Hurtville Academy (ON-GOING)

Chapter 4 - Middle

H E N R I E T T A

I overslept. My plan was to sleep for only minutes. But I woke up far from my plan. Nagugutom na rin ako. Wala pa rin ang room mate ko simula kanina.

Nakita ko sa hologram ang oras and it's almost twelve. Kaya siguro nagugutom na ako. Mag ta-tatlong oras akong tulog.

I fixed myself bago mag decide na kumain sa Dining Hall. Lady Misselwaith also informed me about the students meal. She told me we have free schedule about it. So kami ang bahala kung anong oras kami kakain at kung anong oras pupunta sa Dining Hall.

But the problem is, I don't know where the Dining hall is located. Wala man lang ba silang map para sa mga baguhan na katulad ko? For sure, they know how big their Academy is.

Saktong hahawakan ko na ang knob ng pinto ng mapa-atras ako dahil biglang bumukas ito. Bumungad ang dalawang babae na tumatawa, nga lang ay natigil sila sa pag tawa ng makita ako.

"Sino ka?" The one with the eye glasses asked.

Hindi ako sumagot. Mukha itong mahinhin. Maputi at maganda. Brownish ang kulay ng buhok niya at kulot na maikli.

"This is my dorm. Who are you?" Kunot-noong tanong ng isa. Katamtaman ang kulay niya ngunit bumabagay naman sakaniya. Straight na itim ang buhok niya na ayos na nakatali.

So she's Felicity Brown. My roommate. I can't see any 'nice' with her look. How come? Nakataas ang kilay niya at masungit.

"Dorm ko rin 'to.." Ng pansamantala dahil hindi naman ako mag tatagal.

"I'm Henrietta."

Okay. Maybe I was wrong about Felicity. Hindi siya masungit. She's clingy! Nanlaki ang mata niya at tumili matapos ay niyakap ako.

"H-hey." Nag pumiglas ako sa yakap niya. Nang bumitiw siya sa yakap ay ngiting-ngiti niya akong hinarap.

"I'm Felicity Brown! Finally! May roommate na ako!" Tuwang tuwa na sabi nito.

"Oh!" She held the other girl's arm. "She's Leigh, by the way. Ang room niya ay nasa kabila lang."

Both of them extended their hands infront of me. Ngiting-ngiti pa sila. Tinitigan ko lamang ang mga kamay nila, thinking if I should accept that handshake or not. Napapahiya naman nilang iyong binaba ng mapansing wala akong balak na tanggapin iyon.

Nag buntong hininga ako "You're on the way." Walang ekspresyon kong sinabi.

"Oh!" Sabay silang napa gilid. I pressed my lips in a thin line as I sighed. Nilagpasan ko ang dalawa at lumabas na ng kwarto.

Hindi pa man ako nakakalayo ay nakasabay na ang dalawa sa paglalakad ko. Pasimple akong napa-irap dahil roon.

"Sa Dining Hall ka ba pupunta? Gusto mo ba sumabay ka na saamin? Pupunta rin naman kami maya-maya." Mahinhin na sabi ni Leigh.

"Dinaanan pa kase namin yung kagrupo namin sa isa sa mga projects kaya natagalan kami." Felicity said. "Sorry ha, mag-isa ka tuloy sa dorm." She added.

"Sumabay ka na saamin para sabay sabay na tayong kumain." Leigh said. I mentally cursed. Hindi ko sila binigyan ng pansin at nagpatuloy lang sa paglalakad. Hindi ba nila napapansin na wala akong balak na kausapin sila? Now I wonder if they're like this because they were told to be or because this is their normal approach?