Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 14

POV Sophie

"We waren je aan het zoeken." Zeg ik tegen Ethan als ik weer een beetje bijgekomen ben. "Huh? Hoe bedoel je?" Hij kijkt me verwart aan. "Vanochtend was je weg, dus toen zijn we met een paar mensen uit de straat gaan zoeken in het bos. Wat is er gebeurd?"
"Ik werd gistermiddag gebeld door Jack en hij zei dat ik 's nachts om één uur op de plek moest zijn waar Mark-" "Tom. Mijn echte naam is Tom McCarter..." Onderbreekt Tom Ethan. "Oh echt? Oké. Waar Tom me probeerde neer te schieten. En als ik daar niet was dan zou hij jou wat aan doen. Ik wilde je beschermen, dus ik ben gegaan zonder het te vertellen." zegt hij. Ik lach naar hem.

"Maar hoe kwam je aan Ethans nummer?" vraag ik aan Tom. "Ik belde via jouw telefoon." zegt Tom. "Maar hoe weet jij mijn wachtwoord?"
Opeens zwaait de kelderdeur open. "Die heeft hij van mij." zegt mijn vader als hij naar beneden loopt. "Maar hoe weet jij mijn wachtwoord?" vraag ik. "Ik heb zo mijn mannetjes." zegt hij. "Waarom doe je dit?" vraag ik. "Ik heb geen andere keuze, als ik dit niet doe eindig ik voor de rest van mijn leven in de gevangenis."

Wat bedoelt hij daar nou weer mee dan? Wat doen?

Hij geeft een seintje aan Jack dat hij de stoel, die in de hoek van de kelder staat, moet pakken. En hij geeft een seintje aan Tom dat hij de man die naast Ethan zit moet oppakken. Tom zet de man op de stoel en bind zijn middel vast aan de rug van de stoel, en zijn voeten aan de poten van de stoel. Nu kan ik hem beter zien. Hij ziet er heel zwak uit, het ziet eruit alsof zijn neus heeft gebloed. Hij heeft ook een blauw oog. Ik schrik. "Wat hebben jullie met hem gedaan?" Vraag ik bezorgd. "Niks om je zorgen over te maken lieverd." zegt mijn vader. "Noem me niet zo." zeg ik boos. Mijn vader kijkt nu ook boos naar mij. "Ik zou maar oppassen met wat je zegt." waarschuwt hij.

Hij draait zich naar de man op de stoel en leunt met zijn handen op de knieën van de man. "Oké, Wat zijn de codes?" vraagt mijn vader. De man zegt niks, hij kijkt mijn vader alleen emotieloos aan. "Oké, ik vraag dit nog één keer aardig. Wat zijn de codes?" zegt mijn vader nu iets dringender. Hij komt opeens heel dichtbij zijn gezicht. Weer zegt de man niks, hij kijkt mijn vader alleen maar spottend aan.. "Dus je wilt het zo spelen?" De man knikt. "Ja ik wil het zo spelen." zegt de man uitdagend. "Zo kan ik het ook. Tom." Mijn vader kijkt naar Tom en dan wijst hij naar mij. Ik schrik.

Blijkbaar is Jack ook geschrokken, want hij houdt Tom tegen. "Nee dat kun je niet doen!" zegt hij. "Let maar eens op." zegt mijn vader. Tom loopt naar me toe en trekt me omhoog. Hij trekt me mee naar het midden van de kelder, waar mijn vader al staat te wachten. Ik stribbel tegen, maar het heeft niet zo veel nut. Het is even stil, maar dan zegt mijn vader: "Aangezien jou slaan ook niet bepaald helpt heb ik nu iemand anders. Iemand waar je waarschijnlijk wel veel om geeft." Plotseling slaat mijn vader met zijn vlakke hand op mijn wang. De harde klap galmt door de kelder. De plek begint enorm te branden en het zou me ook niks verbazen als mijn wang nu vuurrood is, tranen prikken in mijn ogen.

"De volgende is met mijn vuist! Vertel mij wat de codes zijn of anders gaat je zusje eraan!" roept hij. "Zusje?!" zeg ik verbaast. "Ja zusje!" zegt mijn vader. "Dus dan is hij mijn broer?!" vraag ik. "Ja!!" zegt mijn vader geïrriteerd. "En dan ben jij zijn vader?!" "JA!!Dat zeg ik net!! Kop dicht ik ben bezig." zegt hij boos. Opeens komt alle woede terug.

Ja I know.. Ik heb gewoon last van stemmingswisselingen, oké? (En nee ik ben niet ongesteld.)

"KOP DICHT?! Ik ben er net achter gekomen dat mijn vader de grootste drugsbaas van Europa is, dat mijn achternaam niet Canvas is en dat ik een broer heb!!! IK BEN ER NET ACHTER GEKOMEN DAT MIJN HELE LEVEN EEN LEUGEN IS EN JIJ ZEGT DAT IK MIJN KOP MOET DICHT HOUDEN!!"

Ik schreeuw alle woede eruit. Iedereen kijkt me verbaast aan, behalve mijn vader. Hij kijkt me boos- nee woedend aan. Hij loopt naar me toe. "Nou ga jij eens heel goed luisteren-" "Nee JIJ gaat goed luisteren. Jij gaat me nu vertellen waar je nog meer over gelogen hebt!" Zeg ik boos. Mijn vader drukt me hard tegen de muur aan. Hij komt met zijn gezicht heel dicht bij de mijne. "Ik ben jouw vader of je dat nu wil of niet!! Ik beslis zelf wel wat ik jou vertel en wat niet!! Daar heb jij helemaal niks over te zeggen!!" zegt hij dreigend. "Ik haat je!" roep ik.

Volgens mij knapte er iets in mijn vaders hoofd, want hij zette een stap naar achteren en sloeg me recht in mijn gezicht met zijn vuist. Ik val op de grond en voel een steek van pijn in mijn hoofd.  

Even een iets korter hoofdstukje...

Doei!!