Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 3

POV Sophie

"Sophie! Ik ben thuis!" roept mijn vader naar boven. "Oké!" roep ik terug. Ik maak snel de laatste vraag van wiskunde af en ren dan naar beneden. "Hey." zeg ik.

"Hoi, hoe was school?" vraagt papa die al bezig is met het avond eten. Ik open de kast met het servies, ik pak vier borden en antwoord. "Eeh mwa.. Het was best saai, maar ook wel grappig omdat sommige leraren heel raar deden." zeg ik.

"Nog nieuwe cijfers?" Vraagt hij dan. "Eeh ja..." zeg ik een beetje ongemakkelijk. "En wat zijn die cijfers, Sophie?" vraagt mijn vader serieus. "Ik heb eeh zeg maar een beetje een 4,3 op Duits..." Papa draait zich om en kijkt me streng aan. "Heb je geleerd?" vraagt hij. "Ja! Heel hard! En ik dacht dat ik het kende en snapte, maar blijkbaar toch niet. Ik ben gewoon heel slecht in Duits en die grammatica is gewoon stom." zeg ik. "Oké, als je moeite met Duits hebt kun je het altijd aan mij vragen, ik heb vroeger best lang in Duitsland gewerkt dus ik kan wel wat." zegt papa.

"Nog meer cijfers?" vraagt hij, terwijl hij met het eten verder gaat. "Ja! Ik heb een 9,1 op Engels." zeg ik blij. "Kijk zo zie ik het graag. Ik bedoel niet dat je alleen maar negens moet halen, het zou wel fijn zijn, maar ik heb liever voldoendes dan onvoldoendes." Zegt papa. "Ik kan niet alles." zeg ik.

Papa zucht en geeft me van achteren een knuffel. "Dat weet ik ook wel, maar dit is al je derde onvoldoende op Duits, misschien moet je bij de leraar vragen om bijles. En ik ben ook niet boos, ik ben teleurgesteld." zegt hij. "Dat maakt het niet veel beter." zeg ik. Papa lacht. "Nee, het klonk inderdaad beter in mijn hoofd." zegt papa. Ik lach nu ook.

Papa gaat weer verder met het eten en ik leg de onderzetters voor de pannen op de tafel.

"Ben thuis." zegt mama's stem vanaf de gang. "Hoi!" zeggen papa en ik tegelijk. "Lily is er ook." zegt mijn moeder dan. "Hoi." Zegt mijn vader.

"Papa!" roept mijn zusje, Lily, terwijl ze binnen komt rennen. "Hey," zegt papa lachend. "hoe gaat het met mijn kleine meisje?"

"Ik ben niet klein, ik ben 12." zegt Lily. "Nou, waarom kwam je dan naar me toe gerend als een kleine kleuter die haar papa twee uurtjes niet heeft gezien?" vraagt papa.

Ik lach hard. Lily slaat me hard op mijn been. "Au!" Roep ik boos. Ik sla haar hard terug op haar arm. "Au!" Zij slaat mij weer hard terug en rent weg. "Kom hier!" roep ik boos terwijl ik achter haar aan wil rennen. Helaas houdt papa me tegen voordat ik dat irritante kind kan terugslaan. "We slaan elkaar niet!" zegt papa boos. "Ja maar zij begon!" zeg ik boos. "Het boeit me niet wie er begon, jullie doen na het eten allebei voor straf de afwas." zegt papa boos. Lily slaat boos haar armen over elkaar. "Nou, boeit me niks. Ik doe toch elke dag al de afwas, omdat zij nooit wat doet." Mok ik. "Wil je soms de rest van de week alleen afwassen?" Vraagt papa. "Nee." Mompel ik. "Dan zou ik nu mijn mond houden als ik jou was." zegt papa.

"Hadden de dames weer ruzie?" vraagt mijn moeder die binnenkomt. "Ja, dus nu doen ze de afwas." zegt papa. Ik zucht gefrustreerd en loop de trap op. "Puber!" roept mijn zusje nog. "Irritant kind!" roep ik terug.

02.37 's nachts

Midden in de nacht word ik wakker van een geluid beneden. Meteen denk ik aan het ergste, inbrekers. Wanneer ik nog een geluid hoor, ga ik rechtop zitten.

Zou het echt een inbreker zijn? Misschien is het wel Jack? Moet ik naar papa gaan? Hij is sterk... Maar misschien is het wel Mark, ik zou toch nog een brief krijgen van de FBI. Dat doen ze toch niet op deze manier? Ja, maar met de post kan ook niet.

Ik word uit mijn gedachten gehaald, wanneer ik voetstappen op de trap hoor. Mijn ogen vergroten en ik kruip verder onder de dekens. Ik weet niet waarom, maar ik voel me dan veiliger. Ook al is het niet bepaald veiliger, ik bedoel als er een moordenaar is en die ziet dat je onder de dekens ligt, is hij niet zo van: "Ah nee hé, ze ligt onder dekens, nu kan ik haar niet vermoorden."

Ondertussen is de persoon al boven, de voetstappen komen steeds dichterbij de deur van mijn kamer. Nu begin ik echt in paniek te raken. Zo snel als ik kan spring ik uit bed en ren ik naar mijn kastje, waar ik mijn mobiel op heb liggen.

Met trillende handen pak ik hem vast en druk ik hem aan. Mijn ogen knijp ik tot spleetjes door het felle scherm. Snel zet ik het scherm op donker en tik ik op noodoproep. Snel tik 1-1-2 in en druk op bellen.

Opeens wordt de telefoon uit mijn handen getrokken, ik schrik en draai me om. Degene die hem uit mijn handen trok drukt op het rode icoontje en gooit de telefoon op mijn bed.

Ik zet bang een paar stappen achteruit en adem diep in om te gaan gillen. "Sophie, rustig. Ik ben het, Mark." fluistert... Mark?

Ik adem langzaam uit en ontspan een beetje.

"Ik kom de brief brengen. Je weet wel, met de informatie." Fluistert hij. "Moet dat echt nu?! Ik schrok me dood! Ik dacht dat je een inbreker was!" fluisterschreeuw ik naar Mark. "Ja nee, dat heb ik gemerkt." zegt Mark droog. "Maar goed, hier is dus die brief." Hij geeft me een envelop.

"Ga nu maar weer slapen. Ik kan zelf wel weer wegkomen." zegt Mark. Ik kijk hem vragend aan. "Ja, hoe ben je eigenlijk binnengekomen?" vraag ik. Mark steekt grijnzend een sleutel omhoog. "Hoe kom je daaraan?!" fluister ik verbaasd.

"Ik heb zo mijn trucjes." Er verschijnt een lach op zijn gezicht.

"Oké... Nou...Doei...?" Stalker...

"Doei" zegt hij nog voordat hij de deur van mijn kamer dicht doet en zacht weer naar beneden loopt.

Ik ga weer in bed liggen en leg mijn telefoon op mijn nachtkastje. Snel kijk ik naar de envelop. Op de voorkant van de envelop staat mijn naam; 'Sophie Canvas', in sierlijke letters geschreven. Ik draai de envelop om, om hem open te maken. Ik haal de brief uit de envelop en vouw hem open.

'Hallo Sophie Canvas,

Hierbij de informatie die je nodig hebt om voor ons te kunnen werken. Je begint vanaf morgen met het bespioneren van Jack Smith. We hebben in jouw vader computer gehackt en hebben via zijn mail een E-mail naar de school gestuurd, waarin staat dat je zaterdag naar een zieke tante in Utrecht gaat en maandagavond pas weer komt. Dus je hebt maandag de hele dag om Jack te bespioneren, maar je klasgenoten mogen je niet zien! Let daar goed op! Maandag zijn jouw ouders de hele dag aan het werk en jouw kleine zusje Lily gaat naar de oppas, daar hebben wij ook voor gezorgd. Dus je bent maandag ook alleen thuis, probeer zo veel mogelijk informatie te verzamelen. Gebruik de tijd die je maandag hebt goed. Je hebt nu weekend, dus hebt drie hele dagen om informatie de krijgen.

Hier heb je ook nog een paar tips:

- Zorg dat je niet opvalt

- Schrijf alle informatie op

- Als hij te voet weggaat volg hem dan

- We hebben echt bewijs nodig dus film verdachte dingen

- Je moet jouw oortje altijd in hebben

- Zet jouw mobiel op stil (maar let goed op of je wordt gebeld)

Dit was alle informatie, die wij je kunnen geven. Je moet de rest van de week wel gewoon naar school, maar probeer hem dan ook in de gaten te houden. Succes!! En alvast bedankt voor de hulp.

Met Vriendelijke groet,
De FBI'

Ik lees de brief nog een keer door, ik geloof het gewoon niet. Ik ga echt voor de FBI werken! Ik wil gillen van blijdschap, maar dat kan niet want mijn ouders en mijn zusje liggen te slapen. Ik probeert te slapen, maar het lukt niet.

Het is zo spannend, maar wat nou als ik niks kan vinden of misschien heeft Jack mij wel door en ontvoerd hij me. Wat moet ik doen! Trouwens die lach op het gezicht van Mark, leek verdacht veel op die enge, rare lach van Jack wanneer hij weer eens iets van plan is... Het zal vast wel toeval zijn. Ik bedoel iedereen lacht wel een keer op die manier... toch?

En met die gedachte val ik in slaap. 

Dit is mijn derde deel!! 

Ik hoop dat jullie het leuk vinden!!

btw. sorry dat het wat langer duurde