Het Schaduw iets

hoofdstuk 15: true love is when two bodies have a complete soul.

De zon scheen op mijn hoofd en ik zette mijn zonnebril op. Ik lachte even naar Joachim. We zaten op een terrasje, de zon scheen heerlijk. Ik nam een slok van mijn ijsthee. Joachim vertelde over school. Ik vond het leuk dat hij met mij iets wou gaan eten. Het was ook heel gezellig.

Op de rand van mijn gedachten was hij er, Ik probeerde niet telkens aan hem te denken. Het ging goed, maar soms kon hij van de rand af komen en mijn gedachten binnen sluipen. Snel focusde ik dan weer op wat m'n broer aan het vertellen was.

Joachim en ik waren in een gesprek toen onze bestelde tosti's er aan kwamen. We begonnen met eten en gingen verder met ons gesprek. Mijn broertje was al zo volwassen geworden, ik had het niet verwacht en vond het echt heel lief dat hij mij mee had genomen.

Joachim leunde weer naar achter in zijn stoel en keek mij bedachtzaam ter wijl ik langzaam een hap nam van mijn tosti. "dus,,, je vind Noë wel een beetje leuk hé" zei hij. Ja hoor dat was echt mijn broertje hij kende mij goed en kon me daar mee vreselijk irriteren, gelukkig kon ik dat ook bij hem doen. "Nee, hoe kom je daar bij?" zei ik en keek weg van hem. Snel keek ik weer terug naar hem. Als ik weg keek was dat een teken voor hem dat ik loog. "hahah, wel dus" betrapt! Ik lachte met hem mee. "een klein beetje maar hoor!" Ik rekte de "hoor" lang uit.Dit keer zorgde ik ervoor dat ik hem aan bleef kijken en hij het niet kon ontdekken, hoopte ik dan. "ja, ja " lachte hij. "Ja" lachte ik terug. Gelukkig kon ik hem ook aan vallen over een meisje die hij leuk vond. Hij was al best lang verliefd op haar en ze waren al een tijdje aan het flirten. We praatte nog een tijdje door tot het tijd was voor mij om snel terug te gaan naar mijn werk omdat de pauze om was.

---

Ik was klaar met werk. Ik had nog erg gelachen om Noë, we moesten de honden nog wat socialiseren, voor als ze in een huis geplaatst zouden worden. Hiervoor hadden we een groot grasveld, om het veld was een hek gebouwd zodat de honden niet weg konden lopen. Ik had de aandacht van drie honden door met een balletje heen weer te gaan. Noë stond naast me en pas toen ik het balletje gooide merkte ik dat hij er ook op gefocust was en er net als de honden achter aan racete en als eerste het ballet met zijn mond op ving. Ik had helemaal dubbel gelegen van het lachen ter wijl hij eerst me een trouwe viervoeter blik worp, met de vraag er in of ik het balletje nog een keer zou gooien, daarna pakte hij balletje uit zijn mond en keek me boos aan. Het was zo grappig. Zelfs als ik eraan terug dacht moest ik een grinnik onderdrukken.

Noë liep naast me en deed de deur voor mij open. Ik liep met een glimlach er door en onze blikken hielden elkaar vast. Ik keek snel weer weg. Het warme fuzzy gevoel ging direct weer weg. Hij kwam naast me lopen en boog ietsjes naar me toe. Ik voelde zachte tintelingen in de huid waar hij naar mij toe gebogen was, had hij dat ook gevoeld? "Ik zie je vanavond, zelfde veldje, 7 uur" fluisterde hij in mijn oor, omdat we langs jackson liepen. Er trok een blos over mijn wangen en zwaaide even kort naar Jackson. Toen we door de buiten deur waren gelopen knipoogte hij nog even snel naar mij "zie je vanavond" dacht hij.

----

Ik kwam thuis en liet een zucht ontsnappen. Joachim zat achter de computer te gamen en keek even op van zijn spel en glimlachte. Ik voelde me even heel slecht, hij wist niet wat ik was en vroeg me af of hij me dan nog net zo zag als nu. Ik zuchtte weer en liep de trap op. Noë zou me op halen als Eon om 7 uur, het was nu iets na vijven. Ik liet me op mijn bed zakken en concentreerde me even op mijn wolven vorm. Ik deed mijn ogen open en keek naar mijn poten. Ik was verbaasd dat ik was veranderd, ik voelde het krappe gevoel wel, maar de vorige keer was het moeilijker geweest. Ik draaide me om en legde mijn staart om mijn lichaam heen. Het is echt een heerlijk gevoel om dat te kunnen doen. Het is alsof je eigen dekentje hebt. Ik kwam weer overeind, ik mocht niet indommelen. Ik voelde de vlinders in mijn buik opdoemen als ik aan hem dacht. Als ik er aan dacht hoe het voelde om dicht bij hem te zijn. Snel veranderde ik terug. Ik glimlachte en liep de trap af. Ik liep door naar de keuken en rook de heerlijke geur van eten, nu tien keer sterker dan normaal.

Mijn vader had zijn arm om mijn moeders middel geslagen en ze lachden beiden. "hey mama, papa, wat gaan we eten?" Niet dat ik het niet al had geroken, maar het was logischer dat ik het vroeg. "hey schat" zei mijn pa en liep naar mij toe om me een knuffel te geven. Na paps knuffel liep ik naar mama en gaf haar een kus op haar wang. We aten een van mijn moeder geweldige soepen. Ik was normaal niet zo van de soepen, maar haar soepen, jummie! Het was groente soep dit keer. Ik rook champignon, prei, paprika en nog veel meer. Ik was verwonderd dat ik het kon ruiken. "Hoe laat gaan we precies eten?" vraag ik, denkend aan de afspraak met Eon/Noë. Bij het denken aan hem kwamen de kriebels weer in mijn buik. 

De soep gaat al snel op tafel en iedereen smulde ervan, toch was mijn maag wat onrustig, doordat ik hem vanavond zou zien.  

----- 

Een uur later liep ik richting het veld. Ik had een groot zwart vest aangedaan, mijn donkerblauwe broek en vest maakte mij bijna een schim.

Daar stond hij de grote wolf, Eon. Zijn wolf was makkelijk te onderscheiden met nachtvisie. Het leek haast, alsof de vlekjes op zijn vacht glinsterden. Even dacht ik er aan om een sprintje te trekken maar deed het toch maar niet. Eon stond al snel voor mij.  

Zachtjes liet ik mijn hand over zijn vacht glijden. Ik negeerde de warmte dat mijn hele lichaam via mijn hand vulde, ook de tintelingen in mijn hand negeerde ik. "Ik breng je weer naar ons terrein toe" hoorde ik in mijn hoofd. Zachtjes gooide ik mijn been over Eon zijn rug en pakte voorzichtig twee plukken haar van hem een hield me stevig vast. Ik drukte mijn lichaam tegen de Zijne aan om stil te kunnen blijven zitten. Mijn hele lichaam gloeide van warmte. Snel kwam het veldje in zicht. De maan was druk bezig met zijn weg omhoog en ik was even geboeid door de schoonheid van de witte cirkel aan de al donkere lucht.

Ik keek weer naar de open plek, er stonden een aantal wolven wat heen en weer te schuifelen, anderen waren vrolijk in het rond aan het rennen, achter elk klein ding. De zenuwen stegen op in mijn buik. Angstig klemde ik me nog ietsjes dichter tegen Eon aan. "het gaat wel goed" hoorde ik Eon denken. Zijn stem zachtjes en geruststellender.