in mijn wangen maakte me weer blozen. Onze handen raakte elkaar. Ik trok mijn hand terug, maar voelde wel de warmte die zijn hand uitstraalde. "ik doe deze wel, Sukini" zei Noë lief. Ik knikte verlegen naar hem en liep naar de behandel tafel. Ik leunde er tegen aan en keek hoe Noë het ruime kooitje schoon maakte. Alle kooitjes waren ruim voor de kittens. Ze konden er gemakkelijk in rondlopen en lekker in slapen. Er lag in elk rechterachter hoek een krant. Daar moesten ze eigenlijk hun boodschap op doen. Dat ging niet altijd goed bij de kittens. Sommigen waren dan ook gewoon heel jong, ter wijl anderen al aanzienbaar ouder waren. Noë was best snel klaar. 

We vervolgden onze werkzaamheden, door de kittens aandacht te geven. Ze moesten wel goed gesoscialiseerd worden. Sommige katjes kwamen bij je zitten en miauwden zachtjes om aandacht. Nadat je ze een fijne aaibeurt gaf gingen ze tevreden weg. Ook speelden we met een touwtje met ze. Soms zaten er wel vijftien aan een touwtje. Ik was net weer met een touwtje aan het slepen. Er hingen al vijf kittens aan. Soms lieten ze los en probeerden dan met hun klauwtjes het touwtje vast te pakken. Noë deed het ook. Er liepen bij hem drie er achter aan te vangen. Ze konden het touwtje niet te pakken krijgen, want hij liep heel snel met het touwtje. Net voordat hij voorbij mij was liet hij het touwtje over mij heen gaan en er vlogen drie kitten om mijn benen heen.  Noë lachtte om mijn gezicht. Ik keek hem half vernietigend, half lachend aan. Noë begon al te rennen met het touwtje achter hem aan.  Ik rende achter hem aan ook met het touwtje achter me aan.  Al lachend renden we de zaal door, met een aantal kittens er achter aan rennend. Hij kon vreselijk hard rennen en dus versnelde een aantal keer als ik dichtbij kwam. Uiteindelijk gaf ik het lachend op. Hij stopte ook en gaf een aantal kittens een aai over de bol. 

Daarna was het al pauze. Voor mij was het meer een inwerkdag en dus was ik al vrij. Noë had mij verteld dat ze de kittens voor mij vandaag hadden laten zitten zodat ik dat de volgende dag al kon doen. We liepen samen naar de deur van de speel kamer. Ik zag Neo op een krab paal zitten en liep nog even naar hem toe. Hij keek mij dankbaar aan. Waarschijnlijk omdat ik nog even doei kwam zeggen. Ik gaf het kleine panterkatje een aai over zijn bolletje. Zijn hoofdje paste in mijn handpalm. Noë kwam achter me staan. "ow jah, Neo moet nog melk hebben. Stom dat ik dat vergeet."zegt hij. Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Neo is de enige kitten die nog niet op vast voedsel kan leven" legt hij mij uit. Ik kijk Neo met medelijden aan, wat was er toch allemaal in de korte tijd dat deze kitten leefde allemaal gebeurd. "wil jij dat doen" vroeg Noë. Zijn ogen, wat waren die mooi. Ze deden me heel erg denk aan die van Eon. Doordat deze ogen mij aankeken, vergat ik die van Eon even. Ik wende mijn blik weer af en richte me op Neo. Ik pakte hem op en draaide me om. Ik botste bijna tegen Noë op, omdat hij er nog wel stond ter wijl ik dacht dat hij al wat verder was gelopen.  Hij liep vervolgens voor mij uit naar de deur. Hij hield de deur open en ik liep er door heen met rode wangen en met Neo in mijn armen. Noë haalde me in en liep naar de kleine koelkast. Hier stonden verschillende medicijnen in. Hier pakte hij een flesje melk uit en schudde het terwijl hij naar de een magnetron liep. Ik zette ondertussen Neo maar op de tafel en keek aandachtig hoe Noë dat deed. Nadat de magnetron klaar was bracht hij het flesje naar mij. Hij legde mij uit hoe ik Neo de fles moest geven. Neo opende zijn bekje al en ik liet hem het flesje pakken. Noë hielp me een beetje en Neo had hem zo leeg. "ik zet Neo wel terug ga jij maar uitklokken en dan zie ik je morgen" zegt Noë. Ik klokte uit en zei nog even gedag tegen de meneer achter de balie. 

Thuis aangekomen plofte ik op de bank neer. Het waren best veel indrukken die van vandaag. Noë leek best veel op eon. Zelfde bouw, alhoewel dat moelijk uit te leggen was, ze leken best veel op elkaar. 

Even later hoorde ik een stem in mijn hoofd. Het was Eon, wat leek die erg op die van Noë eigenlijk, hij vroeg of ik naar het veld in de buurt aan de rand van het bos kon komen. Ik ging erheen.