Hurtville Academy (ON-GOING)

Chapter 11- Insulted

H E N R I E T T A

Humalukipkip si Blair habang pikon na nakatingin saakin.

"Kung makapagsalita ka, para bang mas malakas ang ability mo kesa saakin." Sabi niya na ikinatigil ko.

I think I know where  this is going.

"Fine. Ano ba ang ability mo, Henrietta Dickon?" She glared at me.

I sighed. I knew it. This will all end up on my still unknown ability.

Tila lahat ay nag aabang sa sasabihin ko. But I didn't let them see how hesitate I am feeling right now. I mentally inhaled sharply bago taas-noong sumagot.

"Wala pa." I answered keeping my voice as pride as it could lalo na at kaharap ako ng mga estudyante ng Hurtville.

Natahimik ang lahat habang nakatitig saakin. Tila gulat na gulat sila habang nakatingin saakin including Blair and the two girls beside me.

"Wala pa?" Blair looked at me in disbelieve. I stared at her expresionless. I won't let her see na ikinababahala ko ang pagkakaroon ng ability ng marami na wala ako.

Bigla siyang natawa.

"Isa ka rin pala sa dalawang yan eh!" Malakas na pagkakasabi niya. "Kaya naman pala pinagtatanggol mo! Kase mahina ka din!"

"Sabagay, mas mabuti nga naman na mag sama-sama ang mahihina katulad mo." She said as she smirked. Minamaliit niya ang kakayahan ko! Damn this Hurtery!

She crossed her arms. "Dapat sayo, wala ka dito."

'Ganyan din ang nasa isip ko.'

In fhe first place, hindi ko ginusto na mapunta sa lugar ng mga makikitid ang utak na mga Hurtery.

"At kung mapalabas mo man yang ability mo?" She paused as if thinking.  "Sigurado akong napaka lame ng ability mo. Paano ko nasabi? Simple! Look at you! You're already a senior yet hindi mo pa alam ang ability na meron ka. Malamang napakahina mo."

Kalma, Henrietta.

Kalma.

Kalma.

"Sa susunod, alamin mo kung saan ka dapat lulugar, maliwanag ba?"

"Alam ko kung saan ako lulugar. Kaya nga nandito ako sa harap mo at sinasagot-sagot yang walang kwenta mong paniniwala." Hindi ko na napigilan mag salita. Wala ni isa man ang nangmaliit sa kakayahan ko! Simula bata pa ako, tinrain na ako kung paano lumaban. At alam kong kaya ko siyang patumbahin dito ng hindi gumagamit ng ability.

"Nakakapag salita ka ng ganyan dahil may ability ka." Seryosong sabi ko. "Pero naisip mo na ba kung wala yang ability na meron ka?" Sabi ko at natahimik naman siya.

I smirked. "Mahina ka."

Napaawang ang labi niya tila napikon sa sinabi ko.

"You heard me? Mahina ka." I said giving emphasis to the last two words. Mas lalo siyang nagalit saakin.

But it seems like I want more of that anger. Gusto kong makita siyang nagagalit sa simpleng salitang ginagawa ko.

"Atleast ako.." I paused for a moment. "May ability man o wala, masasabi kong kaya kitang patumbahin dito ngayon o kung kelan ko gusto." I smirked.

"Pero ikaw? You're nothing without that ability of yours. Parang yang ability mo lang.." mariing tinitigan ko siya. "Walang silbi kung hindi mo gagamitin."