Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 31

POV Sophie

Oh...My...God!! Het is hem echt. Meteen ren ik naar hem toe. "ETHAN!!" roep ik blij. Hij rent nu ook naar mijn. "SOPHIE!!" Hij opent zijn armen en ik spring in zijn armen. Ik sla mijn benen om zijn middel. We knuffelen elkaar zo hard dat we bijna stikken. "Ethan, ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien." zeg ik met mijn hoofd op zijn schouder. Tranen van blijdschap stromen over mijn wangen. "Hey, niet huilen." Hij veegt mijn tranen van mijn wangen. "Ik ben er nog." "Ik hou van je." zeg ik. Ethan glimlacht. "Ik ook van jou." zegt hij. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Na een paar seconden halen we onze lippen van elkaar. Ethan laat me los en ik beland weer met mijn voeten op de grond. "Maar.. HOE?!" vraag ik verbaasd. Ethan lacht. 

POV Ethan 

Flashback

"Ik hou van je." Ze drukt haar lippen op die van mij. Dan haalt ze haar lippen van mijn lippen af. Ik kijk haar aan in haar blauwe ogen. "Ik hou ook van jou." zeg ik met een glimlach. "Ja oké zo is het wel genoeg. Mee komen!" Lewis grijpt Sophie vast en sleurt haar bij me weg. "NEE!! LAAT ME LOS!! ETHAN!! HELP!!" roept ze. Haar vader sleurt haar mee naar buiten en Jack sluit de deur van de opslagruimte. Dat was de laatste keer dat ik haar in haar prachtige ogen kon kijken. Een traan rolt over mijn wang. Dit is het dan... Mijn ogen worden zwaarder en ik kan bijna geen druk meer leggen op de wond. Langzaam wordt alles zwart. 

Ik wordt wakker in een volledig witte kamer. Ik hoor allemaal piepjes en zie dat ik aan verschillende machines vast zit. Wat is er gebeurd? Een vlaag herinneringen komt over me heen, opeens weet ik alles weer. De ontvoering, de codes en de kluis, Sophie... Ik kijk de kamer rond en zie mijn vader op een stoel zitten. Hij heeft zijn handen in zijn haar. "Pap." zeg ik zwak. Meteen kijkt hij op. "Ethan!" zegt hij opgelucht. "Pap. Hoe lang ben ik weg  geweest?" vraag ik. "Je lag 3 dagen in coma." zegt mijn vader. Dan geeft hij me een zachte knuffel. "Ik dacht dat ik je kwijt was." Zegt hij. "Pap, we moeten Sophie helpen." Zeg ik. Mijn vader laat me los. "Hoe bedoel je?" "Sophie is ontvoerd door Lewis. Hij heeft haar meegenomen naar het buitenland." Zeg ik. Mijn vaders gezicht gaat van vragend naar bedenkelijk. "Ik wist dat ze niet doos was." Zegt hij. "Dood?" Vraag ik.

"Ja dood. We hebben te horen gekregen dat Sophie ne Lewis zijn omgekomen in een auto ongeluk. Maar ik wist dat het geen toeval was. Eerst wordt jij neergeschoten en dan opeens verdwijnt Lewis."

"Pap, ik weet niet of je het weet, maar Lewis is niet wie je denkt dat hij is." Zeg ik ernstig.

"Ja weet ik. Hij is Lewis Walters."

"Huh? Hoe weet jij dat?" Verbaasd kijk ik naar mijn vader.

Mijn vader zucht. "Ethan, ik ga je iets vertellen wat je waarschijnlijk niet leuk vind. Je moet me beloven dat je niet boos wordt." Zegt hij serieus. Ik knik.

Mijn vader zucht nog een keer. "Ik... ik ben ook een hele grote drugsdealer baas... Lewis is mijn vijand."

Ik kijk mijn vader ongelovig aan. Dit ga je niet menen!! "Wat?!" Roep ik.

"Sorry dat ik het niet eerder heb verteld, maar ik had geen andere keuze." Mijn vader kijkt beschaamd naar beneden.

Ik zucht. "Het geeft niet. Ik begrijp het... Een soort van. Denk ik." Zeg ik.

Mijn vader kijkt op en kijkt me blij aan. "Gelukkig. Oké zodra ik thuis ben zal ik kijken wat ik kan doen om Sophie te vinden." 

Ik lach naar mijn vader. "Bedankt pap."

Ander halve week later.

We zijn opweg naar Rusland. Daar is het huis waar Sophie is. We gaan haar redden. We zijn met wel 50 man, ik dacht dat we niet zo veel mensen nodig hadden. Maar mijn vader zei dat er ook bewaking staat enzo dus we hebben iedereen nodig. We moeten nog sowieso ander halve dag rijden, maar ik ben er klaar voor. Sophie ik kom er aan!

Einde flashback

Als ik het hele verhaal heb verteld, kijk ik Sophie aan. Opeens knuffelt ze mij weer. "Bedankt." Zegt ze. "Geen dank. Zoals ik al zei nadat Mark ons had aangevallen bij mij thuis; Je bent mijn vriendin. Ik zal je altijd beschermen."
"Vriendin? Bedoel je als in jij bent mijn vriendje?" Vraagt ze blozend. "Alleen als jij het wil." Zeg ik. "Ja graag." Zegt ze. Ik lach naar haar en zij lacht naar mij.

"Komen jullie? We gaan weer terug naar huis." Zegt mijn vader. Samen met Sophie loop ik naar de bus waar mijn vader bij staat. Ik laat Sophie er eerst in en dan ga ik zelf zitten. Ze kruipt dicht tegen me aan en dan rijden we weg. Weer terug naar Nederland.

Hoofdstuk 31!!

HE IS ALIVE!!! OMG!!
ETHAN LEEFT NOG!!!

Wat vonden jullie van dit hoofdstuk??

Xxx Indy