Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 26

Media:

Dit is de kamer van Sophie. Dit zie je als je de deur inloopt. De deuren naar de badkamer en de kast zijn als het ware achter je dus daarom staan ze niet op de foto.

POV Sophie

Ik besluit maar om te doen wat mijn vader zegt. Ik loop naar de kastdeur en doe hem open. Mijn ogen worden groot, achter de deur is een grote inloopkast. Hij hangt helemaal vol met kleren. Ik loop naar binnen en bekijk de kleren, ze zijn best wel leuk. En ook allemaal mijn maat... Dat is raar... Wanneer heeft hij dit kunnen doen? Ik bedoel hij heeft letterlijk een paar uur geleden besloten dat we hier heen zouden vluchten, nou ja HIJ hierheen zou vluchten. Of wat het gewoon allemaal deel van zijn plan? Ik krijg  er de rillingen van. Laat ik er maar niet meer aan denken. Ik zoek een setje kleren uit, gewoon een comfortabele rode sweater en een zwarte jeans, en pak dan nog wat ondergoed. Dan loop ik naar de badkamer. 

Als ik de deur opendoe zie een een super luxe badkamer, met een enorm bad, een enorme douche, een enorme wasb-  Ach laat maar je begrijpt inmiddels vast wel dat ALLES enorm is. Maar goed. Ik leg de kleren op de rand van het bad en zet de douche aan. Ik bekijk mijn gezicht in de spiegel. Mijn make-up is helemaal uitgelopen en mijn blauwe oog kun je nu goed zien. Of te wel ik zie er verschrikkelijk uit. Snel kijk ik in alle kastjes, opzoek naar de make-up remover. Als ik het gevonden heb pak ik wat watjes, die erbij lagen, en haal mijn make-up eraf. Dan doe ik mijn kleren uit en spring ik onder de douche. 

Oké dit is mijn plan; Ik douche super snel en kleed me super snel weer aan. Dan ga ik weer terug naar 'mijn' kamer en ga ik een uitweg zoeken. Als ik die niet vind, moet ik een ontsnappingsplan bedenken. Oké dit is echt het BESTE plan EVER. Not.. Maar meer kan ik er nu niet van maken. Ik moet gewoon proberen te ontsnappen. Ik wil hier namelijk niet de rest van mijn leven vast zitten. Als ik klaar ben met douchen doe ik de douche uit en droog ik me af.  Ik trek de kleren aan en borstel dan mijn haar door. Dat droogt vanzelf wel. Ik twijfel even of ik nog make-up op moet doen, maar besluit dan het niet te doen. Kost toch alleen maar tijd. Snel loop ik weer de kamer in, voordat ik begin met zoeken loop ik eerst naar de kast. Ik pak een paar schoen en trek ze aan. ALS ik hier weg kom wil ik niet dat mijn voeten eraf vriezen. 

Dan loop ik weer de kamer in en begin ik met het zoeken naar een uitweg. Ik weet niet hoe laat het is, dus ik weet ook niet hoe lang ik nog heb voordat mijn vader terug komt. Ik open allerlei lades opzoek naar iets waarmee ik mezelf kan verdedigen, maar vind niks. Ik kijk de kamer rond, mijn ogen vallen op de balkon deuren. Zouden ze open zijn? Waarschijnlijk niet, maar het is het proberen waard. Ik loop naar de balkon deuren en doe de deurklink naar beneden. Eerst duw ik, maar de deuren gaan niet open. Dan trek ik, maar dat werkt ook niet. Ik zucht gefrustreerd. "Dacht je echt dat dat zou werken?" Ik schrik en draai me in een ruk om. 

Het is Tom. Hij staat grijnzend tegen de deurpost aangeleund. "Ik kon het altijd proberen." zeg ik schouderophalend. "Doe maar geen moeite, je komt hier toch nooit weg." zegt hij met een gemene grijns. Hij zet een paar stappen in mijn richten. Ik begin een beetje bang te worden. "Wat moet je?" vraag ik zo normaal mogelijk. "We gaan eten, je vader vroeg me of ik jou wilde ophalen." Hij zet weer een paar stappen, hij komt steeds dichterbij. "Dus?" "Dus als je meegaat zonder tegen te werken, krijg je misschien nog een toetje." zegt hij en hij zet nog een paar stappen. Ik zet bang een paar stappen achteruit. "I-ik hoef geen toetje." Ik probeer me sterk te houden, maar dat lukt niet echt. "Nou dan niet. Maar je gaat alsnog mee." Nog voordat ik kan protesteren, gooit Tom me over zijn schouder. "LAAT ME LOS!! WAT IS ER MIS MET JOU?!" Ik sla hard op zijn rug. "LAAT ME LOS!! Ik kan heus wel zelf lopen!" Tom trekt zich niks van me aan en loop de trap af. We lope- Tom loopt door een paar gangen en loopt dan een kamer in. Hij blijft even in de deur opening staan, waardoor ik niet zie wat er in de kamer is. Maar ik vermoed dat het een eetzaal is. Hij zegt wat dingen tegen mijn vader over dat ik probeerde te ontsnappen en dat ik niet mee wou en bla bla bla... "Tom laat me los!! Nu!!" zeg ik boos. Tom negeert me. "LAAT ME LOS!!" roep ik. Weer negeert hij me. "Ze zei: LAAT ME LOS!! Dus LAAT HAAR LOS!!" hoor ik Mark roepen. "Bemoei je er niet mee!" roept Tom boos. "Bemoei je er niet mee." Mark imiteert Tom met een hoog irritant stemmetje. Ugh het zijn net kleuters. Kleine irritante kleuters... Tom loopt verder de eetzaal ik, nu kan ik eindelijk zien wie er allemaal zijn.

Er staat een lange tafel met heel veel stoelen. Jan, Jack, mijn vader en Mark zitten al aan tafel. Mijn vader zit natuurlijk aan het hoofd. Mark kijkt heel chagrijnig, maar ja hij is ook ontvoerd, dus ik begrijp hem wel. "Tom laat me los! Nu!" zeg ik nog een keer. Tom zucht geïrriteerd en gooit me op de grond. Ik kijk hem boos aan en dan kijk ik naar mijn vader. "Ga zitten, je zult vast wel honger hebben." zegt hij met een nep-glimlach op zijn gezicht. 

Hoofdstuk 26 alweer!