Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 19

POV Sophie

Na een lange rit stopt de bus eindelijk, de deuren gaan open en fel zonlicht schijnt naar binnen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie dat mijn vader in de deuropening staat. Tom, Jan en Jack staan op en lopen in onze richting. Tom pakt Mark, Jack pakt Ethan en Jan pakt mijn armen. Ze maken onze touwen los, want anders valt het te veel op.

Als we uit de bus worden geduwd zie ik dat we achter een groot gebouw staan. Er is een deur, bij de deur staan twee mannen. Mijn vader neemt het over van Jan, hij houdt me veel steviger vast dan Jan.

Jan loopt naar de twee mannen, blijkbaar kent Jan de mannen want ze begroeten hem alsof ze vrienden zijn. Ze praten even en dan doen ze de deur open. Mijn vader duwt me in de richting van de deur. Als ik langs de bewakers loop kijk ik ze smekend aan, ik zie medelijden in hun ogen, maar ze doen niks. We komen in een soort van opslagruimte, we lopen door nog een deur en komen in een soort van aula. Ik zie allemaal mensen lopen.

Er komt een vloed van hoop in mijn lichaam. Misschien kunnen ze ons redden. Ik hoor iemand kuchen en kijk opzij. Tom kijkt me dreigend aan en schud waarschuwend nee. Dan kijk ik naar zijn pistool, hij houdt hem in Marks zij. Meteen vaagt alle hoop weg, maar er blijft nog een sprankje hoop over. Misschien... heel misschien kunnen we hieruit komen.

We lopen een lift in. Neeeeee!! Ik haat liften, het is altijd zo ongemakkelijk en stil....

We gaan in de lift staan, de lift deuren gaan dicht. Maar als de deuren bijna dicht zijn steekt iemand zijn arm ertussen. De lift deuren gaan weer open en een man kijkt opeens verbaast naar Mark. "Mark ben jij dat?!" vraagt hij verbaast.

Yes!! Dit kan onze redding zijn!!

"Ja eeh hey David." zegt Mark ongemakkelijk. "Ik dacht dat je ontvoerd was?" zegt hij verward. "Ehh ja dat be- was, WAS ik." zegt Mark. "Oké... Wie zijn dit?" vraagt hij terwijl hij naar ons kijkt. "Eehhm dit zijn..." Mijn vader kijkt Mark waarschuwend aan. "Eehhm degene die mij hebben gered." zegt hij. David kijkt raar naar mij. "Zij heeft jou gered?" vraagt hij, ik kijk hem beledigd aan. "Ja. Vrouwen kunnen ook hard slaan hoor." zeg ik kattig. "Ja inderdaad. En vooral zij." zegt Jack terwijl hij lachend naar mijn vader kijkt. Mijn vader kijkt hem dreigend aan en de lach op Jacks gezicht verdwijnt.

David wil nog wat zeggen, maar dan gaan de lift deuren weer dicht. David steekt zijn arm ertussen en loopt snel naar binnen. Hij drukt op het knopje voor de derde verdieping. Er valt een ongemakkelijke stilte in de lift. Kijk daarom haat is liften dus!

Ik kijk naar mijn vader die zijn pistool wil pakken. Ik kijk hem verbaasd aan. Hij knikt naar David die voor ons staat, als teken dat hij hem wil neer schieten. Ik schud snel nee, het is niet dat ik David mag ofzo. Ik wil gewoon niet dat mijn vader mensen vermoord. Mijn vader knikt ja en beweegt zijn arm. Ik hou hem tegen, hij kijkt me dreigend aan. Maar ik laat zijn arm niet los. Hij duwt me weg, maar door de hakken lukt het niet om mijn evenwicht te houden. Ik val, ik doe mijn ogen dicht en bereid me voor op de klap. Maar hij komt niet, ik voel dat twee armen me vangen. Ik doe mijn ogen open en kijk wie het is. David.

Hij wil wat zeggen maar dan zeg ik: "Hou je mond, ik zei dat ik hard kon slaan niet dat ik op hakken kon staan en lopen." David begint te lachen. "Ik wilde vragen of het ging. Dus gaat het?" vraagt hij. "Ja. Wil je me nu loslaten?" David kijkt naar zijn armen die me nog steeds vasthebben. "Eeehm nee." zegt hij zacht. "Wat?" vraag ik. Opeens trekt David me naar zich toe en pakt zijn pistool uit zijn zak en houdt hem tegen mijn hoofd. Ik schrik en verstijf van angst. Binnen een seconde hebben Tom, Jack, Jan en mijn vader hun pistolen getrokken en richten ze op ons. Jack zet de lift stil.

"Laat haar los." zegt mijn vader waarschuwend. "Niet voordat jullie vertellen wat hier echt aan de hand is." zegt hij. "Hoe bedoel je?" vraagt Mark nerveus. "Ik heb een paar dagen geleden gehoord dat je ontvoerd bent en nu sta je hier opeens, met allemaal mensen die ik niet ken EN met Jan. Iedereen weet nu dat hij de mol is hier." Jan kijkt David verbaast aan. "Ja of dacht je dat ik het niet zou merken?" zegt David geïrriteerd. "Oké nu gaan jullie mij vertellen wat hier aan de hand is." beveelt David. "L-laat me alsjeb-blieft l-los." Smeek ik. "Stil!" Snauwt David. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Eerst moeten jouw vriendjes hier mij vertellen wat hier precies aan de hand is en wat jullie met Mark hebben gedaan." zegt David. Mijn onderlip begint te trillen en er rolt een stille traan over mijn wang.

Hij is toch een FBI-agent, waarom doet hij dit? Hij zal me toch niet echt vermoorden?  

Hoofdstuk 19!!

Ik had echt niet verwacht dat ik zo ver zou komen!!!

Even een shout out naar EmmA5-S  #trouwevolger!!!

XXX Indy