Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 11

POV Ethan

Het is nu vijf voor één 's nachts, ik ga zo naar het bos. Ik heb niks tegen Sophie gezegd, ik wist dat als ze het wist dat ze achter mij aan zou gaan. Ik wil niet dat haar iets overkomt... Ik loop zacht naar beneden en doe een vest aan. Ik doe de achterdeur open en stap naar buiten. Een koude bries waait in mijn gezicht.  Ik loop naar de plek waar we afgesproken hebben en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Vijf over één. Iets te laat.. Oeps! Kuch kuch.

Opeens hoor ik de stem van Jack naast me "Dus je bent toch nog gekomen." Ik draai me naar Mark toe. "Ja en nu blijf je met je vieze poten van Sophie af!" zeg ik boos. "Ik zal er even over na denken...." zegt hij. Hij doet alsof hij heel diep nadenkt. "Nèh geen zin in." zegt hij dan. Ik wil naar hem toe lopen, maar alles word zwart. 

POV Sophie

"PIEP PIEP PIEP PIEP PI-" Ik word wakker van mijn wekker. Het is maandag, ik weet niet of ik naar school moet, want in die brief van de 'FBI' stond dat ik vrij was. Maar ik weet nu niet meer wat ik moet geloven, dus ik besluit toch om me gewoon klaar te maken. Ik kijk door mijn slaapkamerraam, mijn ouders zijn al weg. Zoals gewoonlijk....

Ik loop naar beneden en ga ontbijten. Lopen doet nog een klein beetje zeer, maar op school zit je toch alleen maar. Daarna ga ik weer naar boven en kleed me aan (Zie foto) en poets ik mijn tanden. Dan pak ik alle boeken die ik vandaag nodig heb en doe ze in mijn tas. Ik pak mijn mobi...

Ow ja die ben ik al kwijt sinds zaterdag avond....

Ik pak mijn tas en loop naar beneden. Het is nu half acht. Nog een kwartier wachten op Ethan...

Ik zet de tv aan, maar zoals gewoonlijk is er weer eens niks op. Ik doe de tv uit en zucht. Ik hoor dat Lily ook wakker is. Als het kwart voor acht is, is Ethan er niet.

Misschien heeft hij zich verslapen, ik wacht nog wel 5 minuten.

Na vijf minuten wachten is Ethan er nog steeds niet. Ik besluit om naar zijn huis te gaan. Ik bel aan en Saar doet open. Als ze mij ziet gaat haar gezicht van normaal naar bezorgd.
"Wat is er?" vraag ik. "Is Ethan bij jou?" vraagt ze bezorgd. "Nee daarom ben ik juist hier." zeg ik. "O nee..." Saar loopt weer naar binnen. Ik loop achter haar aan. "Wacht Ethan is niet hier?!" vraag ik verbaasd. "Nee!" zegt Saar paniekerig. "Thijs!! Ethan is niet bij Sophie!" roept Saar naar boven. Thijs komt naar beneden gerend.
"We moeten de politie bellen!" zegt Saar bezorgd.
"Nee dat kan niet." zegt Thijs.
"Waarom niet?!"
"Hij is nog geen 24 uur weg, dus ze kunnen hem niet officieel als vermist op geven." zegt Thijs geïrriteerd.
"Wat moeten we dan doen?!" roept Saar die nu ook geïrriteerd is. "We moeten rustig blijven en uitzoeken waar Ethan is." zeg ik. "Hoe?" vraagt Thijs.

"Waar zou Ethan heen kunnen gaan? Heeft hij gisteren nog rare telefoontjes gehad of heeft hij nog met iemand verdacht gepraat? Is er gisteren misschien iets gebeurd waardoor hij weggelopen is?" vraag ik aan Saar en Thijs als we even later met een kopje thee aan de keukentafel zitten. "Ik heb geen idee waar hij heen zou kunnen gaan, maar ik hoorde hem gisteren wel met iemand praten. Hij klonk niet zo heel blij." zegt Thijs. "Dat brengt ons ook niet bepaald verder... Hebben jullie vannacht iets gehoord?" Het blijft even stil, maar dan zegt Saar: "Ja, vannacht rond vijf voor één hoorde ik de achterdeur dicht gaan, ik ben toen beneden gaan kijken maar de achterdeur zat gewoon op slot dus ik dacht dat ik het me gewoon verbeeldde." "Dat betekend dat hij naar het bos is gegaan." zeg ik. "We moeten hem zoeken." zegt Saar. "We kunnen nooit het hele bos met z'n drieën door zoeken. We hebben hulp nodig." zegt Thijs. "We kunnen de buurt vragen." stelt Saar voor. "Ja dat is een goed idee." zegt Thijs.

We lopen naar buiten en we besluiten om eerst naar de overkant te gaan. Thijs belt aan en we wachten en wachten en wachten en willen net weg gaan als iemand opendoet. Het is buurman Robert, hij is een man rond de 60, hij is heel aardig. Hij woont hier al sinds ik mij kan herinneren, een paar jaar geleden heeft hij zijn schattige hond Robbie gekocht. Hij is hier komen wonen nadat zijn vrouw was overleden in een auto-ongeluk, dat was ongeveer 20 jaar geleden. Robert staat slaapdronken en wrijvend in zijn oog voor de deur. "Wat is er zo belangrijk dat jullie me moeten wakker maken om vijf over acht 's ochtends?" gaapt hij.

"Het is Ethan, hij is vermist! We kunnen hem nog niet als vermist opgeven bij de politie en we maken ons echt heel erg zorgen. We denken dat hij het bos in is gegaan. Wil je alsjeblieft helpen met zoeken?" Zegt Saar bezorgd. "Oh dat is erg... Natuurlijk help ik met zoeken. Ik pak even mijn jas, is het goed als ik dan meteen Robbie even uitlaat?" vraagt hij. "Ja natuurlijk, we zijn al blij dat je wil helpen." zegt Saar.

Robert pakt zijn jas en haalt dan Robbie op. Met z'n allen lopen we naar het volgende huis. Daar doen ze niet open, bij het derde huis ook niet en bij het vierde huis waren ze nogal chagrijnig en zeiden ze nee.

We gaan nog een paar huizen langs en als laatste en met veel tegen zin van mij, gaan we ook langs Jacks huis. Na best lang wachten doet Jack open. Hij staat daar voor de deur, zonder shirt en warrig haar. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes door het daglicht, en nee hij is geen vampier het is gewoon super donker in zijn huis. Wat super eng is.

"Wat is er aan de hand?" vraagt hij met een zware ochtendstem. Man wat ben ik blij dat er geen tienermeiden zijn hier anders waren die waarschijnlijk al lang aan het gillen of flauwgevallen, want ik moet toegeven hij ziet er best oké uit. Maar goed ik mag hem niet.

"Ethan is verdwenen. We denken dat hij het bos in is gegaan, we willen daar gaan zoeken. Help je mee?" vraagt Thijs, hij klinkt een beetje chagrijnig. Alsof hij zelf ook niet wil dat hij mee gaat. "Ethan dat is toch die roodharige zoon van jullie? En haar vriendje?" Jack wijst naar mij. "Ik zou niet zeggen vriendje.. Ik bedoel we zijn gewoon vrienden.. Het is niet- Nee Ethan is niet mijn- Hoe kom je daar nou weer bij. Nee echt niet." stamel ik. Een paar mensen waaronder Jack, Thijs en Saar grinniken.

"Ja hij is onze zoon." zegt Saar. "Ja ik help wel. Is het goed als een vriend van me mee gaat? Hij is hier namelijk." zegt Jack terwijl hij naar achteren wijst met zijn duim. "Ja natuurlijk meer hulp is altijd welkom." zegt Saar. "Oké ik ga hem even halen." zegt Jack. "Een shirt aan doen zou ik ook waarderen." Mompel ik. Gelukkig hoorde niemand dat...

Wie zou eigenlijk die vriend van Jack zijn? Hij lijkt me nu al eng. Alle vrienden van Jack zijn eng.

Na een paar minuten komt Jack weer aanlopen met, gelukkig, een shirt aan. Achter hem aan loopt... o gosh... dit ga je toch niet menen hé? Je kan het misschien al raden, ja Mark. Het is Mark. Mark loopt achter Jack aan.

"Dit is Mark." zegt Jack. Mark geeft Saar en Thijs een hand. Aan Thijs' gezicht te zien vertrouwt hij Mark ook niet bepaald.

We gaan met z'n allen naar de tuin van Saar en Thijs. 

We besluiten om in groepje te gaan zoeken, we zijn met 19 mensen dus dan hebben we negen groepjes van twee en één groepje van drie. "Wij gaan we met Sophie, je weet nooit of de ontvoerder nog ergens rondloopt." zegt Jack en hij legt een hand op mijn schouder. Ik kijk geïrriteerd naar de hand van Jack. "Nee, ik kan wel alleen." zeg ik. "Ja dat is een goed idee, we hoeven geen twee vermiste tieners." zegt Saar mij negerend.

Eehhm hallo is er ook nog iemand die om mijn mening vraagt?! Ik ben wel degene die met Ethans ontvoerders naar hem moet zoeken! Tenminste ik denk dat hun Ethan hebben ontvoerd, maar het is allemaal zo voorspellend dus ja.

"Eehm Saar is het niet beter als Sophie met ons mee gaat?" vraagt Thijs. Eindelijk iemand die aardig is! "Nee joh, Sophie kan wel met hun mee. Ik bedoel ALS de ontvoerder hun aanvalt kunnen zij Sophie beter beschermen dan wij twee, zij zijn groter en sterker." zegt Saar. Ik hoef de gezichten van Mark en Jack niet eens te zien, ik weet nu gewoon al dat er enorme grijnzen op zitten, alleen Thijs kijkt beledigd naar Saar. "Oh kom op het is gewoon een feit. En ik zeg niet dat jij niet groot en sterk bent. Maar het is gewoon..." Saar zucht. "Weet je wat laat maar. Vergeet wat ik heb gezegd. Laten we gaan zoeken."

Saar, Thijs, Jack, Mark en ik lopen het bos in en we gaan allebei een andere kant op.