Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 7

POV Sophie

Ethan gaat nu helemaal beschermend voor me staan en ik pak Ethans arm vast. "Mark wat doe je?!" vraag ik met een trillende stem. "Jouw fout rechtzetten. Hij weet te veel, we kunnen hem niet vertrouwen." zegt hij. "Jullie hebben mij ook van alles verteld! Waarom schiet je mij niet neer?"
"Bij jou is het anders. Ik heb geen andere keus, ik moet hem neer schieten." zegt hij dramatisch, iets te dramatisch als je het mij vraagt. "Maar hij kan toch met me samen werken?!" stel ik wanhopig voor. "Sophie je moet begrijpen dat dit je eigen schuld is. We hebben je duidelijk gezegd dat je het aan niemand mag vertellen. Ik moet dit doen, het is een bevel." Zegt Mark. Mark staat klaar om te schieten. "Mark alsjeblieft!" smeek ik met tranen in mijn ogen.

Opeens slaat iemand hem met een stok tegen zijn hoofd, tegelijkertijd schiet Mark. Er klinkt een harde oorverdovende knal die weg echoot in het bos. Doordat Mark werd geslagen verloor hij zijn evenwicht en miste hij. Ik kijk geschrokken naar de man die zojuist Mark heeft neergeslagen. Hij haalt zijn hand door zijn korte blonde haar en kijkt me bezorgd aan met zijn zee-blauwe ogen.

"Gaat het?" vraagt hij. Ik knik ook al ben ik nog best in shock van wat er net is gebeurd. Achter de man zie ik dat Mark weer opstaat en een stok pakt om de man mee te slaan. "Kijk uit!!" roep ik, maar het is al te laat. Mark slaat de onbekende man keihard op zijn hoofd met een stok. Hij valt op de grond. Mark zet een paar stappen in onze richting, maar hij wordt tegen gehouden door de man. "Rennen!" zegt hij. "Kijk niet achterom wat je ook hoort." roept hij er nog achteraan. Toch kijk ik achterom... Ik zie dat ze in gevecht zijn en dat Mark niet eens merkt dat wij weg zijn gerend.

Opeens stopt Ethan en grijpt hij mijn arm vast, ik kijk voor me en zie Jack staan. Ethan trekt me naar hem toe en gaat alweer beschermend voor me staan. Wat waarschijnlijk de eerste keer niet zo veel nut had, vanwege het feit dat Mark Ethan wilde neerschieten en niet mij.

Jack kijkt ons boos aan en houd een pistool in onze richting. Ik had het niet eens door, maar zodra ik mijn ogen dichtknijp en dichter achter Ethan ga staan, voel ik dat er tranen over mijn wangen rollen.

"JACK!!" horen we iemand roepen. Daarna horen we veel gekreun, volgens mij zijn ze nog in gevecht. Jack lijkt even afgeleid te zijn, waardoor Ethan met een schijnbeweging zijn pistool kan grijpen en het uit zijn handen rukken.

Waar hij het lef vandaan haalt... Ik heb werkelijk waar geen idee. Normaal is hij zo bang als een kip, maar nu opeens niet.

Jack kijkt in een ruk naar Ethan, maar nog voordat hij wat kan doen geeft Ethan hem een zijwaartse trap in zijn zij, waardoor hij op de grond zakt.

Ethan gooit het pistool ergens in de bosjes en pakt mijn pols. Hij begint te rennen en trekt mij mee.

Als we aan komen bij Ethans tuin, zijn we helemaal buiten adem. "Gaat het?" vraag ik aan Ethan. "Ja" antwoord hij kortaf. "Je was bijna dood! Twee keer! Hoe kan het wel gaan?" vraag ik. "Dat Jack daar opeens stond had ik ook niet verwacht, maar Mark vond ik sowieso al verdacht." zegt Ethan. "Dat heeft helemaal niks met mijn vraag te maken!" roep ik hysterisch. "Sshhh! Straks horen ze ons." zegt Ethan. "Sorry, ik ben gewoon helemaal in de war... en in shock en ik weet het gewoon even niet meer." Weer rollen er een paar tranen over mijn wangen. Ethan pakt rustig mijn hand en gaat op een bankje zitten, ik ga ook zitten en leun tegen hem aan.

"Hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn?" vraag ik tegen mezelf. "Het is niet jouw schuld, Sophie. Dat soort mensen zijn gewoon heel overtuigend en manipulerend. Als ze willen dat jij iets voor hun doet, dan ga jij dat ook voor hun doen. Ze vinden wel een manier." zegt Ethan.

"Hoe weet jij dat?" vraag ik. "Mijn vader vertelt me wel eens wat. Hij heeft veel mensen kennis."

"Heeft hij je ook geleerd hoe je moet vechten en niet bang moet zijn, want man die move! Normaal ben jij altijd de bange kip en moet ik alles oplossen en nu..."

Ethan lacht. "Ik was ook wel bang alleen liet ik het niet zien, want ik ben Hunt, Ethan Hunt." zegt hij.

"Nu haal je James Bond en Mission Impossible door elkaar, dat kan echt niet." zeg ik lachend. Ethan denkt even na en lacht dan mee.

Ik zucht. "Wat gaan we nu doen?"

"Ik heb geen idee... Misschien moeten we het gewoon even laten zoals het is. We kunnen vanavond, wanneer de meiden naar bed zijn wel iets van onderzoek doen. Alles op een rijtje zetten."

"Dat lijkt me een goed plan." Ik kijk op mijn mobiel, het is al bijna twaalf uur 's middags. "Ethan ik moet gaan, we gaan zo eten." zeg ik. Ethan knikt. "Ik ook, doei!"
"Doei" zeg ik voordat ik de tuin uitloop.

"Hoi..." zeg ik wanneer ik binnenkom. "Was het leuk bij Ethan." Vraagt mijn vader. "Eeh ja..." Lieg ik. Papa kijkt me even verdacht aan. "Gaat het wel? Je klinkt zo... verdrietig..." zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Is er iets gebeurd met Ethan? Hebben jullie ruzie gehad?" vraagt papa. "Nee... Ik ben denk ik gewoon een beetje moe."

"Hey Sophie. Wil jij ook ei? Of een saucijzenbroodje? Kaasbroodje?" Vraagt mijn moeder die de keuken komt binnenlopen. Papa had eigenlijk nog wat willen vragen, maar laat het gaan omdat mama ons onderbrak.

"Eeh nee, hoeft niet. Ik heb niet zo veel honger." zeg ik zacht. Mama kijkt me net zoals papa verdacht aan. "Gaat het?" vraagt ze. "Ja het gaat. Ik ben gewoon moe." zeg ik, botter dan ik wilde.

Ik zucht en loop snel naar mijn kamer.

20.16

"We zijn er rond twaalf uur weer." Zegt Saar, de moeder van Ethan. "Misschien nog wel iets later." zegt de mijn vader er meteen achteraan. "Doe voorzichtig." zegt mijn moeder. "Ja mam." zeg ik "Altijd!" zegt Ethan. Ethan en ik staan met onze ouders in de woonkamer van Ethan. Onze ouders gaan zo meteen naar een feestje en Ethan en ik moeten oppassen op Elinn en Lily. Terwijl we praten lopen we langzaam naar de voordeur. "Veel plezier!" roept Ethan nog voordat hij de voordeur dicht doet.

We lopen de woonkamer in, daar zijn Elinn en Lily op de Wii aan het spelen. Ze doen Mario Kart, daar ben ik zo ontzettend slecht in. "Zullen we zo meteen met z'n allen een film gaan kijken?" vraagt Ethan aan de meiden. "Ja nog even dit potje afmaken." zegt Elinn zonder haar ogen van de tv af te halen.

"Yes!! Gewonnen!!" roept Elinn. "De volgende keer win ik! Dat weet ik zeker!" roept Lily er meteen achterna. Ze sluiten de Wii af en Ethan opent Netfilx. "Welke film willen jullie kijken?" vraagt hij. De meiden kijken elkaar aan. "Tangled!!" roepen ze gelijk. Ethan lacht. "Zijn jullie daar niet een beetje te groot voor?" vraag ik. "Nee! En deze film is echt heel leuk! Mag het alsjeblieft?" smeekt Lily. Ik lach. "Oké" zeg ik. Stiekem vind ik het wel leuk dat we die film gaan kijken.

Terwijl Ethan de film op start pak ik de popcorn en het drinken. Als alles klaar is gaan we met z'n vieren op de bank zitten en zet Ethan de film aan. De meiden zingen hard mee met de liedjes, ik kan het niet laten om ook zacht mee te zingen.

"Begint het leven vandaag voor mij"

Ik vind Disney liedjes in het Engels leuker, maar goed. Aan het einde van de film zingen 'Ik zie het licht'. Ik zing weer zacht mee, ik zie vanuit mijn ooghoek dat Ethan naar mij kijkt. Snel stop ik met zingen en kijk ik verder. Hij lacht en kijkt ook verder.

Dit is hoofdstuk zeven! Het volgende hoofdstuk wordt leuker! Denk ik...

Hoop ik.

Undercover staat op #2 van fbi!! 

Echt heel erg bedankt, zonder jullie was dit nooit gelukt!!

xxx Indy