Almost Eternally [Suarez Series #2]

Chapter 14

Chapter 14

Mask

Nandito parin kami sa hospital. Kaagad pumunta ang magulang ni Cassidy. Nandito narin sina Lola at Daddy. Magkatabi lang naman sila ng room and they're still both unconscious.

Nakasandal ako sa pader sa gitna ng pintuan ng kwarto nilang dalawa. Nakatingala ako habang nakapikit.

Did I choose again? Did I choose her again? Yes, I did. I let a heavy sighed.

"Frustrated bro?" Tapik ni Clark sa balikat ko, tiyaka umupo sa gilid na may upuan. "Why don't you let your mind rest? Even in just a minutes." Payo niya habang iniinom ang kape na binili niya sa starbucks.

"Am I right?" I asked. Tiningnan niya ako nang mabuti.

"Why did you asked that?" He asked with some speculation running through his mind.

"I save Cassidy and left Auntie." I explained with a frustrated tone.

"Ah-uh." Sabay inom niya ng kape niya.

"Dude, did you hear what I said? I said, I save Cassidy and left Auntie alone!" Ulit ko at pilit na pinapaintindi sa kaniya ang ginawa ko.

"What's wrong with that? Parang it between Cassidy and your girlfriend ang dating ng pananalita mo ah." Nambibintang na wika niya. "Tama lang naman ang ginawa mo, wala ka naman magagawa. Kung pwede nga lang na silang dalawa, silang dalawa. Pero syempre kung sino yung nangangailangan na talaga ang una mong sinagip, besides firemen immediately save Auntie." Paliwanag niya.

I nodded. He got a point but I am guilty. For the second time around, I left her.

Umupo ako sa tabi ni Clark. Sinandal niya ang kaniyang ulo sa upuan.

"What happened?" I asked. "Did you talked to Grace Lae?" Pinikit niya nalang ang kaniyang mata keysa sagutin ang tanong ko.

I let a sighed. Lumabas si Daddy sa kwarto ni Auntie.

"You can go inside. She's now awake." Wika niya.

Lalo akong nakaramdam ng guilty. Maybe I can say sorry again?

"Uwi na po ako tito. Gumagabi na." Paalam ni Clark. "Tingnan ko lang saglit si tita." Dad nodded at may kinausap sa cellphone.

Sabay kaming pumasok ni Clark sa kwarto. Lola is there and Angelie.

"Oh nasan si Matteo?" Lola asked.

"May kausap po sa cellphone." I answered. Tumango si Lola.

"Oh buhay pa ba ang maldita naming tita?" Pang-aasar sakanya ni Clark. Auntie Setiel rolled her eyes.

"Oo naman. Ako pa ba." Pagmamayabang niya pa.

"Sige po lola, una na ako. Get well, tita! Hinahanap na ako ni mama." Paalam ni Clark.

"Oh sige, mag-iingat ka." Clark slightly bowed his head tiyaka nagpaalam ulit at tuluyang nang umalis.

"Adam, iwanan ko muna kayo ng tita mo rito. Angelie, tulungan mo akong bumili ng makakain." Utos ni Lola.

Tumango si Angelie tiyaka ito sumunod sa kaniya. Umupo ako sa gilid ng kama.

Deretso lang ang tingin ni auntie Setiel sa pintuan. Hindi umiimik. Napakagat ako sa labi ko at nagsalita.

"I'm sorry." I said. Hindi parin siya umiimik.

"I'm really sorry, Auntie." Sinseridad na wika ko.

"Kaya nakakagawa ng kamalian ang ibang tao. Lagi naman kasing nandiyan ang salitang sorry." Biglang wika niya.

"Auntie."