sᴇʀᴇɴᴅɪᴘɪᴛʏ [✔]

Serendipity-33

" စဥ္းစားၿပီးၿပီလား?"

မနက္ ရုံးတက္တက္ခ်င္းပင္ သူ၏ရုံးခန္းသို႔ေခၚကာ ပထမဦးဆံုးေမးလိုက္ေသာေမးခြန္း....။

" ကၽြန္မ...လက္မခံႏိုင္ဘူး.."

ကၽြန္မ အေျဖေပးၿပီးေနာက္ သူ၏ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာေပးထိုင္ေနရာမွ ကၽြန္မဘက္လွည့္လာသည္။

ကၽြန္မမ်က္လႊာမ်ားအား ေအာက္သို႔ခ်ထားေသာ္လည္း သူ၏ စူးရွေသာ အၾကည့္မ်ားအား ခံစားမိသည္။

" ဒါဆို..အလုပ္ထုတ္ခံမယ့္သေဘာလား.."

ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ား ေအာက္စိုက္ထားမွ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားအား ရဲဝံ့စြာၾကည့္ရန္ မ်က္ႏွာအား ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

" ႀကိဳက္သလိုသာလုပ္ပါ.."

အတန္ၾကာေအာင္ ဘာမွမေျပာဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနသာ သူ႔ေၾကာင့္ အေနခက္လာ၍ သူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္မရလည္းဘဲ ရုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာမိသည္။

သူေဠးအေပၚ လက္ေအာက္ငယ္သားတစ္ဦးအေနနဲ႔ ရုိင္းျပသည့္အျပဳအမူ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။

အခန္းထဲမွ ထြက္ထြက္ခ်င္း ဘယ္ဘက္ရင္အား လက္ျဖင့္ဖိထားမိသည္။ သူရဲ႕ စူးရွတဲ့အၾကည့္ေအာက္တြင္ ႏွလံုးခုန္မ်ား မရပ္တန္႔ႏိုင္ေတာ့သလို တျဖည္းျဖည္းေအာင့္လာသည္။

မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း မေန႔က တစ္ညလံုး အပူတစ္ခုေပၚတစ္ခုဆင့္ေသာ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ငိုထား၍ ဖူးေရာင္ေနသည္။

အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္အရာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အျငင္းခုန္မ်ားလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အရာအားလံုးအား ေမ့ပစ္ကာ အရႈံးေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

ရႈပ္ေထြးေနေသာ စိတ္အား ေပ်ာက္သြားေစရန္ လာခဲ့မိေသာေနရာက ေခါင္းမိုးထပ္ျဖစ္ေနပါေရာလား..

ေကာင္းကင္ျပာႀကီးအား ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

အေမ..အေဖ တို႔သာ ၾကည့္ေနမလားေပါ့ေလ..
လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္..

ထိုအခ်ိန္ အလိုက္မသိ တစ္ဂြင္ဂြင္ျမည္လာေသာ ဖုန္းကို အတန္ငယ္ၾကာမွ ကိုင္လိုက္သည္။